Ένα κείμενο τριγυρίζει εδώ και καιρό στο κεφάλι μου. Όλο ξεκινάω να το γράψω αλλά όλο κάτι συμβαίνει και το αφήνω στην τύχη του, σαν σκόρπιες φράσεις και λέξεις να περιφέρονται στο κενό χωρίς ποτέ να μετουσιώνονται σε κάτι. Μια λευκή πετρούλα, λεία αλλά και άγρια συνάμα, παρέα με μια άλλη να κάθονται σε ένα παγκάκι, μια βουτιά σε μια γαλανή θάλασσα, ένας περίπατος σε ένα μονοπάτι που ποτέ δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί, μια καλημέρα, ένα καλώς ήρθες, ακόμα και ένα άντε στο διάολο. Ζηλεύω, ή πιό σωστά θαυμάζω τους ανθρώπους που βάζουν το μυαλό τους σε μια σειρά, δίνουν μορφή στις σκέψεις τους και τις οργανώνουν σε κάτι κατανοητό και στρωτό.
Δεν μπορώ να το κάνω δυστυχώς τόσο συχνά όσο θα ήθελα, ούτε καν τόσο συχνά όσο το έχω ανάγκη. Μου θυμίζει πάρα πολλές φορές την ίδια μου την ζωή. Αρχές που ποτέ δεν εξελίχθηκαν σε συνέχειες και τελειώματα. Χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικές αλλαγές αλλά και ουρανοκατέβατες εμπνεύσεις που αντί να ξεκινήσουν, αποφάσισαν να έρθουν ήδη τελειωμένες.
Άρχισες τα παχιά λόγια θα μου πεις πάλι, αυτά τα λόγια που μόνο εσύ καταλαβαίνεις. Ξέρεις τι θα σου απαντήσω? Αφού έτσι μου βγαίνει ρε συ τι να κάνω. Μακάρι να έγραφα για πλάκα κάθε φορά, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Δεν ελέγχεις πως μετατρέπουν τα δάχτυλα σου την σκέψη σου.. Παπάρια? Ίσως, δεν ξέρω ρε συ. Καθήμενος ημιξάπλα στην πολυθρόνα μου, αγναντεύοντας το ποτάμι, δημιουργώ και εγώ λοιπόν την δικιά μου ιστορία. Μία από τις πολλές τουλάχιστον. Εσύ τι κάνεις θα μάθω άραγε? Άσε..την ξέρω την απάντηση. Μερικές φορές είναι όντως αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου