Αγανάκτησες?

Απόπειρα μεσημεριανού γραψίματος νούμερο 824. Ψάχνω να βρω εκείνο το συμβολάκι που σημαίνει νούμερο εντομεταξύ, ξέρεις εκείνο που μοιάζει με το πλέγμα που φτιάχνουμε για να παίξουμε τρίλιζα, αλλά απέτυχα. Έχει πάρα πολλά σύμβολα το writer (η αντίστοιχη πλατφόρμα του word στο openoffice) και κάπου χάνομαι. Είμαι στο πανεπιστήμιο και κυριολέκτικα έπηξα σε κάτι που διάβαζα και είπα να κάνω ένα μικρό διάλλειμα. Έβαλα να ακούσω λίγο ραδιόφωνο ελληνικό. Βουρ λοιπόν στην αγαπημένη μου αθλητική συχνότητα. Παίζαμε μπάσκετ με τον γαύρο χθες, κερδίσαμε και έχει βουίξει το ραδιόφωνο για διαιτητικά σχόλια. Ναι για να σε προλάβω δεν ξέρω αν λέγονται έτσι. Πιθανόν έτσι όπως το έγραψα να παραπέμπει σε θέματα σχετικά με δίαιτες και όχι διαιτησίες. Όπως και να έχει φαντάζομαι κατάλαβες τι ήθελα να γράψω. Εδώ που τα λέμε θα ήταν πολύ σουρεάλ η παρακάτω κουβέντα.

“Καλησπέρα Μπάμπη, είμαι ο Γιώργος και είμαι παναθηναικός και θέλω να μιλήσω για το χθεσινό μάτς. Λοιπόν μπάμπη που λες έκανα κάτι φοβερά φιλέτα σολωμού χθες με ρύζι μπασμάτι”

Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα πως η φράση διαιτητικά σχόλια αναφέρεται σε διαιτησία και όχι σε δίαιτα λέω να συνεχίσω. Κάνει παύση λοιπόν η ραδιοφωνική κουβεντά και σκάει μύτη ένα πολιτικό (όπως είθισται να λέει) δελτίο ειδήσεων. Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, στον λευκό πύργο, στην Κόρινθο, στην Πάτρα κλπ κλπ κλπ. Να φανώ ερειστικός? Αποτύχαμε να δείξουμε αν είμαστε αγανακτισμένοι τον Οκτώβρη. Ναι τότε που ήταν οι δημοτικές εκλογές? Τότε που η αποχή έδειξε 50φεύγα?? Ναι τότε...Τότε που θα μπορούσαμε να έχουμε βγάλει κάποιον άλλο, οποιονδήποτε αλλά με την αποχή, βγάλαμε δημάρχους με πλασματικό ποσοστό άνω του 50% ενώ το πραγματικό ήταν δεν ήταν 20% επί τον ψηφοφόρων. Προσοχή..Όχι ψηφισάντων..ψηφοφόρων (α ρε πως το μιλάς το επισήμο το ελληνικό...γλωσσοπλάστης σκέτος είσαι). Εφόσον λοιπόν τον Οκτώβρη υπήρξε πλήρης αποτυχία να δείξουμε αγανάκτηση, την δείχνουμε τώρα. Α..και που είσαι..Είχε φοιτητικές εκλογές τις προάλλες. Το γνωστό πραγματικά άθλια ηλίθιο παραμύθι. Μερικά καμμένα μυαλά να πανυγηρίζουν λες και είναι στο γήπεδο. Πάλι ερειστικός θα ακουστώ, πάλι κολλημένο κωλόπαιδο ίσως. Και είχα μια έννοια τεράστια για τον χαρακτηρισμό να σου πω την αλήθεια.

