Πάνε σχεδόν 2
χρόνια από τότε που ξεκίνησα την παρακάτω προσφιλή συνήθεια
1)Πάω σε συναυλία
2)Περνάω πολύ
καλά
3)Προσπαθώ να
μεταδώσω στον κόσμο τα συναισθήματα μου για την συναυλία αυτή στο hardcity.gr .
Χθες λοιπόν
1)Πήγα σε μία
συναυλία
2)Πέρασα πολύ
καλά
3)Θέλησα να
μεταδώσω στον κόσμο τα συναισθήματα μου για την συναυλία αυτή στο hardcity.gr
Εδώ όμως έρχεται
το αλλά. Αλλά το hardcity.gr δεν υπάρχει πιά. Παίρνοντας λοιπόν ως
αφορμή την συναυλία αυτή (Miss may i, Halestorm, Bullet for my Valentine, έτσι για να φύγει από την μέση) θέλησα
να γράψω και εγώ με την σειρά μου μερικά λογάκια για αυτόν τον ιστότοπο που
πολύ αγάπησα. Όντας περίεργος άνθρωπος θα ξεκινήσω από όπου γουστάρω, οπότε
πάμε από το τέλος.
Ήταν αρχές του
νέου χρόνου όταν μετά από μερικές μέρες αναζητήσεων, έλαβα ένα mail από τον ,πάνω απ’όλα, φίλο Δημήτρη
που ήταν ο ιδρυτής, ραχοκοκαλία, συν-παλαβός metalhead (ναι το μεταλοκέφαλος ΔΕΝ μου
αρέσει) του hardcity.gr. Λόγω αυξημένου φόρτου εργασίας,
προσωπικών λόγων και συνεχόμενων αυξανόμενων απαιτήσεων, το site έπρεπε να κλείσει.
Το να γράψω
λοιπόν ένα κείμενο ανασκόπηση του τι συνέβαινε σε εκείνη την περίοδο που το site λειτουργούσε, γυρόφερνε στο μυαλό
μου καιρό. Πες η συνεχώς και αυξανόμενη ποσότητα δουλειάς μου, πες η έλειψη
έμπνευσης, πες η τεμπελιά, μου πήρε κοντά 3 μήνες να δώσω τον χαιρετισμό που
του αξίζει.
Δεν είμαι ο πλέον
κατάλληλος άνθρωπος να δώσω ένα ιστορικό του hardcity.gr, καθότι δεν ήμουν εκεί από την αρχή, αλλά και να ήμουν, δεν ήταν το δικό
μου πνευματικό παιδί, αλλά το παιδί (τρίτο, μετά τα 2 κανονικά) του Δημήτρη.
Οπότε θα πω μερικά πράγματα που έμειναν σε εμένα. Ξενέρωτο η μη θα
χρησιμοποιήσω bullet points (όχι λόγω των Bullet for my Valentine) αλλά γιατί το γιαουρτοποιημένο μυαλό μου έτσι δουλεύει καλύτερα.
·
Heavy metal ρε φίλε.
Heavy metal κάθε είδους. Από τα αυτιά μας περάσαν αριστουργήματα και
βδελύγματα, αποθεώσεις του αυτιού και θόρυβοι που θέλαν να μας κάνουν να
κρυφτούμε σε κάποιο σκοτεινό λαγούμι. Μουσική για την ψυχή και ήχοι για τα
σκουπίδια. Δεν έχει σημασία. Κάθε εμπειρία ήταν όμορφη και κάτι άφηνε.
·
Άνθρωποι
με διαφορετικές ζωές, διαφορετικές επιλογές, διαφορετικό παρελθόν, διαφορετικές
απόψεις που όμως φτιάξαν ένα σύνολο δεμένο, ευγενικό, αληθινό. Ο Δημήτρης.
Μπαμπάς, ζωγράφος, συγγραφέας, οικογενειάρχης, νησιώτης, γνήσιος metalhead. Ευγενικός-σε σημείο αηδίας μερικές φορές,
αγχωμένος για το τι θα πει ο κόσμος, γνήσιος, υπερβολικά αγαθός μερικές φορές.
Φίλος αληθινός, παρότι μας χωρίζουν μπόλικες εκατοντάδες χιλιόμετρα και ούτε
μια μπύρα δεν έχουμε καταφέρει να αλληλοκεραστούμε. Η Ειρήνη, με την οποία
παρολίγο να καταλήξουμε ότι παίζαμε στην ίδια παιδική χαρά όταν μεγαλώναμε
·
Κάτι
αλλόκοτα συγκροτήματα από Μαλαισία, Σιγκαπούρη, Βόρνεο, Σουαζιλάνδη και δεν
συμαζεύετε, όπου αν διάβαζες τα press releases τους
πέθαινες από τα γέλια
·
Ότι
οι πρώην Σοβιετικοί βγάζουν το πιο ωμό, δυνατό και do not mess with me, Heavy metal παγκοσμίως
·
Το
γαμημένο σύστημα που λειτουργούσε το site, που για κάποιον μυστήριο δεν γούσταρε το laptop μου, οποτεδήποτε του καύλωνε
·
Κυριακές
απόγευμα, ακουστικά στα αυτιά, να ακούω μουσική και να χτυπιέμαι σαν το χταπόδι
στα βράχια, ενώ η σύμβια- Σύλβια με κοιτούσε λες και είχα πάθει κάτι
·
Το Krakevisa από τους Leaves Eyes που ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα ποτέ στο site, και στάθηκε αφορμή να επικοινωνήσω με
τους ιθήνοντες πρώτη φορά.
·
Η
συνέντευξη με τον ZP Theart, έναν πολύ φοβερό τύπο με εκπληκτική νοτιοαφρικάνικη
προφορά
