Έχει κάτι η άτιμη η πένα (στην
περίπτωση μου πληκτρολόγιο) ρε γαμώτο. Αν έχεις καιρό να την πιάσεις (όχι
σεξουαλικά σχόλια παρακαλώ) σε αφήνει και αυτή. Αν όμως πεις ‘Δεν γαμιέται,
σήμερα θα γράψω ότι και να γίνει’ τότε τσουπ, ως δια μαγείας αρχίζει και
μεταμορφώνει σκέψεις σου σε γράμματα, σε λέξεις, σε προτάσεις και μέχρι να το
καταλάβεις έχεις ένα κείμενο μπροστά σου.
Σήμερα που πνίγομαι από την
δουλειά, που πρέπει να ετοιμάσω ένα paper για
ένα συνέδριο (παναθεμά με), σήμερα είναι που με πιάνει αυτή η γαμωφαγούρα στα
χέρια ρε συ. Σήμερα που έχω να ετοιμάσω περί των 382193821983912 διαφορετικών
πραγμάτων είναι που το μυαλό μου ταξίδευει. Σήμερα που ακούω Fair warning από το πρωί που μου θυμίζουν περίεργες καταστάσεις. Σήμερα
που στην Γλασκώβη χιόνιζε ενώ πριν μια εβδομάδα φορούσα βερμούδα και ζακετούλα
ανοιξιάτικη. Σήμερα που φυσάει σαν διάολος και παρασέρνονται οι ομπρέλες
αριστερά και δεξιά. Σήμερα που έχω φέρει αρακά στην δουλειά για να φάω και
πεινάω ήδη. Όλα σήμερα.
Speaking of Fair Warning, μην πεις ότι δεν σε έχω προειδοποιήσει τόσες φορές για τα, ο Θεός (λέμε
τώρα) να τα κάνει, κείμενά μου. Όχι δεν έχω να γράψω παραπάνω αλλά δεν
χρειαζόμουν και παραπάνω για να ξεκολήσω. Νομίζω δήλαδη. Η όχι? Βρε δεν παμε να
&^&@^* (δεν είπα γαμηθούμε, για να μην πεις ότι βρίζω). Καλές και
όμορφες μέρες σε εσένα, αλλά και σε όλους/-ες.
