Νοεμώρι. Μια μικρή σταγόνα μόνο αρκεί για έναν ωκεανό παραδείσου.

Αγαπητές κυρίες και κύριοι, παιδιά και γέροντες, άνθρωποι, ζώα και λοιπές μορφές έλλογης και μη ζωής

Σας μάζεψα εδώ για να σας μιλήσω για ένα νέο επαναστατικό προιόν το οποία θα αλλάξει την ζωή σας έτσι όπως την γνωρίζατε. Τα έχετε ξανακούσει θα μου πείτε? Για να δούμε αν μπορείτε να επικαλεστείτε αυτό μετά από τα λίγα λόγια που θα σας πω για το Νοεμώρι.

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αυξάνει το προσδόκιμο ζωής οποιουδήποτε ζώντος οργανισμού κατά 67,84%?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι κάνει τις αρθρώσεις σας να μοιάζουν καινούργιες, έτοιμες να κατακτήσουν εκείνο το βουνό που ποτέ δεν ανεβήκατε?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι δίνει εκπληκτική γεύση σε οποιοδήποτε φαγητό η ποτό προστεθεί?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι άριστο συντηρητικό βρώσιμων και μη ειδών?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί αύξηση σεξουαλικής επιθυμίας?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί χαλάρωση και καλό ύπνο?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι το καλύτερο energy drink που ανακαλύφθηκε ποτέ?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι διώχνει πονοκεφάλους, πονοδόντους, πονόλαιμους και κάθε είδους πόνο που μπορεί κάποιος να αποκτήσει?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί άμεση ίαση όλων των γνωστών στην ανθρωπότητα ασθενειών?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί άμεση ίαση όλων των γνωστών στον γαλαξία ασθενειών, μεταξύ των οποίων και της βρωμοποδαλάγρας του γάμμα Κενταύρου?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι άριστο λιπαντικό, στιλβωτικό, αποσκληρηντικό, αντισκωριακό, αντιμικροβιακό, αντιβιωτικό και λευκαντικό?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι χαρίζει πλούσια μαλλιά γεμάτα υγεία?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι αυτό που προσδίδει στα Lay’s την ικανότητα του να μην μπορεί κανείς να φάει μόνο ένα?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι δομικό συστατικό του κρυπτονίτη, των light sabers και του adamantium?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί μείωση κατανάλωσης σε καύσιμα 95% και άυξηση χιλιομέτρων και ετών φωτός κατά 89%?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι μυστικό συστατικό στην συνταγή της Coca Cola, των μυρωδικών του KFC,της Jack Daniels sauce και του μαγικού ζωμού του Πανοραμίξ?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι εξολοθρεύει κατσαρίδες, έντομα, αράχνες και κουνούπια κατά γενιές?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι ήταν η αληθινή αιτία που οι Ελλήνες πήγαν να κατακτήσουν την Τροία?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αποτελεί σταθερή τροφή των παραγωγών του NoizGround?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αν πασαλειφθεί σε μια επιφάνεια της δίνει τέτοιο συντελεστή τριβής που κολλάει πάνω σε τεφλόν?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι μειώνει την εντροπία των κλειστών συστημάτων στα οποία προσέρχεται?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι τρέχει στο κενό με ταχύτητα ίση με 94,67c?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι κυριολεκτικά δια πάσαν νόσον, μαλακίαν και χρήση που μπορείτε να φανταστείτε?

