Nightfall in middle earth

Τις προάλλες πήρα καινούργια ακουστικά, καθότι τα προηγούμενα παρέδωσαν πνεύμα. Ήθελα να τα εγκαινιάσω με κάτι που να ξέρω κάλα ώστε να μπορέσω να τα κρίνω οπότε κατέληξα στο πολυαγαπημένο Nightfall in middle earth των Blind guardian. Λέω λοιπόν να γράψω μια περίπου κριτική για αυτό το album και να δώσω μια γνώμη.

Λοιπόν, είπα περίπου κριτική γιατί δεν θα έχει δομή κριτικής και γιατί σκοπεύω να ξεφύγω πολύ ενώ γράφω. Και όταν λέω πολύ, εννοώ πολύ. Δεν θα ασχοληθώ με το πότε βγήκε το album (κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 90) ούτε με τα τυπικά του στυλ πόσα τραγούδια έχει, τι διάρκεια έχουν κλπ. Επίσης σκοπεύω να έχω άπειρες αναφορές σε ένα συγκεκριμένο βιβλίο που λατρεύω και στην geeky μου πλεύρα. Σου αρκεί να ξέρεις πως το album αυτό είναι ένας συνδιασμός τραγουδιών και αποσπασμάτων αφηγήσεων τα οποία διηγούνται μια ιστορία.

Για ποιά ιστορία μιλάμε? Μα φυσικά για το Quenta Silmarillion το, κατ’εμέ, αληθινό magnum opus του Tolkien. To Quenta Silmarillion, ή η ιστορία των Silmaril αν προτιμάς στα Eλληνικά, είναι ένα επικό βιβλίο (και σε περιεχόμενο αλλά και σε τρόπο γραφής) που περιγράφει το ξεκίνημα του κόσμου του Tolkien καθώς και τα γεγονότα που τον καθόρισαν σε κάθε του στιγμή. Μιλάει λοιπόν για το από που προήλθαν τα ξωτικά, οι άνθρωποι, οι νάνοι, οι δράκοι και τα λοιπά πλάσματα που η πλειοψηφία του κόσμου γνώρισε στον άρχοντα των δαχτυλιδιών και στο χόμπιτ. Δεν θα σου πω παραπάνω πληροφορίες για το βιβλίο τώρα αλλά θα τις δώσω σε κάποια από τα τραγούδια για τα οποία θα μιλήσω.

Πάμε λοιπόν στην μουσική? Χμμ....

Χμμμμ....

Χμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμ...

Πάρε στα χέρια σου το βιβλίο. Θα το βρείς στα Ελληνικά με τίτλο Σιλμαρίλλιον και στα αγγλικά (ακόμα καλύτερα αν μπορείς) ως Silmarillion. To πήρες? Ωραία. Συνεχίζουμε

To album, αν θες να μιλήσουμε για βαθμολογία, παίρνει στο 10/10. Ναι φίλε μου είναι ένα από εκείνα τα album τα οποία απλά πρέπει κάποια στιγμή στην ζωή σου να ακούσεις, σου αρέσει δεν σου αρέσει αυτού του είδους μουσικής. Είναι ένα κράμα speed και power metal αλλά καμιά μα καμία σημασία δεν έχει. Ιστορίες μπλέκονται με τραγούδια και σου διηγούνται με φοβερή ροή και συνοχή τα γεγονότα αυτού του υπέροχου βιβλίου. Και πίστεψε δίνουν στο βιβλίο αυτό που του αξίζει. Ένα επικό, σκληρό, μαγευτικό, πανέμορφο, μαγικό soundtrack.Τα μέλη του συγκροτήματος είναι σε top φόρμα σε οτιδήποτε κάνουν. Εκπληκτική κιθάρα, ντραμς που σε κολλάνε στον τοίχο, μπάσσο που σου κροταλίζει τα σφραγίσματα και η καλύτερες εκτελέσεις του Hansi Kursch στην τεράστια καριέρα του.

Γιατί να διαβάσεις το βιβλίο τότε θα μου πεις? Γιατί έτσι θα καταλάβεις γιατί ο στίχος “It’s my oath” στο Curse of Feanor λέγεται με τέτοιο πάθος και απελπισία. Είναι απλά ο όρκος που δώθηκε από τους απόγονους του Feanor που οδήγησε στην καταστροφή του κόσμου. Μμμμ σιγά τα ωά θα μου πεις. Και το Lord of the rings είχε κακούς και καταστροφές. Ναι...ο Sauron ήταν κακός..Όντως..Ήταν υπηρέτης του Morgoth, του κύριου ανταγωνιστή στο Silmarillion. Ναι και στο Lord of the rings καταστράφηκαν δάση και πόλεις. Στο Silmarillion βυθίστηκε ο μισός κόσμος. Αν μέγεθος και η επικότητα του Silmarillion είναι ο Παναθηναικός του μπάσκετ, το Lord of the rings είναι το παιδικό της Αγίας Παρασκεύης με 7 βασικούς τραυματισμένους. (ναι ρε είμαι βάζελος, τραβάς πολλά ζόρια?Εδώ μιλάμε για επικά πράγματα και εσύ το παίζεις θιγμένος που έδειξα προτίμηση σε μια ομάδα).

