Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2020

My Star Wars


I fucking love Star Wars. I don't mean a specific movie. I mean the whole concept of Star Wars. The myths, the lore, the stories, I love everything about it. I talk about it in my classes, I wear t-shirts, I talk about it with friends and family, I read about it in articles, blogposts, play videogames about it, watch videos on it etc.

I am a full blown Star Wars nerd/geek/fan/call it what you like. I am also a grown ass man with a family whose life won't change because of a bad movie.

I wasn't born when episode IV (I can never call it a New Hope) was released and I was in diapers when the Empire Strikes back was released. But I do remember Return of the Jedi very well. I was collecting stickers with scenes from the movie found in bubblegum. I remember a scene where me and my cousin Alexandros were looking at some stickers from the scenes in Jabba's barge – not to mention that I had a toy Yoda that ended up (probably) in the foundations of our house in Athens as it was probably lost in some sand piles we had that were used for cement. Ah the 80's with amazing health and safety regulations everywhere. All of the three movies have been watched over and over and over again on videotapes – with my favourite being Empire followed by Star Wars and then Return of the Jedi.

When I was a bit older the announcement of the prequel trilogy was made and I was head over heels for that. With the internet being super slow I remember waiting for hours with my friend Christos for the first trailer of the phantom menace to be downloaded. Watching it over and over again gave me goosebumps. Then the movie came along and it was...good. There were parts we liked and parts we didn't, but still it served a purpose.

I watched attack of the clones in Thessaloniki with my friend Kostas. It was...good. There were parts we liked and parts we didn't, but still it served a purpose (deja-vu much?).

Revenge of the Sith..again Thessaloniki, again with Kostas and Giorgos. This was very good. It was a nice conclusion and come on...Darth Vader on screen again? Yes we did have that horrible “Noooo”, but honestly..that first second when you have silence and you hear the breath again. That breath. That sound effect. Worth the price of admission alone.

And then there was silence (as my beloved blind guardian say). For quite a few years until the Star Wars licence was bought by Disney. I was super stoked with the announcement of a new trilogy and an list of movies about the expanded universe. I couldn't wait to see the the whole world I grew up with get new stories – even if that mean invalidating some older news aka the new cannon vs the legends (not going to go into more detail here, not the object of this).

When the Force Awakens came along I lived through one of my greatest cinematic experiences of all time. I still remember the feeling of the opening crawl – that tingly sensation stays with me forever. The movie was very good- excellent visuals, a star wars story, a rehash of many old things, some good introductions, all in all I loved it. I place it above the prequels, slightly above revenge of the Sith and close to the original trilogy. After all I grew up with the originals, I have some bias towards them. But I was super happy with the Force awakens and couldn't wait for the rest.

Rogue one managed to make episode IV even better. Rogue one despite the forgettable characters and meh plot was a very good war movie set in the Star Wars universe. Rogue one showed us once again why Darth Vader is one of the greatest villains of all time. That scene...that corridor scene at the end...holy fuck..

And then came the Last Jedi...Oh boy..Then came the Last Jedi that tried to change stuff. Then came the movie that said a big fuck you to the lore, a big fuck you to the Force awakens. Is that bad? So so.. The movie has some great moments. The visuals are out of this world. Hands down the best cinematography of ANY Star Wars movie. Every scene is expertly shot. The atmosphere, the lighting, the shots..It's cinematic bliss. BUT....it's not Star Wars. It's something else, something different.

(Solo, not going to spend time on this at all. Was ok. We didn't need to see it. It's an ok heist movie. Forgettable and popcorn fun)

The Rise of Skywalker isn't a movie. The Rise of Skywalker is an even bigger fuck you to the Last Jedi and tries to undo it. The problem is that in this attempt it forgets to be a movie on it's own. It's cobbling together some scenes with excellent visuals but forgets the glue that holds a movie together. Instead of trying to undo everything the Last Jedi did, it would have been to have been a movie to start with?

So...here is my wee fanboy version of the last Jedi and the Rise of Skywalker aka how they can work together and bring this saga to a very fulfilling conclusion. I am not a writer and I won't pretend to have even the slightest amount of the talent that each of the writers of these movies have. I am just giving you my version- the one I dream of, the one I would have loved to see. Not even a version – random thoughts of things I would change.

The Last Jedi: Luke doesn't throw the lightsaber away...ffs... That ridiculous scene spits in the face of what Luke was and represented. The endless optimist that saw good in Darth Vader. And we do see his reaction about Han Solo... He does train Rey. And by the way he never tried to kill Kylo. Because he's Luke Skywalker, the most optimistic person in the universe.

