Αεροδρόμια και καφέ

Βουκουρέστι,αεροδρόμιο Otopeni,καφετέρια αεροδρομίου, τέταρτο τραπεζάκι από τον τοίχο. Περιβάλλομαι από θορύβους, μυρωδιές και παραστάσεις ταξιδιωτικές, Πατατάκια που κρατσανίζουν, καφές, πολλά κινητά που χτυπάνε ανελλιπώς. Έχω ανοιχτό το λαπιτόπι μου (το οποίο λογικά μετράει μέρες) ακούω Loreena και γράφω. Το wireless (free public Wi-Fi σύμφωνα με δήλωσή του) αρνείται να αποκτήσει network address εδώ και μισή ώρα. Μάλλον δουλεύει μια χαρά...τον κόσμο. Όλοι στην αναμονή για το αεροπλάνο της πασίγνωστης ελληνικής εταιρίας που έχει κλασικό και αιώνιο ραντεβού με την καθυστέρηση. Ψιλομονόχνωτο αεροδρόμιο αυτό. Ούτε πολλές διαφορετικές φυλές να μιλάνε σε κάθε πιθανή και απίθανη γλώσσα, ούτε πιτσιρίκια να κάνουν σαματά και οι μανάδες τους από πίσω να κάνουν σπριντ μετ’ εμποδίων σαν τον Liu Xiang να προλάβουν τους κανακάρηδες τους μην σπάσουν/φάνε/διαλύσουν/βρωμίσουν κάτι που δεν πρέπει, ούτε ανοιχτόχρωμοι τουρίστες με μακριά μαλλιά και σανδάλια ξαπλωμένοι περιμένοντας.

Τα αεροδρόμια είναι ο καθρέφτης των πόλεων που τα φιλοξενούν νομίζω. Το Βουκουρέστι είναι κλασσικότατος προορισμός για δουλειές στην ανατολική Ευρώπη. Πολλά λεφτά, πολλές επιχειρήσεις, πολλές επενδύσεις που θα φέρουν ακόμα πιο πολλά λεφτά σε κάποιους και ελπίδα σε κάποιους άλλους.

Δεν μου αρέσει αυτό το αεροδρόμιο καθόλου. Μου θυμίζει κάπως το παλιό ανατολικό αλλά χωρίς τις παραπάνω καταστάσεις. Μου φαίνεται πως δεν μου αρέσει ο κόσμος του, η αύρα που διαθέτουν. Επιχειρηματίες μεγάλοι και τρανοί, άνθρωποι που η λέξη αγοραπωλησία είναι η από τις πιο συνηθισμένες στο λεξιλόγιο τους. Φρεσκοσιδερωμένα καλά κοστούμια, δερμάτινες τσάντες που περιέχουν από υπέρμικρους έως υπερμεγάλους φορητούς υπολογιστές και μπόλικα χαρτιά. Ομοιομορφία μεγάλη που κάτι σε στρατό μου κάνει. Τι κάνω εγώ εδώ? Εγώ που τσατίζομαι από την λατρεία του χρήματος. Μάλλον φεύγω. Όχι μάλλον...Σίγουρα φεύγω. Κάνω καλά? Δεν ξέρω. Δεν υπάρχει τρόπος να ξέρω. Κάνω σωστά? Τι είναι το σωστό πέραν από κάποιους κανόνες που επιβάλλονται στην κοινωνία από την ίδια την κοινωνία? Ένα μόνο ξέρω. Ότι κάνω αυτό που μου λέει η καρδιά μου. Τι ξέρει και αυτή θα μου πείτε.. ένα φρύδι ξέρει...(φρύδι= αρχίδι αλλά είπα να μην βωμολοχήσω σε αυτό το κείμενο.. αν και την πάτησα νομίζω).

Που ήμασταν ? Α ναι, ότι η καρδιά μου ξέρει ένα αρχίδι, συγνώμη φρύδι. Γίνεται όμως να μην ακούσω την καρδιά μου? Γίνεται?? Την ακούω λοιπόν...και η νεκροψία θα δείξει..εδώ θα είμαστε(λογικά....)