Τίτλος δεν παίζει..

Νιώθω πως θέλω να γράψω κάτι, αλλά διατηρώντας την απίστευτη πρωτοτυπία μου, δεν ξέρω τι. Παρασύρθηκα από το, πραγματικά υπέροχο, blog ενός φίλου του αδερφού μου και από ένα βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου σήμερα. Κάθε φορά που κοιτάω αυτά που έχω γράψει κατά καιρούς συνειδητοποιώ πως κανένα ταλέντο δεν έχω στην γραφή. Ο προαναφερθείς φίλος του αδερφού μου έχει μια πένα..μα μια πένα απίστευτη. Κάθε του λέξη μεταφράζεται σε μία εικόνα, σε έναν ήχο, σε μια αίσθηση που σου αφήνει κάτι. Δεν ικανοποιείται μόνο η όραση σου βλέποντας τα κείμενα του, αλλά κινεί και κάτι πιο βαθύ μέσα σου. Σάμπως αυτό δεν κάνουν όλοι οι ταλαντούχοι γραφείς του κόσμου? Μπορεί να εξιτάρουν την όραση σου μόνο αρχικά, αλλά μετά σιγά σιγά όλες οι αισθήσεις σου ξυπνάνε και μεταμορφώνουν κάτι απλές κουκίδες σε μια σελίδα χαρτί, έστω εικονική, σε κάτι ζωντανό που σου «μιλάει». Θα γυρίσεις τώρα και θα μου πεις και εσύ, με το δίκιο σου, ότι οι άνθρωποι που σκέφτονται βαριά και βαθυστόχαστα το έχουν αυτό. Παπάρια θα σου απαντήσω εγώ (δεν λέω την λέξη αρχίδια μην παρεξηγηθείς). Ξέρω ένα σωρό ανθρώπους που ενώ κάνουν βαριές και βαθιές σκέψεις, όταν φτάνει η σειρά να τις μεταφέρουν σε ένα κομμάτι χαρτί, το χάνουν εντελώς. Πως το λένε μωρέ…Δεν το έχουν..δεν μπορούν να γράψουν..Ενώ σκέφτονται, δεν μπορούν να το αποδώσουν. Κάπου σε αυτήν την κατηγορία λοιπόν μερικές φορές πέφτω και εγώ. Όχι βέβαια ότι κάνω και τίποτα σοβαρές σκέψεις συνέχεια.

Απεναντίας θα έλεγα. Για κάθε βαθυστόχαστη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, καμία 500αρία ανάλαφρες χαζομαρούλες έρχονται να δώσουν το περιτύλιγμα. Σαν ένα πολύ ακριβό και ωραίο δαχτυλίδι που έχεις τυλίξει με αρκετό χαρτί που φτάνει από εδώ στην Κίνα και πίσω. Να σου πω την αλήθεια δεν με χαλάει καθόλου..το επιδιώκω κιόλας μερικές φορές. Κολλάει το μυαλό μου με την σκέψη και θέλω να ξεφεύγει. Είναι και η φύση της δουλειάς μου έτσι, όλο σκέψη σκέψη σκέψη που δεν είναι καθόλου κακό. Φοβερή τραγική ειρωνία πάντως. Πέρισυ τέτοια εποχή έβγαζα το ψωμί μου (περίπου) σε μία δουλεία που η σκέψη μόνο κακό έκανε. Και επίσης να σου πω πως ενώ τα ορθογραφικά δεν είναι τίποτα περίεργο σε εμένα, η λέξη δουλεία δεν τονίστηκε κατά λάθος στο ει. Έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε.

Για να επανέλθω λίγο σε κάτι που ξεκίνησα να λέω, αλλά κλασσικά έχασα στην πορεία. Εμπνέυστηκα λοιπόν από το blog του Γιώργου(νομίζω Γιώργος, μια φορά τον έχω δει τον άνθρωπο πριν απ 4-5 χρόνια στην Μυτιλήνη και πολύ αμφιβάλλω αν θυμάται και ποιος είμαι) και ένα παντελώς χαζό βιβλίο το οποίο στάνταρ θα λατρέψω. Περί τίνος πρόκειται? Είναι το φανταστικό ημερολόγιο, μέρα με την μέρα, ενός τύπου που ζει ένα zombie apocalypse. Ούτε μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε διάλογοι ούτε τίποτα. Ένας μονόλογος μικρών παραγράφων. Και ξέρεις ε? Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος του κόσμου που θα γκρινιάξω για μακρόσυρτες περιγραφές. Ο Τόλκιν στον Άρχοντα (όχι στον Νότη, σε αυτών των δαχτυλιδιών βρε) περιέγραφε για σχεδόν μισή σελίδα μία πόρτα..και μου άρεσε. Πίσω στο θέμα μας..Zombie apocalypse. Ναι λοιπόν (και) τέτοια μου αρέσουν.

Έκανα μια μικρή παύση να δω τι σκατά έχω γράψει πάλι. Φρύδια.Κανένα νόημα δεν βγαίνει. Λέω να το σβήσω αλλά από την άλλη τι πειράζει? Σάμπως και βγάζω νόημα πολλές φορές? Ας το θεωρήσω λοιπόν μια τυχαία καταχώρηση στο ημερολόγιο μου σε έναν μέτα-αποκαλυπτικό κόσμο που κατατρέχεται από ζόμπια, κινούμενα σώματα δηλαδή δίχως σκέψη, ζωντανοί νεκροί με μοναδικό σκοπό να φάνε τους άλλους. Χμμ…κάτι σαν τον δικό μας κόσμο δηλαδή. Θα επανέλθω κάποια στιγμή. Αύριο, μεθαύριο, σε κανένα μήνα δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί από το πότε θα έχω έμπνευση πάλι για να μην γράψω τίποτα αξιόλογο.

Αααα και κάτι τελευταίο.. Όταν ήμουν δευτέρα λυκείου νομίζω κρατούσα ημερολόγιο..Ένα μπλε τετραδιάκι, από εκείνα τα κλασσικά που αγοράζουν οι ελληνίδες μανάδες κατά εκατοντάδες στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Ξέρεις, εκείνο με το μπλέ πλαστικό που σιγά σιγά ξεφλούδιζες και εσύ για να αποκαλύψεις το γκρι χαρτί από κάτω? Α γειά σου.. Αυτό. Που λες κρατούσα ένα ημερολόγιο, είχα γράψει καμία 50αριά φορές.. Πολύ θα ήθελα να δω που είναι και τι έγραφα μέσα. Άσε που όταν γίνω μεγάλος και τρανός θα έχει αξία συλλεκτική. Εννοείτε πως δεν έχω ιδέα βέβαια που είναι γιατί έτσι απλά μια μέρα δεν ξαναασχολήθηκα μαζί του. Τι περίμενες δηλαδή? Προκοπή? Απαπα…λες και δεν με ξέρεις. Χαιρετώ σε.