Θα καταλάβεις γιατί το Time stands still in the iron hill είναι τόσο επικό. Γιατί μιλάει για τον θάνατο ενός απο τους μεγαλύτερους ήρωες στην μυθολογία αυτή. Γιατί θα συνειδητοποιήσεις πόσο σημαντικά είναι τα γεγονότα που αναφέρονται στο Mirror Mirror. Θα νιώσεις γιατί το Noldor σαν τραγούδι κλαίει.  Θα νιώσεις τρέμουλο όταν αντιληφθείς το τι σημαίνει το Nightfall.  Θα νιώσεις μια ολοκληρωμένη επική εμπειρία που όμοια της δύσκολα θα ξαναβιώσεις.

Όταν ένα album περιέχει 8-9 σπάνια κομμάτια και παρόλα αυτά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κανένα, όταν ένα album ακούγεται από την αρχή ως το τέλος και πάλι πίσω, όταν ένα album σε κάνει να κλαίς, να τρέμεις και να γελάς στο ίδιο τραγούδι, όταν ένα album συνδιάζει πράγματα που λατρεύεις, όταν ένα album κάνει ένα υπέροχο βιβλίο ακόμα πιο επικό, τότε έχεις μπροστά σου ένα album που απλά ΠΡΕΠΕΙ να ακούσεις.  

Άτιτλον

Ξύπνησα με ένα πολύ έντονο όνειρο χαραγμένο στο μυαλό μου. Δυστυχώς όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ξέφτισε τόσο πολύ που έγινε μια απλή ανάμνηση, θολή κιόλας. Κάτι με ένα παιδί που είχε ιδιαίτερες δυνάμεις και τον λέγανε Τζόσουα. Θυμάμαι κυνηγητό, θυμάμαι αγωνία, όλα αυτά σε ένα γκρι αμπαλάζ ήχων και εικόνων. Σιγά τα ωά θα μου πεις, textbook case από ταινιές sci-fi που βλέπεις με το κιλό. Ίσως. Δεν ξέρω, γενικά μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ περίεργο αίσθημα. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ, πέραν από του να καταγράψω απλά τις σκέψεις μου και να της στείλω στον εαυτό μου. Μυστήρια πράγματα ρε συ. Πολύ μυστήρια.

Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω. Κοίτα να δεις όμως να σου πω κάτι πριν ξεκινήσω. Αρκετά κείμενα (εξαιρουμένων βέβαια πολιτικών λογών) έχουν κάποια δομή. Συνήθως υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Σε κάποια μπορεί να λείπει κάποιο από αυτά, αλλά και πάλι αυτό που διαβάζεις φαίνεται να διακατέχετε από κάποια συνοχή στην τελική. Αυτό δεν πρόκειτε να είναι κάποιο τέτοιο κείμενο. Σίγουρα αν πάρεις το κείμενο που διαβάζεις τώρα και το χωρίσεις σε τρία κομμάτια μπορείς εύκολα, ίσως και λίγο αυθαίρετα, να του δώσεις τα προαναφερθέντα κομμάτια. Μπορείς για παράδειγμα να πεις πως η πρώτη παράγραφος αποτελεί την αρχή, όλες οι υπόλοιπες αποτελούν την μέση και η τελευταία – ω τι πρωτότυπο- αποτελεί το τέλος. Οκ, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αφού έτσι γουστάρεις έτσι θα κάνεις. Εγώ όμως όχι.

Απολαμβάνω ξέρεις αρκετά πράγματα στην ζωή μου. Μου αρέσει η γυμναστική, το σινεμά, η ανακάλυψη της –κάθε είδους- γνώσης, το περπάτημα, η μουσική κλπ.  Πέραν από αυτών την γενικολογίων, υπάρχουν και κάποια πιό ειδικά πράγματα που απολαμβάνω πολύ επίσης. Τι εννοώ όταν λέω ειδικά? Πάρε ως παράδειγμα ένα Σάββατο πρωί όπου κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο – την με διαφορά αγαπημένη μου ώρα να πηγαίνω γυμναστήριο- και περπατάω ρουφώντας αργά αργά, όχι το αυγό μου, αλλά ένα energy drink. Απολαμβάνω πάρα πολύ τον ήχο του πληκτρολογίου όταν γράφω, άσχετα με το αν γουστάρω αυτό το οποίο γράφω. Ένας από τους πρώτους υπολογιστές που είχα στην ζωή μου, ένα κτήνος ονόματι Zeos 386, είχε ένα φανταστικό πληκτρολόγιο το οποίο ήταν μαλακό μεν αλλά έκανε και εκείνο το κλίκι κλίκι δε. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κάποτε ένα label maker το οποίο λογικά τώρα μαζεύει σκόνη κάπου στο πάνω δωμάτιο του σπιτιού μου, εκεί που έχουμε τον υπολογιστή και τα ντραμς μου, πίσω από το μπαρ. Ας κάνω μια άσχετη παρένθεση και ας πω πως όσα χρόνια και να λείπω από το σπίτι μου, πάντα σπίτι μου θα το λέω. Πατρικό? Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Πάμε πάλι σε αυτά που έλεγα πριν. Αυτό το label maker που λες είχε-έχει(?) τον καλύτερο θόρυβο πληκτρολογίου που έχω ακούσει ποτέ μου. Κάτι ανάμεσα σε απαλό πλονκ πλονκ και πλοφ πλοφ. Αριστούργημα. Το χρησιμοποίησα πολλές φορές, χωρίς ποτέ να παράγω κάποια ταμπελίτσα, μόνο και μόνο επειδή λάτρευα την υφή και τον ήχο του.

