Σήμερα απλά θα γράψω. Θα γράψω χωρίς σκοπό, χωρίς κατευθύνση, χωρίς αιτία. Θα ακούσω τον θόρυβο του πληκτρολογίου μου,παρέα πάντα με ήχους από ένα πιάνο σε ένα τραγούδι που κυριολεκτικά με έχει στοιχειώσει σήμερα.
Θα γράψω για την ημέρα μου, για το απόγευμά μου και ,το μέχρι τώρα, βράδυ μου. Ίσως γράψω για το τι έκανα, που πήγα, τι έφαγα, τι είδα και τα σκέφτηκα. Ίσως να μην κάνω τίποτα απ’όλα αυτά. Είχε ζέστη χθες, σήμερα πάλι όχι. Περίεργος καιρός. Αυτό που χαρακτηρίζω ως ζεστόκρυο.
Ας ξεκινήσω να λέω για το σήμερα αρχίζοντας από το χθες.Είδα μια ταινία που λες χθες, την Στρέλλα και συνειδητοποίησα ότι οι σύγχρονοι έλληνες κινηματογραφιστές για κάποιον λόγο προσπαθούν επιτηδευμένα να «σοκάρουν» την πουριτανή (μην ξεράσω) μας κοινωνία. Δύο ελληνικές ταινίες για τις οποίες έγινε μεγάλος ντόρος τελευταία, η προαναφερθείσα και ο κυνόδοντας, έχουν κάποια κοινά. Είναι αργές, είναι βαθυστόχαστες και δείχνουν και πούτσους (ω ναι το είπα, ντροπή και αίσχος μου,πιπέρι,κλπ κλπ) απλά για να τους δείξουν. Μην με ρωτάς γιατί δεν είπα μια πιο σωστή λέξη όπως πέη, έτσι μου ήρθε. Δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, δεν βοηθάνε την πλοκή, δεν είναι μέρος μιας αισθητικής φωτογράφισης, απλά είναι εκεί. Τους δείχνουν με ακριβώς την ίδια λογική που μας έχει φλομώσει το σινεμά στα βυζιά και στους κώλους. Απλά για να τραβήξουν κόσμο. Γιατί όμως ρε γαμώτο μου δίνεται η εντύπωση πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις γίνονται με την λογική του «Ελάτε τώρα να σας δείξω πόσο θα σας σοκάρω»..Πολύ επιτηδευμένο ρε γαμώτο. Η μαλακία είναι ότι και οι δύο ταινίες έχουν αρκέτες καλές σκηνές, συμπαθητικούς ηθοποιούς αλλά χάνουν πάρα πολλούς πόντους γιατί παραπροσπαθούν να το παίξουν ιδιαίτερες.
Παπάρια Γιώργο, δεν καταλαβαίνεις, δεν έχεις την κατάλληλη κουλτούρα, θα γυρίσεις και θα μου πεις..Μπορεί ρε συ..τι να σου πω..στην τελική την άποψη μου λέω. Μετά την Στρέλλα είδα μια σειρά sci-fi και πριν κοιμηθώ διάβασα για ζόμπια (το τρίτο σχετικό βιβλίο στην σειρά) οπότε δύσκολα χαρακτηρίζομαι ως άνθρωπος (μόνο) βαθιού πνεύματος. Α και να σου πω..μην ψάχνεις συνέχεια στην «κριτική» της ταινίας..Δεν έχει.
Έτσι λοιπόν το χθες έγινε σήμερα. Σήμερα όπου χαζεύοντας σε ένα site με συνταγές για να πάρω μια γνώμη για κάτι που ήθελα να φτιάξω άκουσα ίσως την πιο φανταστική φράση που έχω ακούσει ποτέ. Ιδρωμένα κρεμμύδια.. Ναι λοιπόν…ιδρωμένα κρεμμύδια. Και ξέρεις ε? Όντας οπτικός τύπος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είδα μερικά κρεμμυδάκια σε ένα τηγάνι να σιγοβραζοτηγανίζονται. Αλλά είδα μερικά ανθρωπόμορφα κρεμμύδια φορώντας σορτσάκια και λευκή τενιστική κορδέλα στα μαλλιά αλλά Boris Becker να τρέχουν πάνω σε έναν διάδρομο και να έχουν γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Αυτή η εικόνα μου έχει καρφωθεί τόσο πολύ, που είμαι σίγουρος πως κάποια κύτταρα στον εγκέφαλο μου αυτήν την στιγμή απεργούν και έχουν κολλήσει freeze frame αυτήν την σκηνή πάνω στους νευρώνες μου.
Αυτή ήταν η μέρα μου. Οτιδήποτε άλλο συνέβησε ωχριά πραγματικά μπροστά στο μεγαλείο της φράσης. Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα μα τίποτα άλλο σε φόβο μην χαλάσω την εικόνα. Μπορεί να νομίζεις ότι αστειεύομαι αλλά δεν.Μα ιδρωμένα κρεμμύδια? Και κάτσε τώρα εσύ να βρεις κάποια σύνδεση ανάμεσα στην Στρέλλα, τους Sirenia που ακούω από το πρωί και τα κακόμοιρα τα ιδρωμένα κρεμμυδάκια. Αποτυχία πλήρης. Χαιρετώ σε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου