Ξύπνησα με ένα πολύ έντονο όνειρο χαραγμένο στο μυαλό μου. Δυστυχώς όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ξέφτισε τόσο πολύ που έγινε μια απλή ανάμνηση, θολή κιόλας. Κάτι με ένα παιδί που είχε ιδιαίτερες δυνάμεις και τον λέγανε Τζόσουα. Θυμάμαι κυνηγητό, θυμάμαι αγωνία, όλα αυτά σε ένα γκρι αμπαλάζ ήχων και εικόνων. Σιγά τα ωά θα μου πεις, textbook case από ταινιές sci-fi που βλέπεις με το κιλό. Ίσως. Δεν ξέρω, γενικά μου έχει δημιουργήσει ένα πολύ περίεργο αίσθημα. Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να σκεφτώ, πέραν από του να καταγράψω απλά τις σκέψεις μου και να της στείλω στον εαυτό μου. Μυστήρια πράγματα ρε συ. Πολύ μυστήρια.
Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω. Κοίτα να δεις όμως να σου πω κάτι πριν ξεκινήσω. Αρκετά κείμενα (εξαιρουμένων βέβαια πολιτικών λογών) έχουν κάποια δομή. Συνήθως υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Σε κάποια μπορεί να λείπει κάποιο από αυτά, αλλά και πάλι αυτό που διαβάζεις φαίνεται να διακατέχετε από κάποια συνοχή στην τελική. Αυτό δεν πρόκειτε να είναι κάποιο τέτοιο κείμενο. Σίγουρα αν πάρεις το κείμενο που διαβάζεις τώρα και το χωρίσεις σε τρία κομμάτια μπορείς εύκολα, ίσως και λίγο αυθαίρετα, να του δώσεις τα προαναφερθέντα κομμάτια. Μπορείς για παράδειγμα να πεις πως η πρώτη παράγραφος αποτελεί την αρχή, όλες οι υπόλοιπες αποτελούν την μέση και η τελευταία – ω τι πρωτότυπο- αποτελεί το τέλος. Οκ, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αφού έτσι γουστάρεις έτσι θα κάνεις. Εγώ όμως όχι.
Απολαμβάνω ξέρεις αρκετά πράγματα στην ζωή μου. Μου αρέσει η γυμναστική, το σινεμά, η ανακάλυψη της –κάθε είδους- γνώσης, το περπάτημα, η μουσική κλπ. Πέραν από αυτών την γενικολογίων, υπάρχουν και κάποια πιό ειδικά πράγματα που απολαμβάνω πολύ επίσης. Τι εννοώ όταν λέω ειδικά? Πάρε ως παράδειγμα ένα Σάββατο πρωί όπου κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο – την με διαφορά αγαπημένη μου ώρα να πηγαίνω γυμναστήριο- και περπατάω ρουφώντας αργά αργά, όχι το αυγό μου, αλλά ένα energy drink. Απολαμβάνω πάρα πολύ τον ήχο του πληκτρολογίου όταν γράφω, άσχετα με το αν γουστάρω αυτό το οποίο γράφω. Ένας από τους πρώτους υπολογιστές που είχα στην ζωή μου, ένα κτήνος ονόματι Zeos 386, είχε ένα φανταστικό πληκτρολόγιο το οποίο ήταν μαλακό μεν αλλά έκανε και εκείνο το κλίκι κλίκι δε. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κάποτε ένα label maker το οποίο λογικά τώρα μαζεύει σκόνη κάπου στο πάνω δωμάτιο του σπιτιού μου, εκεί που έχουμε τον υπολογιστή και τα ντραμς μου, πίσω από το μπαρ. Ας κάνω μια άσχετη παρένθεση και ας πω πως όσα χρόνια και να λείπω από το σπίτι μου, πάντα σπίτι μου θα το λέω. Πατρικό? Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Πάμε πάλι σε αυτά που έλεγα πριν. Αυτό το label maker που λες είχε-έχει(?) τον καλύτερο θόρυβο πληκτρολογίου που έχω ακούσει ποτέ μου. Κάτι ανάμεσα σε απαλό πλονκ πλονκ και πλοφ πλοφ. Αριστούργημα. Το χρησιμοποίησα πολλές φορές, χωρίς ποτέ να παράγω κάποια ταμπελίτσα, μόνο και μόνο επειδή λάτρευα την υφή και τον ήχο του.
