Πριν κάνεις, μην κάνεις.

Άνοιξα το πρωί το facebook να δώσω μερικές καλημέρες σε κόσμο πριν πήξω στην δουλειά και το μάτι μου έπεσε στο ποστάρισμα ενός φίλου. Το μεταφέρω αυτούσιο.

Πριν Μιλήσεις, Άκου.

Πριν Γράψεις, Σκέψου.

Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.

Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.

Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.

Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Άκου λοιπόν να σου πω μια σύντομη ιστορία όπως θα την έλεγε κάποιος από την αντίθετη σκοπιά

«Σοβαρά?? Άκου λοιπόν κάτι που έχω να σου πω.. Κάποτε άκουσα κάποιον και γι’αυτό μίλησα. Σκέφτηκα απίστευτα πολύ και ξεκίνησα να γράφω. Έγραφα για αυτά που ένιωθα και αυτό δυστυχώς πλήγωσε. Αγάπησα πολύ μια πληγωμένη καρδιά. Σκίστηκα τόσο που νομίζω ότι πλέον μισώ. Προσπάθησα τόσο πολύ να το κρατήσω που έσκασα και δεν έχω άλλη επιλογή από το να τα παρατήσω. Δεν τα παράτησα από αδυναμία αλλά επείδη έζησα τα πάντα και τώρα πέθανα..

Έτσι για να σας δείξω πόσο εύκολα  τα όμορφα λόγια μπορούν να γίνουν άσχημες πράξεις..Και εγώ τι κάνω αυτήν την στιγμή? Πετάω χαλκόχρωμα νομίσματα στον δρόμο με την ελπίδα να τα βρεις εσύ. Τα μαζεύεις μου είχες πει γιατί τα πετάει όλος ο κόσμος και έτσι σου θυμίζουν εσένα.»

Από την μία και από την άλλη λοιπόν που λέει και μια αγαπημένη μου ψυχή. Οπότε έτσι για αλλαγή ας καταλήξω κάπου.

Πριν κάνεις, μην κάνεις. Ή κάνε..στην τελική δικιά σου επιλογή είναι..Ώχου..

Ουφ..Είμαι ποιητής εκ του προχείρου όμως δεν συμφωνείς?(γι’αυτό και μερικές φορές έχω την μορφή του χοίρου). Καλημέρες.

Το δέντρο

Έτσι όπως το κοιτάω δεν μπορώ να αποφασίσω τι σχήμα έχει. Κοντό, για τα δικά του δεδομένα πάντα, και χοντρό κορμό, μερικά κλαδιά αταίριαστα το ένα με το άλλο και αραιό φύλλωμα. Μάλλον φταίει ότι είναι Νοέμβριος. Έχει ομίχλη γύρω του και του δίνει μια απόκοσμη όψη, πιο γαλήνια αλλά και συνάμα πιο απόμακρη, πιο σκληρή. Η μυρωδιά του δε? Μεστή και γεμάτη ζωή. Διαπεραστική και δροσερή συνάμα. Καθήμενο πάνω σε αυτό το λοφάκι μοιάζει λες και κάποιος Τιτάνας της Ελληνικής μυθολογίας ήρθε και το κάρφωσε εκεί. Δεν ξέρω. Ειλικρινά, από τις λίγες φορές που βλέπω κάτι τόσο ταιριαστά παράταιρο σε ένα μέρος.

Χοντρές ρίζες περιπλέκονται γύρω από τον κορμό και εξελίσονται σε κλαδιά και άτακτο φύλλωμα. Κλαδιά που βυθίζονται πάλι στο έδαφος δίνοντας την όψη ενός πεσμένου γίγαντα που προσπαθεί με τα χέρια του να σηκωθεί. Και όμως ξέρεις τι τραβάει πιό πολύ το βλέμμα? Τα μπιχλιμπίδια, τα στολίδια, τα γράμματα που είναι αφημένα στις άκρες του. Σαν ένα τοτέμ υποσχέσεων και ονείρων, χαμένων και πραγματοποιημένων.

Βλέπω κορδέλες με ονόματα που έχουν ξεφτίσει πια από την πολυκαιρία. Βλέπω ένα λουκετάκι που μου θυμίζει μια υπόσχεση για ένα δέσιμο. Βλέπω αφημένο ένα δαχτυλίδι το οποίο κανείς δεν αγγίζει. Ένα κομμάτι από ένα μπλουζάκι που ίσως χρησιμοποιήθηκε για να ζεστάνει κάποιον. Μια πέτρα αφημένη σε ένα σημείο που μόνο από ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να φτάσει. Μια κορδέλα πάλι άλλα κόκκινη που κάποτε ίσως τύλιγε ένα γλυκό. Ένα χαρτάκι με ένα ποίημα. Πράγματα που ίσως δεν λένε κάτι σε όλους, αλλά που σίγουρα λένε πολλά σε λίγους.