Admiral Ackbar doesn't die that spit in the face death. Instead we speaks with Holdo about performing an impossible manoeuvre – where we also learn that Holdo was trained under him. Ackbar sacrifices himself to do this and Holdo stays behind to lead the rest of the troops. There you go, Holdo gets a backstory and Ackbar gets the send of he deserves.

Snoke overpowers Rey with ease and mind wipes her, turning her to the dark side -bad ass Sith.
On the planet Holdo leads the scouts and sacrifices herself by destroying the cannon with her speeder. There you go, actual meaningful sacrifice and no undeserved kiss between Finn and Rose – by the way, Canto Bight NEVER happens.

On the planet surface you now have Kylo Ren and Dark Rey leading the charge. And of'course you have Luke – in the flesh. Lightsaber fight in which Luke hands Rey's ass to her – he is Luke fucking Skywalker- and while fighting Kylo he constantly talks to him. They stop fighting. Luke hugs him. Kylo breaks down into tears – completely turned. Rey tries to kill Kylo (she's full dark side, remember?) and Luke willingly steps in and dies. Kylo goes on the falcon etc (substitute Rey with him)

The rise of Skywalker: Rey's and Kylo's roles are reversed in this movie. No emperor (sorry Ian McDiarmid I love you but the Emperor being alive cheapens Darth Vader's sacrifice and arc), and in his place you have Snoke.

No force healing – in the death star scene Rey stabs Kylo and he's badly wounded, and then Ghost Luke appears and talks to Rey. Rey's parents appear as force ghosts, Rey breaks down, cries her ass off, Snoke's mind wipe is no more. Rey willingly goes with a badly wounded Kylo to the rest of the gang. She's welcomed by everyone and she goes after Snoke while the gang goes after the star destroyers.

Snoke and Rey fight it off. Rey gets overpowered but before she's ready to submit the force ghosts of Anakin, Mace Windu, Qui Gon, Ashoka Tano, Ben Kenobi, Yoda, Luke etc appear next to her. They TOGETHER destroy Snoke. Kylo arrives after fighting the star destroyers limping (he was badly wounded, remember?)They hug – they do NOT KISS BECAUSE IT WASN'T DESERVED!!! Rey falls to her knees from the monumental effort, passes away and becomes a force ghost.
Kylo buries the two lightsabers in Tattoine. He is limping using Rey's staff to help him get along. He is the last Skywalker.

There you go. Strong female characters? Check. Sacrifices? Check. Darth Vader is still a super bad ass? Check. Redemption? Check. Oh well... Still going to rewatch everything a gazillion times though :)

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

Come

Μερικές φορές απλά δεν έχεις να πεις λόγια και αφήνεις την μουσική να μιλάει για εσένα. Δεν κάνει πάντα την καλύτερη δυνατή δουλειά, αλλά όταν την κάνει είναι κάτι μαγικό.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Nightfall in middle earth

Τις προάλλες πήρα καινούργια ακουστικά, καθότι τα προηγούμενα παρέδωσαν πνεύμα. Ήθελα να τα εγκαινιάσω με κάτι που να ξέρω κάλα ώστε να μπορέσω να τα κρίνω οπότε κατέληξα στο πολυαγαπημένο Nightfall in middle earth των Blind guardian. Λέω λοιπόν να γράψω μια περίπου κριτική για αυτό το album και να δώσω μια γνώμη.

Λοιπόν, είπα περίπου κριτική γιατί δεν θα έχει δομή κριτικής και γιατί σκοπεύω να ξεφύγω πολύ ενώ γράφω. Και όταν λέω πολύ, εννοώ πολύ. Δεν θα ασχοληθώ με το πότε βγήκε το album (κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 90) ούτε με τα τυπικά του στυλ πόσα τραγούδια έχει, τι διάρκεια έχουν κλπ. Επίσης σκοπεύω να έχω άπειρες αναφορές σε ένα συγκεκριμένο βιβλίο που λατρεύω και στην geeky μου πλεύρα. Σου αρκεί να ξέρεις πως το album αυτό είναι ένας συνδιασμός τραγουδιών και αποσπασμάτων αφηγήσεων τα οποία διηγούνται μια ιστορία.