Εφόσον λοιπόν απολαμβάνω τον ήχο του πληκτρολογίου, είπα να γράψω και εγώ. Κάτσε θα μου πεις. Πριν από 3 παραγράφους δεν είπες ότι θα ξεκινήσεις να γράφεις επειδή quote “ Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω.”? Ε ναι οκ..είναι και αυτό. Α και που είσαι..αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις που και που καμία αγγλική ατάκα, μακριά και αγαπημένοι ε? Εδώ και αρκετό καιρό μιλάω πολύ περισότερα αγγλικά απ’ότι ελληνικά, οπότε μου βγαίνει αρκετά φυσικά σε πολλά πράγματα. Και ξέρω τι σου έρχεται στο νου. Αυτές οι ατάκες από ελληνικές ταινίες που λέγανε “Πως το λέτε εσείς εντό στο Ελλάντα?” Ναι, ακριβώς έτσι.
Κάτσε λίγο να συνεχίσω το μπλα μπλα μου. Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στο γραφείο και ενώ δούλευα πριν, εδώ και κανένα δεκάλεπτο έχω σταματήσει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Μου ήρθε η εμπνεύση για αυτό το αριστούργημα που διαβάζεις τώρα. Που και να μην είχα έμπνευση ε? Φαντάσου τι μαλακίες θα έγραφα. Ααα και μιας και το ανέφερα. Είπα πιο πριν ότι αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις αγγλικά μακριά και αγαπημένοι. Τα ίδια και πολύ χειρότερα ισχύουν για το αν δεν γουστάρεις να διαβάζεις μπινελίκια. Μου αρέσει να βρίζω, θεωρώ ότι χρωματίζει πολύ ωραία την γλώσσα, οπότε θα έχει μπινελίκι. Πολύ μπινελίκι. Ελπίζω να μην είναι out of context όλες τις φορές, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.
Τι άλλο? Α ναι..Ευρωεκλογές αύριο. Ω ρε και στα αρχίδια μας. Στα αρχίδια μας όχι επειδή δεν είναι σημαντικές κλπ, αλλά επειδή κουράστηκα να περιμένω τον Έλληνα να αλλάξει. Αύριο, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα λάβουν το μύνημα και, κλασσικά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αλλά μην ανυσυχείς ε? Όλα, κλασσικά, θα φτιάξουν, θα αλλάξουν και θα είμαστε αγαπημένοι με ευημερία.
Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω. Κοίτα να δεις όμως να σου πω κάτι πριν ξεκινήσω. Αρκετά κείμενα (εξαιρουμένων βέβαια πολιτικών λογών) έχουν κάποια δομή. Συνήθως υπάρχει μια αρχή, μια μέση και ένα τέλος. Σε κάποια μπορεί να λείπει κάποιο από αυτά, αλλά και πάλι αυτό που διαβάζεις φαίνεται να διακατέχετε από κάποια συνοχή στην τελική. Αυτό δεν πρόκειτε να είναι κάποιο τέτοιο κείμενο. Σίγουρα αν πάρεις το κείμενο που διαβάζεις τώρα και το χωρίσεις σε τρία κομμάτια μπορείς εύκολα, ίσως και λίγο αυθαίρετα, να του δώσεις τα προαναφερθέντα κομμάτια. Μπορείς για παράδειγμα να πεις πως η πρώτη παράγραφος αποτελεί την αρχή, όλες οι υπόλοιπες αποτελούν την μέση και η τελευταία – ω τι πρωτότυπο- αποτελεί το τέλος. Οκ, δεν θα διαφωνήσω μαζί σου, αφού έτσι γουστάρεις έτσι θα κάνεις. Εγώ όμως όχι.