Μερικά μπλε παιδάκια, μερικά πράσινα παιδάκια και μερικά κόκκινα-ροζ παιδάκια. Απλά λυπηρό. Παιδιά τόσο νέα (νίωθω παντελώς παππούς όταν μιλάω έτσι) με πλήρως σχηματισμένη κομματική ταυτότητα. Παιδιά στην τεράστια πλειοψηφία τους με απειροελάχιστη γνώση περί πολιτικής και κοινωνίας αλλά ήδη οπαδοί. Οπαδοί τίνος όμως? Κάποιας ιδέας? Αρχίδια..Κάποιον ανθρώπων? Επίσης αρχίδια. Οπαδοί ενός βολέματος?Εδώ είμαστε.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως σιχαίνομαι κάθε είδους οπαδισμό. Ανεγκεφαλία σε όλο της το μεγαλείο. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τα σπορ μπορώ να δώσω ένα ελαφρυντικό. Υπάρχουν άνρθωποι που γίναν οπαδοί από ένα γκολ του Βαζέχα, από ένα κάρφωμα του Τάρλατς, από ένα τάκλιν του Μανωλά κοκ. Στην κομματική από τι γίναν οπαδοί? Ναι ξέρω,όπως και εσύ την απάντηση. Όπως επίσης να συμπληρώσω πως η λέξη “κομματική” δεν είναι καθόλου τυχαία στην θέση της λέξης “πολιτικής”.

Ούτε το παίζω πολιτικός επιστήμονας, ούτε ειδήμων. Ένα νεαρό μυαλό είμαι απλά που κάνει σκέψεις και νιώθει λύπες. Πολλές και καθημερινές. Μου φαίνεται πως μου ήρθε πάλι όρεξη για διάβασμα. Βουρ στις ιδιότητες θερμοπλαστικών υλικών μου λοιπόν. Χαιρετώ σε.

ΥΓ: Τα κατάφερα. Η κατάρα του μεσημεριανού γραψίματος έφυγε! Σε κανένα χρόνο υπό το φυσικό φώς πάλι. Και ναι..Όπου φυσικό φως βάλε φώτα γιατί βρέχει και έχει θεοσκότεινο ουρανό. Η σκέψη μετράει όμως n'est-ce pas?

Τίτλος δεν παίζει..

Νιώθω πως θέλω να γράψω κάτι, αλλά διατηρώντας την απίστευτη πρωτοτυπία μου, δεν ξέρω τι. Παρασύρθηκα από το, πραγματικά υπέροχο, blog ενός φίλου του αδερφού μου και από ένα βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου σήμερα. Κάθε φορά που κοιτάω αυτά που έχω γράψει κατά καιρούς συνειδητοποιώ πως κανένα ταλέντο δεν έχω στην γραφή. Ο προαναφερθείς φίλος του αδερφού μου έχει μια πένα..μα μια πένα απίστευτη. Κάθε του λέξη μεταφράζεται σε μία εικόνα, σε έναν ήχο, σε μια αίσθηση που σου αφήνει κάτι. Δεν ικανοποιείται μόνο η όραση σου βλέποντας τα κείμενα του, αλλά κινεί και κάτι πιο βαθύ μέσα σου. Σάμπως αυτό δεν κάνουν όλοι οι ταλαντούχοι γραφείς του κόσμου? Μπορεί να εξιτάρουν την όραση σου μόνο αρχικά, αλλά μετά σιγά σιγά όλες οι αισθήσεις σου ξυπνάνε και μεταμορφώνουν κάτι απλές κουκίδες σε μια σελίδα χαρτί, έστω εικονική, σε κάτι ζωντανό που σου «μιλάει». Θα γυρίσεις τώρα και θα μου πεις και εσύ, με το δίκιο σου, ότι οι άνθρωποι που σκέφτονται βαριά και βαθυστόχαστα το έχουν αυτό. Παπάρια θα σου απαντήσω εγώ (δεν λέω την λέξη αρχίδια μην παρεξηγηθείς). Ξέρω ένα σωρό ανθρώπους που ενώ κάνουν βαριές και βαθιές σκέψεις, όταν φτάνει η σειρά να τις μεταφέρουν σε ένα κομμάτι χαρτί, το χάνουν εντελώς. Πως το λένε μωρέ…Δεν το έχουν..δεν μπορούν να γράψουν..Ενώ σκέφτονται, δεν μπορούν να το αποδώσουν. Κάπου σε αυτήν την κατηγορία λοιπόν μερικές φορές πέφτω και εγώ. Όχι βέβαια ότι κάνω και τίποτα σοβαρές σκέψεις συνέχεια.