Σας κούρασα νομίζω αλλά έπρεπε να αναφερθώ σε μερικές μόνο από τις ιδιότητες αυτού του θαυματουργού υλικού. Η παρασκευή αυτού του προιόντος έγινε σε συνεργασία με μια λαμπρή επιστήμονα εκ Πατραίων. Εκεί ήταν οπού πρωτοπαρατήρησε την επήρεια του Νοεμώρι σε ανθρώπους όπου είχαν αντικαταστήσει μεγάλες ποσότητες του αίματος τους με Μαυροδάφνη κατά την διάρκεια του καρναβαλιού. Ξυπνούσαν με φρέσκο δέρμα χωρίς καμία επίδραση του γνωστού σε όλους μας hangover. Μετέπειτα στις αρχές τις επιστημονικής της καριέρας ως νοσηλεύτριας είδε την επουλωτική δράση αυτού του θαύματος στις μονάδες εντατικής θεραπείας που εργαζόταν σκληρά. Αποκρύπτω το όνομα της για προφανείς λόγους αν και την βλέπετε όλοι σας καθήμενη δίπλα μου. Σας ανακοινώνουμε λοιπόν ότι έχουμε την αποκλειστική διάθεση Νοεμώρι για πάντα. Αν βαρεθήκατε λοιπόν την μέτρια ζωή σας, την χωρίς ουσία ύπαρξή σας, επικοινωνείστε μαζί μας. Νοεμώρι. Μια μικρή σταγόνα μόνο αρκεί για έναν ωκεανό παραδείσου.

(Φήμες ότι η μητέρα του Τσακ Νόρρις τον θήλαζε με Νοεμώρι κρίνονται παντελώς αληθείς)

Εδώ στον ναό

Κατέβασε την ζελατίνα του κράνους με ένα ελαφρό κλικ. Κλειστά μάτια, βαθιά ανάσα και ξεκίνησε. Σήμερα θα πήγαιναν παρέα σε ένα αγαπημένο του μέρος. Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Σαγηνευτικό μέρος, μυστηριακό, πανέμορφο, ειδικά τις βραδιές του καλοκαιριού σαν αυτήν. Κάτι έχει ο φωτισμός εκεί ψηλά στον βράχο που τον ταξιδεύει. Από αυτό το βράδυ και μετά θα έπαυε να είναι δικό του το μέρος και θα γινόταν δικό τους. Τους…τι όμορφη λέξη..πόσο ωραία ηχεί.

Έφτασε κάτω από το σπίτι της και μετά την καθιερωμένη κλήση την περίμενε να κατέβει. Αθλητικό μαύρο παπούτσι, ανοιχτό μωβ παντελόνι με τσέπες, ζακέτα μαύρη και τα μαλλιά της πιασμένα σε γαλλική κοτσίδα. Τα έξυπνα της μάτια, μεγάλα και εκφραστικά, τονίζουν τις ασυνήθιστες γωνίες του προσώπου της. Ξωτικά δεν υπάρχουν, έτσι νόμιζε τουλάχιστον, αλλά αν υπήρχαν, τα δικά της χαρακτηριστικά θα είχαν. Από την πρώτη φορά της άρεσε να φοράει το δικό του κράνος, και έτσι αυτός κατέληγε να φοράει το δεύτερο, αυτό που προόριζε αρχικά για δικό της. Να πούμε και μια αλήθεια? Του άρεσε αυτό πολύ, γιατί μετά, αφού την άφηνε συνήθως στο σπίτι, το κράνος του είχε ποτίσει την γλυκιά μυρωδιά της. Δεν ήταν μια χαζομυρωδιά κολώνιας. Ήταν το άρωμα που ανέβλυζε το ίδιο της το δέρμα, γλυκό, γήινο, σχεδόν μωρουδιακό.

-Που θα πάμε σήμερα?

-Μια βόλτα θα σε πάω, σε ένα μέρος που λατρεύω και πιστεύω θα σου αρέσει

Δεν χρειαζόταν ποτέ να πει τίποτα παραπάνω. Τον εμπιστευόταν σε κάθε του κίνηση, σχεδόν του αφηνόταν, σαν κοριτσάκι χαμένο στα όνειρα της μαζί του. Ξεκίνησαν λοιπόν προς Σούνιο. Είναι τόσο όμορφη η Αττική το βράδυ. Τα βουνά της Κερατέας, οι στροφές να φιδογυρίζουν πριν από το Λαύριο, οι εναλλαγές της φύσης από βουνό σε πεδιάδα και μετά σε θάλασσα. Μυρωδιές παντού από θάμνους και λουλούδια και μια γλυκιά υγρασία να νοτίζει τον αέρα. Καλοκαίρι μεν, τέλος του δε. Σχεδόν φθινόπωρο.