Για ποιά ιστορία μιλάμε? Μα φυσικά για το Quenta Silmarillion το, κατ’εμέ, αληθινό magnum opus του Tolkien. To Quenta Silmarillion, ή η ιστορία των Silmaril αν προτιμάς στα Eλληνικά, είναι ένα επικό βιβλίο (και σε περιεχόμενο αλλά και σε τρόπο γραφής) που περιγράφει το ξεκίνημα του κόσμου του Tolkien καθώς και τα γεγονότα που τον καθόρισαν σε κάθε του στιγμή. Μιλάει λοιπόν για το από που προήλθαν τα ξωτικά, οι άνθρωποι, οι νάνοι, οι δράκοι και τα λοιπά πλάσματα που η πλειοψηφία του κόσμου γνώρισε στον άρχοντα των δαχτυλιδιών και στο χόμπιτ. Δεν θα σου πω παραπάνω πληροφορίες για το βιβλίο τώρα αλλά θα τις δώσω σε κάποια από τα τραγούδια για τα οποία θα μιλήσω.

Πάμε λοιπόν στην μουσική? Χμμ....

Χμμμμ....

Χμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ...

Πάρε στα χέρια σου το βιβλίο. Θα το βρείς στα Ελληνικά με τίτλο Σιλμαρίλλιον και στα αγγλικά (ακόμα καλύτερα αν μπορείς) ως Silmarillion. To πήρες? Ωραία. Συνεχίζουμε

To album, αν θες να μιλήσουμε για βαθμολογία, παίρνει στο 10/10. Ναι φίλε μου είναι ένα από εκείνα τα album τα οποία απλά πρέπει κάποια στιγμή στην ζωή σου να ακούσεις, σου αρέσει δεν σου αρέσει αυτού του είδους μουσικής. Είναι ένα κράμα speed και power metal αλλά καμιά μα καμία σημασία δεν έχει. Ιστορίες μπλέκονται με τραγούδια και σου διηγούνται με φοβερή ροή και συνοχή τα γεγονότα αυτού του υπέροχου βιβλίου. Και πίστεψε δίνουν στο βιβλίο αυτό που του αξίζει. Ένα επικό, σκληρό, μαγευτικό, πανέμορφο, μαγικό soundtrack.Τα μέλη του συγκροτήματος είναι σε top φόρμα σε οτιδήποτε κάνουν. Εκπληκτική κιθάρα, ντραμς που σε κολλάνε στον τοίχο, μπάσσο που σου κροταλίζει τα σφραγίσματα και η καλύτερες εκτελέσεις του Hansi Kursch στην τεράστια καριέρα του.

Γιατί να διαβάσεις το βιβλίο τότε θα μου πεις? Γιατί έτσι θα καταλάβεις γιατί ο στίχος “Its my oath” στο Curse of Feanor λέγεται με τέτοιο πάθος και απελπισία. Είναι απλά ο όρκος που δώθηκε από τους απόγονους του Feanor που οδήγησε στην καταστροφή του κόσμου. Μμμμ σιγά τα ωά θα μου πεις. Και το Lord of the rings είχε κακούς και καταστροφές. Ναι...ο Sauron ήταν κακός..Όντως..Ήταν υπηρέτης του Morgoth, του κύριου ανταγωνιστή στο Silmarillion. Ναι και στο Lord of the rings καταστράφηκαν δάση και πόλεις. Στο Silmarillion βυθίστηκε ο μισός κόσμος. Αν μέγεθος και η επικότητα του Silmarillion είναι ο Παναθηναικός του μπάσκετ, το Lord of the rings είναι το παιδικό της Αγίας Παρασκεύης με 7 βασικούς τραυματισμένους. (ναι ρε είμαι βάζελος, τραβάς πολλά ζόρια?Εδώ μιλάμε για επικά πράγματα και εσύ το παίζεις θιγμένος που έδειξα προτίμηση σε μια ομάδα).

Θα καταλάβεις γιατί το Time stands still in the iron hill είναι τόσο επικό. Γιατί μιλάει για τον θάνατο ενός απο τους μεγαλύτερους ήρωες στην μυθολογία αυτή. Γιατί θα συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντικά είναι τα γεγονότα που αναφέρονται στο Mirror Mirror. Θα νιώσεις γιατί το Noldor σαν τραγούδι κλαίει.  Θα νιώσεις τρέμουλο όταν αντιληφθείς το τι σημαίνει το Nightfall.  Θα νιώσεις μια ολοκληρωμένη επική εμπειρία που όμοια της δύσκολα θα ξαναβιώσεις.


Όταν ένα album περιέχει 8-9 σπάνια κομμάτια και παρόλα αυτά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα, όταν ένα album ακούγεται από την αρχή ως το τέλος και πάλι πίσω, όταν ένα album σε κάνει να κλαίς, να τρέμεις και να γελάς στο ίδιο τραγούδι, όταν ένα album συνδιάζει πράγματα που λατρεύεις, όταν ένα album κάνει ένα υπέροχο βιβλίο ακόμα πιο επικό, τότε έχεις μπροστά σου ένα album που απλά ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις.  