Απολαμβάνω ξέρεις αρκετά πράγματα στην ζωή μου. Μου αρέσει η γυμναστική, το σινεμά, η ανακάλυψη της –κάθε είδους- γνώσης, το περπάτημα, η μουσική κλπ. Πέραν από αυτών την γενικολογίων, υπάρχουν και κάποια πιό ειδικά πράγματα που απολαμβάνω πολύ επίσης. Τι εννοώ όταν λέω ειδικά? Πάρε ως παράδειγμα ένα Σάββατο πρωί όπου κατευθύνομαι προς το γυμναστήριο – την με διαφορά αγαπημένη μου ώρα να πηγαίνω γυμναστήριο- και περπατάω ρουφώντας αργά αργά, όχι το αυγό μου, αλλά ένα energy drink. Απολαμβάνω πάρα πολύ τον ήχο του πληκτρολογίου όταν γράφω, άσχετα με το αν γουστάρω αυτό το οποίο γράφω. Ένας από τους πρώτους υπολογιστές που είχα στην ζωή μου, ένα κτήνος ονόματι Zeos 386, είχε ένα φανταστικό πληκτρολόγιο το οποίο ήταν μαλακό μεν αλλά έκανε και εκείνο το κλίκι κλίκι δε. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει κάποτε ένα label maker το οποίο λογικά τώρα μαζεύει σκόνη κάπου στο πάνω δωμάτιο του σπιτιού μου, εκεί που έχουμε τον υπολογιστή και τα ντραμς μου, πίσω από το μπαρ. Ας κάνω μια άσχετη παρένθεση και ας πω πως όσα χρόνια και να λείπω από το σπίτι μου, πάντα σπίτι μου θα το λέω. Πατρικό? Όχι ευχαριστώ δεν θα πάρω. Πάμε πάλι σε αυτά που έλεγα πριν. Αυτό το label maker που λες είχε-έχει(?) τον καλύτερο θόρυβο πληκτρολογίου που έχω ακούσει ποτέ μου. Κάτι ανάμεσα σε απαλό πλονκ πλονκ και πλοφ πλοφ. Αριστούργημα. Το χρησιμοποίησα πολλές φορές, χωρίς ποτέ να παράγω κάποια ταμπελίτσα, μόνο και μόνο επειδή λάτρευα την υφή και τον ήχο του.
Εφόσον λοιπόν απολαμβάνω τον ήχο του πληκτρολογίου, είπα να γράψω και εγώ. Κάτσε θα μου πεις. Πριν από 3 παραγράφους δεν είπες ότι θα ξεκινήσεις να γράφεις επειδή quote “ Πήρα λοιπόν μια απόφαση σήμερα. Με αφορμή τα παραπάνω αλλά και μια ατάκα που είχα ακούσει καιρό πριν, αποφάσισα λοιπόν γράψω.”? Ε ναι οκ..είναι και αυτό. Α και που είσαι..αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις που και που καμία αγγλική ατάκα, μακριά και αγαπημένοι ε? Εδώ και αρκετό καιρό μιλάω πολύ περισότερα αγγλικά απ’ότι ελληνικά, οπότε μου βγαίνει αρκετά φυσικά σε πολλά πράγματα. Και ξέρω τι σου έρχεται στο νου. Αυτές οι ατάκες από ελληνικές ταινίες που λέγανε “Πως το λέτε εσείς εντό στο Ελλάντα?” Ναι, ακριβώς έτσι.
Κάτσε λίγο να συνεχίσω το μπλα μπλα μου. Είναι Σάββατο βράδυ, είμαι στο γραφείο και ενώ δούλευα πριν, εδώ και κανένα δεκάλεπτο έχω σταματήσει. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι δεν κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Μου ήρθε η εμπνεύση για αυτό το αριστούργημα που διαβάζεις τώρα. Που και να μην είχα έμπνευση ε? Φαντάσου τι μαλακίες θα έγραφα. Ααα και μιας και το ανέφερα. Είπα πιο πριν ότι αν δεν σου αρέσει να διαβάζεις αγγλικά μακριά και αγαπημένοι. Τα ίδια και πολύ χειρότερα ισχύουν για το αν δεν γουστάρεις να διαβάζεις μπινελίκια. Μου αρέσει να βρίζω, θεωρώ ότι χρωματίζει πολύ ωραία την γλώσσα, οπότε θα έχει μπινελίκι. Πολύ μπινελίκι. Ελπίζω να μην είναι out of context όλες τις φορές, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα.
Τι άλλο? Α ναι..Ευρωεκλογές αύριο. Ω ρε και στα αρχίδια μας. Στα αρχίδια μας όχι επειδή δεν είναι σημαντικές κλπ, αλλά επειδή κουράστηκα να περιμένω τον Έλληνα να αλλάξει. Αύριο, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα, κλασσικά, όλα τα κόμματα θα λάβουν το μύνημα και, κλασσικά, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αλλά μην ανυσυχείς ε? Όλα, κλασσικά, θα φτιάξουν, θα αλλάξουν και θα είμαστε αγαπημένοι με ευημερία.
