Το δέντρο

Έτσι όπως το κοιτάω δεν μπορώ να αποφασίσω τι σχήμα έχει. Κοντό, για τα δικά του δεδομένα πάντα, και χοντρό κορμό, μερικά κλαδιά αταίριαστα το ένα με το άλλο και αραιό φύλλωμα. Μάλλον φταίει ότι είναι Νοέμβριος. Έχει ομίχλη γύρω του και του δίνει μια απόκοσμη όψη, πιο γαλήνια αλλά και συνάμα πιο απόμακρη, πιο σκληρή. Η μυρωδιά του δε? Μεστή και γεμάτη ζωή. Διαπεραστική και δροσερή συνάμα. Καθήμενο πάνω σε αυτό το λοφάκι μοιάζει λες και κάποιος Τιτάνας της Ελληνικής μυθολογίας ήρθε και το κάρφωσε εκεί. Δεν ξέρω. Ειλικρινά, από τις λίγες φορές που βλέπω κάτι τόσο ταιριαστά παράταιρο σε ένα μέρος.

Χοντρές ρίζες περιπλέκονται γύρω από τον κορμό και εξελίσονται σε κλαδιά και άτακτο φύλλωμα. Κλαδιά που βυθίζονται πάλι στο έδαφος δίνοντας την όψη ενός πεσμένου γίγαντα που προσπαθεί με τα χέρια του να σηκωθεί. Και όμως ξέρεις τι τραβάει πιό πολύ το βλέμμα? Τα μπιχλιμπίδια, τα στολίδια, τα γράμματα που είναι αφημένα στις άκρες του. Σαν ένα τοτέμ υποσχέσεων και ονείρων, χαμένων και πραγματοποιημένων.

Βλέπω κορδέλες με ονόματα που έχουν ξεφτίσει πια από την πολυκαιρία. Βλέπω ένα λουκετάκι που μου θυμίζει μια υπόσχεση για ένα δέσιμο. Βλέπω αφημένο ένα δαχτυλίδι το οποίο κανείς δεν αγγίζει. Ένα κομμάτι από ένα μπλουζάκι που ίσως χρησιμοποιήθηκε για να ζεστάνει κάποιον. Μια πέτρα αφημένη σε ένα σημείο που μόνο από ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να φτάσει. Μια κορδέλα πάλι άλλα κόκκινη που κάποτε ίσως τύλιγε ένα γλυκό. Ένα χαρτάκι με ένα ποίημα. Πράγματα που ίσως δεν λένε κάτι σε όλους, αλλά που σίγουρα λένε πολλά σε λίγους.

Κάθε αντικείμενο μου λέει μια ιστορία εκεί. 3 φίλες που κάνανε βόλτα σε ένα πάρκο, ένα ζευγάρι που υποσχέθηκε κάτι, ένας μπαμπάς με τα πιτσιρίκια του. Όμορφες εικόνες. Άλλες χαρούμενες, άλλες λυπημένες, αλλά σίγουρα όλες ζωντανές. Ζωντανές και χαμένες μέσα στην ομίχλη. Για πες μου. Εσύ τι θα άφηνες στο δέντρο?Τι θα του έλεγες?