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Άτιτλον

Ξύπνησα με ένα πολύ έντονο όνειρο χαραγμένο στο μυαλό μου. Δυστυχώς όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ξέφτισε τόσο πολύ που έγινε μια απλή ανάμνηση, θολή κιόλας. Κάτι με ένα παιδί που είχε ιδιαίτερες δυνάμεις και τον λέγανε Τζόσουα. Θυμάμαι κυνηγητό, θυμάμαι αγωνία, όλα αυτά σε ένα γκρι αμπαλάζ ήχων και εικόνων. Σιγά τα ωά θα μου πεις, textbook case από ταινιές sci-fi που βλέπεις με το κιλό. Ίσως. Δεν ξέρω, γενικά μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ περίεργο αίσθημα. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ, πέραν από του να καταγράψω απλά τις σκέψεις μου και να της στείλω στον εαυτό μου. Μυστήρια πράγματα ρε συ. Πολύ μυστήρια.

Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω. Κοίτα να δεις όμως να σου πω κάτι πριν ξεκινήσω. Αρκετά κείμενα (εξαιρουμένων βέβαια πολιτικών λογών) έχουν κάποια δομή. Συνήθως υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Σε κάποια μπορεί να λείπει κάποιο από αυτά, αλλά και πάλι αυτό που διαβάζεις φαίνεται να διακατέχετε από κάποια συνοχή στην τελική. Αυτό δεν πρόκειτε να είναι κάποιο τέτοιο κείμενο. Σίγουρα αν πάρεις το κείμενο που διαβάζεις τώρα και το χωρίσεις σε τρία κομμάτια μπορείς εύκολα, ίσως και λίγο αυθαίρετα, να του δώσεις τα προαναφερθέντα κομμάτια. Μπορείς για παράδειγμα να πεις πως η πρώτη παράγραφος αποτελεί την αρχή, όλες οι υπόλοιπες αποτελούν την μέση και η τελευταία – ω τι πρωτότυπο- αποτελεί το τέλος. Οκ, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αφού έτσι γουστάρεις έτσι θα κάνεις. Εγώ όμως όχι.

Απολαμβάνω ξέρεις αρκετά πράγματα στην ζωή μου. Μου αρέσει η γυμναστική, το σινεμά, η ανακάλυψη της –κάθε είδους- γνώσης, το περπάτημα, η μουσική κλπ.  Πέραν από αυτών την γενικολογίων, υπάρχουν και κάποια πιό ειδικά πράγματα που απολαμβάνω πολύ επίσης. Τι εννοώ όταν λέω ειδικά? Πάρε ως παράδειγμα ένα Σάββατο πρωί όπου κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο – την με διαφορά αγαπημένη μου ώρα να πηγαίνω γυμναστήριο- και περπατάω ρουφώντας αργά αργά, όχι το αυγό μου, αλλά ένα energy drink. Απολαμβάνω πάρα πολύ τον ήχο του πληκτρολογίου όταν γράφω, άσχετα με το αν γουστάρω αυτό το οποίο γράφω. Ένας από τους πρώτους υπολογιστές που είχα στην ζωή μου, ένα κτήνος ονόματι Zeos 386, είχε ένα φανταστικό πληκτρολόγιο το οποίο ήταν μαλακό μεν αλλά έκανε και εκείνο το κλίκι κλίκι δε. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κάποτε ένα label maker το οποίο λογικά τώρα μαζεύει σκόνη κάπου στο πάνω δωμάτιο του σπιτιού μου, εκεί που έχουμε τον υπολογιστή και τα ντραμς μου, πίσω από το μπαρ. Ας κάνω μια άσχετη παρένθεση και ας πω πως όσα χρόνια και να λείπω από το σπίτι μου, πάντα σπίτι μου θα το λέω. Πατρικό? Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Πάμε πάλι σε αυτά που έλεγα πριν. Αυτό το label maker που λες είχε-έχει(?) τον καλύτερο θόρυβο πληκτρολογίου που έχω ακούσει ποτέ μου. Κάτι ανάμεσα σε απαλό πλονκ πλονκ και πλοφ πλοφ. Αριστούργημα. Το χρησιμοποίησα πολλές φορές, χωρίς ποτέ να παράγω κάποια ταμπελίτσα, μόνο και μόνο επειδή λάτρευα την υφή και τον ήχο του.