Ο ναός ξεπροβάλει από απόσταση. Ψηλός εκεί στον βράχο να δεσπόζει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αν μη τι άλλο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σίγουρα φοβερό γούστο για το που να βάλουν τους ναούς τους. Τέτοιες εξυπνάδες τις πετάει συνέχεια και αυτή χαμογελάει.

-Μιλάς πολύ το ξέρεις? Μιλάς συνέχεια

-Το ξέρω αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω αλλιώς. Πες μου όμως..σου αρέσει εδώ?

Χαζή ερώτηση της έκανε..Φαίνεται στο βλέμμα της πόσο της αρέσει. Σπινθήρες βγάζει, γεμίζει φως. Την παρατηρεί ότι έχει στυλώσει την ματιά της πάνω στις κολώνες του

-Πες μου..πες μου τι σκέφτεσαι

-Μου λέω ότι θα είμαι εδώ..Με ακούς? Θα είμαι εδώ.

Αγκαλιά. Τοποθετεί τα χέρια του πάνω της ώστε τα σώματα τους να είναι σχεδόν πλαγιαστά. Αυτή βάζει τα χέρια της κάτω από τους ώμους του και τα σηκώνει προς τα πάνω. Σχεδόν κλειδωμένοι. Τα μαλλιά της μυρίζουν υπέροχα. Ανταλάσσουν ένα φιλί, ζεστό και γεμάτο από αγάπη. Τα λόγια της ηχούν στα αυτιά του. Θα είναι εκεί του είπε..Θα είναι εκεί

Μια μηχανική φωνή ακούγεται σίγα σιγά στο βάθος

Τέλος προσομοίωσης «Σούνιο, ναός Ποσειδώνα»

Βγάζει το κράνος, και αποσυνδέει αργά τα καλώδια από τους κροτάφους του. Νιώθει κουρασμένος πολύ πιά. Τα πόδια του εδώ και καιρό τον έχουν εγκαταλείψει και μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο τελευταίας τεχνολογίας που του δίνει έναν σημαντικό βαθμό ελευθερίας που με παλαιότερα μοντέλα δεν θα ήταν δυνατός. Κοιτάει την προβολή του ημερολογίου στον τοίχο του. Πόσα χρόνια πάνε άραγε? Με έναν σύντομο υπολογισμό είναι σχεδόν 60. Είναι η τελευταία του προσομοίωση. Η αγαπημένη του. Αυτή που κάθε Σεπτέμβριο, την ξαναζούσε.

Πηγαίνει στο σαλόνι του, εκεί που έχει το κασελάκι. Ένα μαύρο δαχτυλίδι, μια τούφα από μαλλιά, ένα εισιτήριο από σινεμά, μια απόδειξη από ένα καφέ, λευκή πιά χωρίς να μπορεί να διακρίνει τίποτα. Μια φωτογραφία της. Μια φωτογραφία της με κάτι που του είχε γράψει από πίσω. Μια φωτογραφία που έχει χάσει το χρώμα της, ξεθωριασμένη και φαγωμένη. Ότι πιο πολύτιμο έχει από αυτήν. Την πιάνει στα ροζιασμένα χέρια του και αφηρημένα την χαιδεύει. Ένα τελευταίο φιλί λοιπόν.

Έναρξη αποσύνδεσης.

Ένα, ένα τα μηχανήματα που τον κρατάνε στην ζωή αρχίζουν να σβήνουν. Επιτέλους θα ξεκουραστεί. Κοιτάει πάλι την φωτογραφία με τα θολά του μάτια. Δεν μπορεί πια να δακρύσει, να νιώσει το εξαγνιστικό αυτό υγρό να κυλάει στα μάγουλα του. Ένα βούρκωμα μόνο που δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι πιο έντονο.

-Πότε δεν άξιζα να έχω το δικαίωμα να σε αγαπάω. Θα είσαι εδώ. Εδώ στον ναό.

