Φωτιά και πάγος

Παλιά ένιωθε πανίσχυρος. Βλέπεις δεν ήταν ποτέ τυχαίος. Ένα πλάσμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα που περπατάνε και αναπνέουν σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα πλάσμα φτιαγμένο από πάγο. Αθάνατο. Γιατί αθάνατο? Θα το μάθεις σε λίγο, κάνε ελάχιστη μονάχα υπομονή. Όπως κάθε μορφή πάγου είναι σκληρή, αλλά αν χαραχτεί κατάλληλα θρυμματίζεται αμέσως. Γοητευόταν δύσκολα, αλλά όταν το πάθαινε ήταν σημαντικό, δυνατό, αληθινό, ωμό μερικές φορές.

Αυτή δεν ήταν σαν αυτόν. Διαφορετική παντελώς. Ευέλικτη, δυνατή, χωρίς τίποτα να μπορεί να την κρατήσει πουθενά. Η ζέστη της χαρακτήριζε ολόκληρους πολιτισμούς, και στο όνομα της γαλουχήθηκε σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν. Έκαιγε δυνατά, με μια κόκκινη θερμότητα που σε αγκάλιαζε και σε άφηνε να χαθείς μέσα της. Θελκτική μα συνάμα επικίνδυνη. Σε προκαλούσε να την κοιτάς, αλλά ήξερες καλά πως δεν μπορείς να την ακουμπήσεις κάν. Μια φλόγα δυνατή, να μοιράζει ζέστη και φως, θαλπωρή και αγαλίαση, αλλά και κάψιμο και πόνο αν δεν την σεβόσουν όπως τις άξιζε.

-Την θέλω..την θέλω τόσο πολύ…

-Μην την θες..δεν βλέπεις ότι μόνο σε καλό δεν θα βγει? Εσύ πάγος, αυτή καθαρή, δυνατή φλόγα..τι νομίζεις μπορεί να γίνει?

-Είμαι ανήμπορος..τυφλός..δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα..μου λείπει και ας μην την είχα ποτέ. Ίσως αυτό να είναι το χειρότερο.. Μου λείπει, ακούς?

-Μπορεί να είναι ένας άγγελος, μπορεί να είναι ένας δαίμονας..το σκέφτηκες αυτό? Εσύ είσαι αγέρωχος..καθαρός..αμόλυντος..σκληρός

-Ακούς τι σου λέω??Την θέλω..

-Αυτή όμως? Σκέφτηκες αυτή τι θέλει? Σκέφτηκες αυτή αν θέλει? Σκέφτηκες τι μπορεί να τις κάνεις?Τι μπορεί να σου κάνει?

Δεν κρατήθηκε και την πλησίασε..δεν κρατήθηκε και την πήρε κοντά του..

Δεν κρατήθηκε και τον δέχτηκε κοντά της..δεν κρατήθηκε και τον σκέφτηκε κοντά της.

Δεν κρατήθηκαν..και ονειρεύτηκαν μαζί, έζησαν μαζί. Ο πάγος ερωτεύτηκε την φλόγα. Η φλόγα ερωτεύτηκε τον πάγο. Ο πάγος την αγκάλιασε, άρχισε να λιώνει, να γίνεται νερό και μετά ατμός. Ανέβηκε στον ουρανό, και ενώθηκω με τα σύννεφα. Τα σύννεφα δεν μπορούσαν να βλέπουν τον πανίσχυρο και παντοδύναμο πάγο να έχει χαθεί πια και έβαλαν τα κλάμματα. Μέσα από αυτά τα δάκρυα ο πάγος κύλησε πάλι στην Γη..Όταν ο καιρός κρύωσε βρέθηκε πάλι εκεί..Αγέρωχος, ψηλός και δυνατός. Θυμάσαι τι σου είπα και πριν? Αθάνατος..

Η φλόγα όμως? Η φλόγα όταν ενώθηκε με τον πάγο, όταν τον έκανε ατμό, χάθηκε. Δεν υπήρχε μετά κάτι να την αναγεννήσει. Όπως όλα τα πανέμορφα πράγματα στον κόσμο, όπως όλα τα μαγικά πράγματα, όπως όλα τα πράγματα που κάνουν τον κόσμο να αξίζει, δεν μένει για πάντα. Η φλόγα δεν ζει πια, δεν μεταδίδει την ζέστη της. 

-Στάσου..την βλέπω…είναι εκεί..σιγοκαίει πάλι..και ξέρω ότι θα μεγαλώσει ξανά, θα σαγηνέψει, θα ζεστάνει

-Όχι..δεν είναι η δικιά μου φλόγα αυτή…την δικιά μου την έσβησα..με την δύναμη μου..με το χάος μου..με το είναι μου..Την φλόγα μου την έσβησα…ακούς? Την έσβησα. Και εγώ…μην με κοιτάς έτσι σαν με ξέρεις..μπορεί κάποτε να με ήξερες..αλλά δεν είμαι εγώ..είμαι διαφορετικός..όταν έσβησα την φλόγα μου..κάτι έφυγε από μέσα..Κάτι που δεν μπορώ να ξέρω τι..αλλά λείπει.. Ξέρεις κάτι? Μου λείπει..μου λείπει..

Μου λείπει και κάποτε την είχα. Και τελικά αυτό είναι που το κάνει χειρότερο. Ότι κάποτε την είχα.