Πριν κάνεις, μην κάνεις.

Άνοιξα το πρωί το facebook να δώσω μερικές καλημέρες σε κόσμο πριν πήξω στην δουλειά και το μάτι μου έπεσε στο ποστάρισμα ενός φίλου. Το μεταφέρω αυτούσιο.

Πριν Μιλήσεις, Άκου.

Πριν Γράψεις, Σκέψου.

Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.

Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.

Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.

Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Άκου λοιπόν να σου πω μια σύντομη ιστορία όπως θα την έλεγε κάποιος από την αντίθετη σκοπιά

«Σοβαρά?? Άκου λοιπόν κάτι που έχω να σου πω.. Κάποτε άκουσα κάποιον και γι’αυτό μίλησα. Σκέφτηκα απίστευτα πολύ και ξεκίνησα να γράφω. Έγραφα για αυτά που ένιωθα και αυτό δυστυχώς πλήγωσε. Αγάπησα πολύ μια πληγωμένη καρδιά. Σκίστηκα τόσο που νομίζω ότι πλέον μισώ. Προσπάθησα τόσο πολύ να το κρατήσω που έσκασα και δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα παρατήσω. Δεν τα παράτησα από αδυναμία αλλά επείδη έζησα τα πάντα και τώρα πέθανα..

Έτσι για να σας δείξω πόσο εύκολα  τα όμορφα λόγια μπορούν να γίνουν άσχημες πράξεις..Και εγώ τι κάνω αυτήν την στιγμή? Πετάω χαλκόχρωμα νομίσματα στον δρόμο με την ελπίδα να τα βρεις εσύ. Τα μαζεύεις μου είχες πει γιατί τα πετάει όλος ο κόσμος και έτσι σου θυμίζουν εσένα.»

Από την μία και από την άλλη λοιπόν που λέει και μια αγαπημένη μου ψυχή. Οπότε έτσι για αλλαγή ας καταλήξω κάπου.

Πριν κάνεις, μην κάνεις. Ή κάνε..στην τελική δικιά σου επιλογή είναι..Ώχου..

Ουφ..Είμαι ποιητής εκ του προχείρου όμως δεν συμφωνείς?(γι’αυτό και μερικές φορές έχω την μορφή του χοίρου). Καλημέρες.

Το δέντρο

Έτσι όπως το κοιτάω δεν μπορώ να αποφασίσω τι σχήμα έχει. Κοντό, για τα δικά του δεδομένα πάντα, και χοντρό κορμό, μερικά κλαδιά αταίριαστα το ένα με το άλλο και αραιό φύλλωμα. Μάλλον φταίει ότι είναι Νοέμβριος. Έχει ομίχλη γύρω του και του δίνει μια απόκοσμη όψη, πιο γαλήνια αλλά και συνάμα πιο απόμακρη, πιο σκληρή. Η μυρωδιά του δε? Μεστή και γεμάτη ζωή. Διαπεραστική και δροσερή συνάμα. Καθήμενο πάνω σε αυτό το λοφάκι μοιάζει λες και κάποιος Τιτάνας της Ελληνικής μυθολογίας ήρθε και το κάρφωσε εκεί. Δεν ξέρω. Ειλικρινά, από τις λίγες φορές που βλέπω κάτι τόσο ταιριαστά παράταιρο σε ένα μέρος.

Χοντρές ρίζες περιπλέκονται γύρω από τον κορμό και εξελίσονται σε κλαδιά και άτακτο φύλλωμα. Κλαδιά που βυθίζονται πάλι στο έδαφος δίνοντας την όψη ενός πεσμένου γίγαντα που προσπαθεί με τα χέρια του να σηκωθεί. Και όμως ξέρεις τι τραβάει πιό πολύ το βλέμμα? Τα μπιχλιμπίδια, τα στολίδια, τα γράμματα που είναι αφημένα στις άκρες του. Σαν ένα τοτέμ υποσχέσεων και ονείρων, χαμένων και πραγματοποιημένων.

Βλέπω κορδέλες με ονόματα που έχουν ξεφτίσει πια από την πολυκαιρία. Βλέπω ένα λουκετάκι που μου θυμίζει μια υπόσχεση για ένα δέσιμο. Βλέπω αφημένο ένα δαχτυλίδι το οποίο κανείς δεν αγγίζει. Ένα κομμάτι από ένα μπλουζάκι που ίσως χρησιμοποιήθηκε για να ζεστάνει κάποιον. Μια πέτρα αφημένη σε ένα σημείο που μόνο από ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να φτάσει. Μια κορδέλα πάλι άλλα κόκκινη που κάποτε ίσως τύλιγε ένα γλυκό. Ένα χαρτάκι με ένα ποίημα. Πράγματα που ίσως δεν λένε κάτι σε όλους, αλλά που σίγουρα λένε πολλά σε λίγους.

Κάθε αντικείμενο μου λέει μια ιστορία εκεί. 3 φίλες που κάνανε βόλτα σε ένα πάρκο, ένα ζευγάρι που υποσχέθηκε κάτι, ένας μπαμπάς με τα πιτσιρίκια του. Όμορφες εικόνες. Άλλες χαρούμενες, άλλες λυπημένες, αλλά σίγουρα όλες ζωντανές. Ζωντανές και χαμένες μέσα στην ομίχλη. Για πες μου. Εσύ τι θα άφηνες στο δέντρο?Τι θα του έλεγες?