Κάθε αντικείμενο μου λέει μια ιστορία εκεί. 3 φίλες που κάνανε βόλτα σε ένα πάρκο, ένα ζευγάρι που υποσχέθηκε κάτι, ένας μπαμπάς με τα πιτσιρίκια του. Όμορφες εικόνες. Άλλες χαρούμενες, άλλες λυπημένες, αλλά σίγουρα όλες ζωντανές. Ζωντανές και χαμένες μέσα στην ομίχλη. Για πες μου. Εσύ τι θα άφηνες στο δέντρο?Τι θα του έλεγες?  

Αεροδρομιακό πληκτρολόγιο

Έχουν κάτι τα αεροδρόμια πάντως δεν νομίζεις? Δεν θυμάμαι να έχω κάτσει ποτέ σε κάποιο από αυτά και να μην μου έχει έρθει έμπνευση για το επόμενο μου αχριστούργημα. Ε λοιπόν σας παρουσιάζω, με μεγάλη τιμή και μετέπειτα δόξα, το νέο μου παιδί, το νέο μου δημιούργημα, την νέα μου έμπνευση. Το κλίκι κλίκι χωρίς κάποιον σκοπό.

Ω ναι..όπως είχα πει και σε κάποια παλιότερη δημοσίευσή μου, δεν γράφω πάντα με σκοπό, αλλά γράφω γιατί μου αρέσει η διαδικασία. Είτε έχω κάτι που με βασανίζει και θέλω να βγάλω από μέσα μου, είτε απλά θέλω να ακούσω τα πλήκτρα να βγάζουν θόρυβο. Και μιας και ανέφερα πλήκτρα δεν θα μπορούσα να παραλείψω το παρακάτω.

Πόσο χαίρομαι που γράφω πάλι στο δικό μου υπολογιστή δεν μπορείς να φανταστείς μιλάμε. Στο συνέδριο που ήμουν χρειάστηκε μερικές φορές να χρησιμοποιήσω υπολογιστή και επειδή είμαι στην Γαλλία, όπου είναι υποχρεωτικό όλα εδώ να βροντοφωνάζουν αυτό ακριβώς, ότι ναι δηλαδή είμαι στην Γαλλία και όχι σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου, έτσι λοιπόν ακόμα και τα πληκτρολόγια είναι διαφορετικά. Πωπω...κοιτάω αυτό που έγραψα και ανάθεμα αν βγάζει κάποιο νόημα. Λοιπόν πάμε πάλι από την αρχή. Εδώ τα πληκτρολόγια είναι διαφορετικά. Και δεν εννοώ σε χρώμα ή σε άρωμα (ναι σε περίπτωση που σου διαφεύγει τα πληκτρολόγια μυρίζουν) αλλά εννοώ σε διάταξη. Χρόνια τώρα μέσω ενός πραγματικά κωμικού γεγονότος, γράφουμε σε πληκτρολόγια με διάταξη qwerty (κοίτα πάνω αριστερά το πληκτρολόγιο σου και θα καταλάβεις τι εννοώ ωρέ). Οι φίλτατοι Γάλλοι φίλοι μας γράφουν σε πληκτρολόγιο azerty. Αυτό έχει ως συνέπεια να μένεις κυριολεκτικά μαλάκας όταν πας να πληκτρολογείς με το γνωστό τυφλό σύστημα. Άσε δε που πολλές λειτουργίες είναι διαφορετικές. Πχ το να βάλεις μια τελεία δεν είναι πια τόσο μα τόσο απλό...(όποιος έχει δουλέψει γαλλικό πληκτρολόγιο αυτή την στιγμή χαμογελάει σαρδόνια χεχε)

So what’s the fucking point of all this?Έλα τώρα...έλα τώρα που δεν κατάλαβες...έλα που δεν ψιλιάστηκες? Ρε συ... Νόημα?? Από εμένα? Απαπαπα...είναι σαν ζητάς από τον μέσο Έλληνα να ψηφίσει πολιτική και όχι κόμμα (ή κόμα? Ή μήπως κώμα) Πράγμα ΑΔΥΝΑΤΟΝ. (να πετάξουμε και ένα πολιτικό μήνυμα στο κείμενο μην μας πάρουν και για βάρβαρους.) Βασικά να σου πω τον σκοπό μου? Βαθύς και καταχθόνιος. Βαριόμουν και περίμενα να ανοίξει το gate. Και είπα δεν γράφω κάτι να ικανοποιήσω την όρεξη μου για κλίκι κλίκι? Και να’μαι.. Άνοιξε το gate…χάρηκες? Α και να σου πω..λυπάμαι που σπατάλησα τον χρόνο σου να με διαβάσεις. Αλλά δεν μαθαίνεις..Τα θέλει και εσένα ο κωλαράκος σου μαζόχα.

ΥΓ: Πόσο στoίχημα ότι κάπου στην μέση του κειμένου σταμάτησες να διαβάζεις, έγειρες προς το πληκτρολόγιο, έφερες την μύτη σου κοντά και πήρες μια γερή ανάσα- μυρωδιά? SuckeeeeeeeeeeeeeerJ.