Τέλος διαδικασίας

Εκεί στον ναό.

Φωτιά και πάγος

Παλιά ένιωθε πανίσχυρος. Βλέπεις δεν ήταν ποτέ τυχαίος. Ένα πλάσμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα που περπατάνε και αναπνέουν σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα πλάσμα φτιαγμένο από πάγο. Αθάνατο. Γιατί αθάνατο? Θα το μάθεις σε λίγο, κάνε ελάχιστη μονάχα υπομονή. Όπως κάθε μορφή πάγου είναι σκληρή, αλλά αν χαραχτεί κατάλληλα θρυμματίζεται αμέσως. Γοητευόταν δύσκολα, αλλά όταν το πάθαινε ήταν σημαντικό, δυνατό, αληθινό, ωμό μερικές φορές.

Αυτή δεν ήταν σαν αυτόν. Διαφορετική παντελώς. Ευέλικτη, δυνατή, χωρίς τίποτα να μπορεί να την κρατήσει πουθενά. Η ζέστη της χαρακτήριζε ολόκληρους πολιτισμούς, και στο όνομα της γαλουχήθηκε σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν. Έκαιγε δυνατά, με μια κόκκινη θερμότητα που σε αγκάλιαζε και σε άφηνε να χαθείς μέσα της. Θελκτική μα συνάμα επικίνδυνη. Σε προκαλούσε να την κοιτάς, αλλά ήξερες καλά πως δεν μπορείς να την ακουμπήσεις κάν. Μια φλόγα δυνατή, να μοιράζει ζέστη και φως, θαλπωρή και αγαλίαση, αλλά και κάψιμο και πόνο αν δεν την σεβόσουν όπως τις άξιζε.

-Την θέλω..την θέλω τόσο πολύ…

-Μην την θες..δεν βλέπεις ότι μόνο σε καλό δεν θα βγει? Εσύ πάγος, αυτή καθαρή, δυνατή φλόγα..τι νομίζεις μπορεί να γίνει?

-Είμαι ανήμπορος..τυφλός..δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα..μου λείπει και ας μην την είχα ποτέ. Ίσως αυτό να είναι το χειρότερο.. Μου λείπει, ακούς?

-Μπορεί να είναι ένας άγγελος, μπορεί να είναι ένας δαίμονας..το σκέφτηκες αυτό? Εσύ είσαι αγέρωχος..καθαρός..αμόλυντος..σκληρός

-Ακούς τι σου λέω??Την θέλω..

-Αυτή όμως? Σκέφτηκες αυτή τι θέλει? Σκέφτηκες αυτή αν θέλει? Σκέφτηκες τι μπορεί να τις κάνεις?Τι μπορεί να σου κάνει?

Δεν κρατήθηκε και την πλησίασε..δεν κρατήθηκε και την πήρε κοντά του..

Δεν κρατήθηκε και τον δέχτηκε κοντά της..δεν κρατήθηκε και τον σκέφτηκε κοντά της.

Δεν κρατήθηκαν..και ονειρεύτηκαν μαζί, έζησαν μαζί. Ο πάγος ερωτεύτηκε την φλόγα. Η φλόγα ερωτεύτηκε τον πάγο. Ο πάγος την αγκάλιασε, άρχισε να λιώνει, να γίνεται νερό και μετά ατμός. Ανέβηκε στον ουρανό, και ενώθηκω με τα σύννεφα. Τα σύννεφα δεν μπορούσαν να βλέπουν τον πανίσχυρο και παντοδύναμο πάγο να έχει χαθεί πια και έβαλαν τα κλάμματα. Μέσα από αυτά τα δάκρυα ο πάγος κύλησε πάλι στην Γη..Όταν ο καιρός κρύωσε βρέθηκε πάλι εκεί..Αγέρωχος, ψηλός και δυνατός. Θυμάσαι τι σου είπα και πριν? Αθάνατος..