Εφόσον λοιπόν απολαμβάνω τον ήχο του πληκτρολογίου, είπα να γράψω και εγώ. Κάτσε θα μου πεις. Πριν από 3 παραγράφους δεν είπες ότι θα ξεκινήσεις να γράφεις επειδή quote “ Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω.”? Ε ναι οκ..είναι και αυτό. Α και που είσαι..αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις που και που καμία αγγλική ατάκα, μακριά και αγαπημένοι ε? Εδώ και αρκετό καιρό μιλάω πολύ περισότερα αγγλικά απ’ότι ελληνικά, οπότε μου βγαίνει αρκετά φυσικά σε πολλά πράγματα. Και ξέρω τι σου έρχεται στο νου. Αυτές οι ατάκες από ελληνικές ταινίες που λέγανε “Πως το λέτε εσείς εντό στο Ελλάντα?” Ναι, ακριβώς έτσι.

Κάτσε λίγο να συνεχίσω το μπλα μπλα μου. Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στο γραφείο και ενώ δούλευα πριν, εδώ και κανένα δεκάλεπτο έχω σταματήσει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Μου ήρθε η εμπνεύση για αυτό το αριστούργημα που διαβάζεις τώρα. Που και να μην είχα έμπνευση ε? Φαντάσου τι μαλακίες θα έγραφα. Ααα και μιας και το ανέφερα. Είπα πιο πριν ότι αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις αγγλικά μακριά και αγαπημένοι. Τα ίδια και πολύ χειρότερα ισχύουν για το αν δεν γουστάρεις να διαβάζεις μπινελίκια. Μου αρέσει να βρίζω, θεωρώ ότι χρωματίζει πολύ ωραία την γλώσσα, οπότε θα έχει μπινελίκι. Πολύ μπινελίκι. Ελπίζω να μην είναι out of context όλες τις φορές, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.

Τι άλλο? Α ναι..Ευρωεκλογές αύριο. Ω ρε και στα αρχίδια μας. Στα αρχίδια μας όχι επειδή δεν είναι σημαντικές κλπ, αλλά επειδή κουράστηκα να περιμένω τον Έλληνα να αλλάξει. Αύριο, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα λάβουν το μύνημα και, κλασσικά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αλλά μην ανυσυχείς ε? Όλα, κλασσικά, θα φτιάξουν, θα αλλάξουν και θα είμαστε αγαπημένοι με ευημερία.

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

...

Άνοιξα το πρωί το facebook να δώσω μερικές καλημέρες σε κόσμο πριν πήξω στην δουλειά και το μάτι μου έπεσε στο ποστάρισμα ενός φίλου. Το μεταφέρω αυτούσιο.

 Πριν Μιλήσεις, Άκου.
Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Άκου λοιπόν να σου πω μια σύντομη ιστορία όπως θα την έλεγε κάποιος από την αντίθετη σκοπιά

«Σοβαρά?? Άκου λοιπόν κάτι που έχω να σου πω.. Κάποτε άκουσα κάποιον και γι’αυτό μίλησα. Σκέφτηκα απίστευτα πολύ και ξεκίνησα να γράφω. Έγραφα για αυτά που ένιωθα και αυτό δυστυχώς πλήγωσε. Αγάπησα πολύ μια πληγωμένη καρδιά. Σκίστηκα τόσο που νομίζω ότι πλέον μπορώ να μισήσω. Προσπάθησα τόσο πολύ να το κρατήσω που έσκασα και δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα παρατήσω. Δεν τα παράτησα από αδυναμία αλλά επείδη έζησα τα πάντα και τώρα πέθανα..

Έτσι για να σας δείξω πόσο εύκολα  τα όμορφα λόγια μπορούν να γίνουν άσχημες πράξεις..Και εγώ τι κάνω αυτήν την στιγμή? Πετάω χαλκόχρωμα νομίσματα στον δρόμο μετην ελπίδα να τα βρεις εσύ. Τα μαζεύεις μου είχες πει γιατί τα πετάει όλος ο κόσμος και έτσι σου θυμίζουν εσένα.»

Από την μία και από την άλλη λοιπόν που λέει και μια αγαπημένη μου ψυχή. Οπότε έτσι για αλλαγή ας καταλήξω κάπου.

Πριν κάνεις, μην κάνεις. Ή κάνε..στην τελική δικιά σου επιλογή είναι..Ώχου..

Ουφ..Είμαι ποιητής εκ του προχείρου όμως δεν συμφωνείς?(γι’αυτό και μερικές φορές έχω την μορφή του χοίρου). Καλημέρες.