Εφόσον λοιπόν απολαμβάνω τον ήχο του πληκτρολογίου, είπα να γράψω και εγώ. Κάτσε θα μου πεις. Πριν από 3 παραγράφους δεν είπες ότι θα ξεκινήσεις να γράφεις επειδή quote “ Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω.”? Ε ναι οκ..είναι και αυτό. Α και που είσαι..αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις που και που καμία αγγλική ατάκα, μακριά και αγαπημένοι ε? Εδώ και αρκετό καιρό μιλάω πολύ περισότερα αγγλικά απ’ότι ελληνικά, οπότε μου βγαίνει αρκετά φυσικά σε πολλά πράγματα. Και ξέρω τι σου έρχεται στο νου. Αυτές οι ατάκες από ελληνικές ταινίες που λέγανε “Πως το λέτε εσείς εντό στο Ελλάντα?” Ναι, ακριβώς έτσι.

Κάτσε λίγο να συνεχίσω το μπλα μπλα μου. Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στο γραφείο και ενώ δούλευα πριν, εδώ και κανένα δεκάλεπτο έχω σταματήσει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Μου ήρθε η εμπνεύση για αυτό το αριστούργημα που διαβάζεις τώρα. Που και να μην είχα έμπνευση ε? Φαντάσου τι μαλακίες θα έγραφα. Ααα και μιας και το ανέφερα. Είπα πιο πριν ότι αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις αγγλικά μακριά και αγαπημένοι. Τα ίδια και πολύ χειρότερα ισχύουν για το αν δεν γουστάρεις να διαβάζεις μπινελίκια. Μου αρέσει να βρίζω, θεωρώ ότι χρωματίζει πολύ ωραία την γλώσσα, οπότε θα έχει μπινελίκι. Πολύ μπινελίκι. Ελπίζω να μην είναι out of context όλες τις φορές, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.

Τι άλλο? Α ναι..Ευρωεκλογές αύριο. Ω ρε και στα αρχίδια μας. Στα αρχίδια μας όχι επειδή δεν είναι σημαντικές κλπ, αλλά επειδή κουράστηκα να περιμένω τον Έλληνα να αλλάξει. Αύριο, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα λάβουν το μύνημα και, κλασσικά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αλλά μην ανυσυχείς ε? Όλα, κλασσικά, θα φτιάξουν, θα αλλάξουν και θα είμαστε αγαπημένοι με ευημερία.

...

Άνοιξα το πρωί το facebook να δώσω μερικές καλημέρες σε κόσμο πριν πήξω στην δουλειά και το μάτι μου έπεσε στο ποστάρισμα ενός φίλου. Το μεταφέρω αυτούσιο.

 Πριν Μιλήσεις, Άκου.
Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Άκου λοιπόν να σου πω μια σύντομη ιστορία όπως θα την έλεγε κάποιος από την αντίθετη σκοπιά

«Σοβαρά?? Άκου λοιπόν κάτι που έχω να σου πω.. Κάποτε άκουσα κάποιον και γι’αυτό μίλησα. Σκέφτηκα απίστευτα πολύ και ξεκίνησα να γράφω. Έγραφα για αυτά που ένιωθα και αυτό δυστυχώς πλήγωσε. Αγάπησα πολύ μια πληγωμένη καρδιά. Σκίστηκα τόσο που νομίζω ότι πλέον μπορώ να μισήσω. Προσπάθησα τόσο πολύ να το κρατήσω που έσκασα και δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα παρατήσω. Δεν τα παράτησα από αδυναμία αλλά επείδη έζησα τα πάντα και τώρα πέθανα..

Έτσι για να σας δείξω πόσο εύκολα  τα όμορφα λόγια μπορούν να γίνουν άσχημες πράξεις..Και εγώ τι κάνω αυτήν την στιγμή? Πετάω χαλκόχρωμα νομίσματα στον δρόμο μετην ελπίδα να τα βρεις εσύ. Τα μαζεύεις μου είχες πει γιατί τα πετάει όλος ο κόσμος και έτσι σου θυμίζουν εσένα.»

Από την μία και από την άλλη λοιπόν που λέει και μια αγαπημένη μου ψυχή. Οπότε έτσι για αλλαγή ας καταλήξω κάπου.

Πριν κάνεις, μην κάνεις. Ή κάνε..στην τελική δικιά σου επιλογή είναι..Ώχου..

Ουφ..Είμαι ποιητής εκ του προχείρου όμως δεν συμφωνείς?(γι’αυτό και μερικές φορές έχω την μορφή του χοίρου). Καλημέρες.