Η φλόγα όμως? Η φλόγα όταν ενώθηκε με τον πάγο, όταν τον έκανε ατμό, χάθηκε. Δεν υπήρχε μετά κάτι να την αναγεννήσει. Όπως όλα τα πανέμορφα πράγματα στον κόσμο, όπως όλα τα μαγικά πράγματα, όπως όλα τα πράγματα που κάνουν τον κόσμο να αξίζει, δεν μένει για πάντα. Η φλόγα δεν ζει πια, δεν μεταδίδει την ζέστη της. 

-Στάσου..την βλέπω…είναι εκεί..σιγοκαίει πάλι..και ξέρω ότι θα μεγαλώσει ξανά, θα σαγηνέψει, θα ζεστάνει

-Όχι..δεν είναι η δικιά μου φλόγα αυτή…την δικιά μου την έσβησα..με την δύναμη μου..με το χάος μου..με το είναι μου..Την φλόγα μου την έσβησα…ακούς? Την έσβησα. Και εγώ…μην με κοιτάς έτσι σαν με ξέρεις..μπορεί κάποτε να με ήξερες..αλλά δεν είμαι εγώ..είμαι διαφορετικός..όταν έσβησα την φλόγα μου..κάτι έφυγε από μέσα..Κάτι που δεν μπορώ να ξέρω τι..αλλά λείπει.. Ξέρεις κάτι? Μου λείπει..μου λείπει..

Μου λείπει και κάποτε την είχα. Και τελικά αυτό είναι που το κάνει χειρότερο. Ότι κάποτε την είχα.

Το ανολοκλήρωτο κάτι

Ένα κείμενο τριγυρίζει εδώ και καιρό στο κεφάλι μου. Όλο ξεκινάω να το γράψω αλλά όλο κάτι συμβαίνει και το αφήνω στην τύχη του, σαν σκόρπιες φράσεις και λέξεις να περιφέρονται στο κενό χωρίς ποτέ να μετουσιώνονται σε κάτι. Μια λευκή πετρούλα, λεία αλλά και άγρια συνάμα, παρέα με μια άλλη να κάθονται σε ένα παγκάκι, μια βουτιά σε μια γαλανή θάλασσα, ένας περίπατος σε ένα μονοπάτι που ποτέ δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί, μια καλημέρα, ένα καλώς ήρθες, ακόμα και ένα άντε στο διάολο. Ζηλεύω, ή πιό σωστά θαυμάζω τους ανθρώπους που βάζουν το μυαλό τους σε μια σειρά, δίνουν μορφή στις σκέψεις τους και τις οργανώνουν σε κάτι κατανοητό και στρωτό.

Δεν μπορώ να το κάνω δυστυχώς τόσο συχνά όσο θα ήθελα, ούτε καν τόσο συχνά όσο το έχω ανάγκη. Μου θυμίζει πάρα πολλές φορές την ίδια μου την ζωή. Αρχές που ποτέ δεν εξελίχθηκαν σε συνέχειες και τελειώματα. Χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικές αλλαγές αλλά και ουρανοκατέβατες εμπνεύσεις που αντί να ξεκινήσουν, αποφάσισαν να έρθουν ήδη τελειωμένες.

Άρχισες τα παχιά λόγια θα μου πεις πάλι, αυτά τα λόγια που μόνο εσύ καταλαβαίνεις. Ξέρεις τι θα σου απαντήσω? Αφού έτσι μου βγαίνει ρε συ τι να κάνω. Μακάρι να έγραφα για πλάκα κάθε φορά, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Δεν ελέγχεις πως μετατρέπουν τα δάχτυλα σου την σκέψη σου.. Παπάρια? Ίσως, δεν ξέρω ρε συ. Καθήμενος ημιξάπλα στην πολυθρόνα μου, αγναντεύοντας το ποτάμι, δημιουργώ και εγώ λοιπόν την δικιά μου ιστορία. Μία από τις πολλές τουλάχιστον. Εσύ τι κάνεις θα μάθω άραγε? Άσε..την ξέρω την απάντηση. Μερικές φορές είναι όντως αργά.