Απεναντίας θα έλεγα. Για κάθε βαθυστόχαστη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, καμία 500αρία ανάλαφρες χαζομαρούλες έρχονται να δώσουν το περιτύλιγμα. Σαν ένα πολύ ακριβό και ωραίο δαχτυλίδι που έχεις τυλίξει με αρκετό χαρτί που φτάνει από εδώ στην Κίνα και πίσω. Να σου πω την αλήθεια δεν με χαλάει καθόλου..το επιδιώκω κιόλας μερικές φορές. Κολλάει το μυαλό μου με την σκέψη και θέλω να ξεφεύγει. Είναι και η φύση της δουλειάς μου έτσι, όλο σκέψη σκέψη σκέψη που δεν είναι καθόλου κακό. Φοβερή τραγική ειρωνία πάντως. Πέρισυ τέτοια εποχή έβγαζα το ψωμί μου (περίπου) σε μία δουλεία που η σκέψη μόνο κακό έκανε. Και επίσης να σου πω πως ενώ τα ορθογραφικά δεν είναι τίποτα περίεργο σε εμένα, η λέξη δουλεία δεν τονίστηκε κατά λάθος στο ει. Έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε.

Για να επανέλθω λίγο σε κάτι που ξεκίνησα να λέω, αλλά κλασσικά έχασα στην πορεία. Εμπνέυστηκα λοιπόν από το blog του Γιώργου(νομίζω Γιώργος, μια φορά τον έχω δει τον άνθρωπο πριν απ 4-5 χρόνια στην Μυτιλήνη και πολύ αμφιβάλλω αν θυμάται και ποιος είμαι) και ένα παντελώς χαζό βιβλίο το οποίο στάνταρ θα λατρέψω. Περί τίνος πρόκειται? Είναι το φανταστικό ημερολόγιο, μέρα με την μέρα, ενός τύπου που ζει ένα zombie apocalypse. Ούτε μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε διάλογοι ούτε τίποτα. Ένας μονόλογος μικρών παραγράφων. Και ξέρεις ε? Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος του κόσμου που θα γκρινιάξω για μακρόσυρτες περιγραφές. Ο Τόλκιν στον Άρχοντα (όχι στον Νότη, σε αυτών των δαχτυλιδιών βρε) περιέγραφε για σχεδόν μισή σελίδα μία πόρτα..και μου άρεσε. Πίσω στο θέμα μας..Zombie apocalypse. Ναι λοιπόν (και) τέτοια μου αρέσουν.

Έκανα μια μικρή παύση να δω τι σκατά έχω γράψει πάλι. Φρύδια.Κανένα νόημα δεν βγαίνει. Λέω να το σβήσω αλλά από την άλλη τι πειράζει? Σάμπως και βγάζω νόημα πολλές φορές? Ας το θεωρήσω λοιπόν μια τυχαία καταχώρηση στο ημερολόγιο μου σε έναν μέτα-αποκαλυπτικό κόσμο που κατατρέχεται από ζόμπια, κινούμενα σώματα δηλαδή δίχως σκέψη, ζωντανοί νεκροί με μοναδικό σκοπό να φάνε τους άλλους. Χμμ…κάτι σαν τον δικό μας κόσμο δηλαδή. Θα επανέλθω κάποια στιγμή. Αύριο, μεθαύριο, σε κανένα μήνα δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί από το πότε θα έχω έμπνευση πάλι για να μην γράψω τίποτα αξιόλογο.

Αααα και κάτι τελευταίο.. Όταν ήμουν δευτέρα λυκείου νομίζω κρατούσα ημερολόγιο..Ένα μπλε τετραδιάκι, από εκείνα τα κλασσικά που αγοράζουν οι ελληνίδες μανάδες κατά εκατοντάδες στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Ξέρεις, εκείνο με το μπλέ πλαστικό που σιγά σιγά ξεφλούδιζες και εσύ για να αποκαλύψεις το γκρι χαρτί από κάτω? Α γειά σου.. Αυτό. Που λες κρατούσα ένα ημερολόγιο, είχα γράψει καμία 50αριά φορές.. Πολύ θα ήθελα να δω που είναι και τι έγραφα μέσα. Άσε που όταν γίνω μεγάλος και τρανός θα έχει αξία συλλεκτική. Εννοείτε πως δεν έχω ιδέα βέβαια που είναι γιατί έτσι απλά μια μέρα δεν ξαναασχολήθηκα μαζί του. Τι περίμενες δηλαδή? Προκοπή? Απαπα…λες και δεν με ξέρεις. Χαιρετώ σε.