Μπαίνω μέσα στο γυμναστήριο λοιπόν με αυτήν την ανυπομονησία που έχει ο οποιοσδήποτε αγαπάει την γυμναστική και δεν πηγαίνει επειδή «πρέπει». Κάνω το απαραίτητο ζέσταμα (ενώ έχω ήδη προχωρήσει γύρω στο τέταρτο να φτάσω εκεί) και ορμάω με χαρά σε ένα από τα αγαπημένα μου όργανα. Πιέσεις στήθους λοιπόν σε επικλινή πάγκο. Τοποθετώ τα κατάλληλα βάρη (αλήθεια γιατί το κιλό στο Βουκουρέστι είναι απείρως πιο βαρύ από το κιλό στην Αγία Παρασκευή? Όλο αυτό το πέρα δώθε στα γυμναστήρια αλλοιώνει τους νόμους της φυσικής νομίζω) και αφού κάθομαι στον πάγκο αρχοντικός και ορεξάτος έρχεται από πάνω μου, ΑΚΡΙΒΩΣ από πάνω μου, ένας κατά τ’άλλα συμπαθητικότατος γεράκος και με ρωτάει σε άπταιστα υπερακαταλαβίστικα αγγλικά με ολίγον σος από γαλλικά και ρουμάνικα αν θέλω σπότερ για να κάνουμε εναλλάξ ασκήσεις (σπότερ είναι αυτός που προσέχει μην σου έρθει η μπάρα στο κεφάλι και σε βοηθάει αν χρειαστείς βοήθεια). Ε όταν ο άλλος έρχεται ακριβώς από πάνω σου τι να του πεις? Όχι? Δεν γίνεται.
Μαζί με τον κατά τ’άλλα συμπαθητικότατο γεράκο ήρθε και κάτι άλλο. Κάτι που πλανάται στον αέρα. Κάτι όξινο που μοιάζει σαν να πήρε κάποιος λίγο γκοργκοντζόλα και το ανέμειξε με ότι πιο βρομερό μπορεί να βγει από τα απομεινάρια ενός μεγάλου φαγοποτίου με κύριο συστατικό το προμουχλιασμένο παστουρμαδοσκορδοκρεμυδοτζάτζικο. Ω ναι...εσανς από ιδρώτα ανθρώπου που έχει να επισκεφτεί το ντουζ του από την εποχή του Ναβουχοδονόσορα. Κάπως έτσι πρέπει να μύριζε ο Θεός της βρώμας στο Spirited away του Hayao Miyazaki (Ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων η ακριβέστατη Ελληνική μετάφραση, Sen to Chihiro no kamikakushi ο αυθεντικός τίτλος, ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΟ). Οριακά μπορώ να ανασάνω και παρατηρώ ότι διακριτικότατα το υπόλοιπο γυμναστήριο έχει φύγει κουτρουβαλώντας από δίπλα του (μας). Και εκεί είναι που τη βλέπω πρώτη φορά. Κυλάει αργά βασανιστικά ανάμεσα στο δάσος των τριχών της μασχάλης του. Ξεκίνησε ως σταγόνα και κατέληξε ιδρωτοτσουνάμι να απειλεί να προσγειωθεί στο πρόσωπο μου. «Κάτσε κάτω από την μπάρα» σκέφτεται το εξελιγμένο κομμάτι του εγκεφάλου μου λόγω τακτ ενώ το αρχέγονο ένστικτο επιβίωσης ουρλιάζει «Τρέχα μαλάκα». Άγχος στρες και αγωνία. Αύξηση βάρους σταγόνας και μελλοντικής διασποράς της στο κούτελο μου. Ξαφνικά ακούω ένα γέλιο (για όσους γνωρίζουν έτσι χτυπάει το κινητό μου). Με ταχύτητα τσιτάχ που έφαγε χαλασμένη αντιλόπη τινάζομαι και απαντάω. Πότε δεν χάρηκα τόσο πολύ που απαντάω σε λάθος κλήση. Να είσαι καλά κυρία που δεν καταλάβαινα γρι τι έλεγες. Ειλικρινά με κάθε δύναμη της ψυχής μου σε ευχαριστώ.
Υ.Γ. :Χρόνια πολλά κλπ κλπ...ή καλύτερα όπως έλεγε η Γιαγιά μου "Καλά μυαλά" για το 2009 σε όλους.