ΥΓ2: Σε ένα μόνο κείμενο σε είπα μαζόχα και κορόιδο.. Και όμως είσαι ακόμα εδώ. Πράγμα που αποδυκνείει αυτό ακριβώς που σου είπα. Για τα πολιτικά-κοματοσκυλικά σου δρώμμενα κουβέντα ε? Λαμόγιο...

ΥΓ3: Στους προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς προσέθεσα το λαμόγιο...και εσύ τίποτα..Καλά...Τα σημείωνω όλα αυτά να το ξέρεις. Χαιρετώ σεJ

Πανέμογφη Μασσαλ...

Το λοιπόν…είμαι στην πανέμορφη Μασσα…στην πανέμορφη Μασ.....Πάμε πάλι..θα το καταφέρω αυτή την φορά..είμαι στην πανέμορφη Μασσαλ..πωπω..δεν μπορώ καν να γράψω την λέξη πανέμορφη μαζί με την λέξη Μασσαλία στην ίδια φράση. Κάτσε να δοκιμάσω με κάτι πιο απλό.

Είμαι στην όμορφη Μα...Χμμμμ..Είμαι στην μέτρια Μασσα... Μπα...Πάμε λοιπόν από την αρχή.

Είμαι στην Μασσαλία. Ούτε όμορφη ούτε τίποτα. Σαν ένα μπάσταρδο παιδί της Ομόνοιας με την Κυψέλη είναι με ολίγον σως από Ταμπούρια και Ασπρόπυργο. Μια ομορφιά σας λέω..άλλο τίποτα...μπρρρρρρ. Αύριο πρέπει να φύγω από το ξενοδοχείο και να περάσω κυριολεκτικά απέναντι που είναι το ο εκθεσιακός χώρος που γίνεται το συνέδριο που ήρθα να δώσω τα φώτα μου. Σκέφτομαι να το κάνω με κλειστά τα μάτια. Σοβαρά ρε σου λέω..Σαν να ξυπνάω με τον Sloth από τα Γκούνις δίπλα μου νιώθω. Δεν μπορεί..κάτι θα έχει που θα είναι όμορφο..Κάπου πήρε το μάτι μου ένα συντριβάνι. Και έναν καθεδρικό. Θα δώσουν ομορφιά σίγουρα στην Μασσαλ.... Γκρρρρρ..Παπάρια..

Τέλος πάντων δεν είπα να γράψω για να γκρινιάξω για την πόλη αλλά για τα υπέροχα αυτόματα συστήματα τους...Και ξεκινάμε...ΟΧΙ δεν θα μπω στην λόμπα να πω ότι όλα είναι στα Γαλλικά και μόνο σε αυτά. Αυτόματοι πωλητές στο αεροδρόμιο? Γαλλικά. Στο τραίνο? Γαλλικά. Στο μετρό? Γαλλικά. Στο ξενοδοχείο? Γαλλικά. Μα τι ερωτήσεις. Αλλα θα μπω στην λόμπα να πω το εξής.

(Καθαρίζω λαιμό, καταπίνω και...) Γαμώ την αυτοματοσύνη σας ρε ζώα όρθια αν δεν έχετε ιδέα από το πώς να την κάνετε φιλική και ανθρώπινη!Ουστ..μάλλον όχι ουστ.ΟΥΡΤ!!!

1)Μηχάνημα στο αεροδρόμιο που βγάζει εισητήρια για τραίνο. Μόνο κάρτες δέχεται. Μόνο κάρτες chip and pin. Σιγά..πάω στο γκισέ θα πεις...Ποιό γκισέ ρε καραμήτρο?? Μηχάνημα και τέλος. Έχεις κάρτα? Πάρε τραίνο..Δεν έχεις?Αχ συγνώμη..κάτσε και σάπισε εκεί πέρα μέχρι τα κόκαλλα σου να γίνουν δωρητής ασβεστίου σε κάποιο πεινασμένο αλλά και συνάμα τίμιο σκουλίκι. Θες να μιλήσω για το usability σου? Εγχρωμο menu..Εναλάσεται σε μπλέ και κίτρινα γράμματα. Απλό. Το μπλέ είναι το κανονικό, το κίτρινο το επιλεγμένο. Ναι ε??Μέχρι την 3 σελίδα..Γιατί μετά γίνεται γκρι και πράσινο. Όπου επειδή υπάρχουν μόνο 2 επιλογές χωρίς υπομενού (γαμάει το ελληνικό μου) δεν ξέρεις ποιο δείχνει την επιλογή και ποιο όχι. Α και που είσαι..στην 4 σελίδα και μετά..Πάμε πάλι στο μπλέ και κίτρινο. ΑΝΤΙΣΤΡΑΜΕΝΟ...Μπλέ λοιπόν το επιλεγμένο...ΟΥΡΤ!

2)Μηχάνημα στο μετρό. Δέχεται μόνο ψιλά, και κατά δικιά του παραδοχή και χάρτινα. Αλλά παπάρια. Στα γυρνάει πίσω. Έχεις λεφτά που μόλις έβγαλες από ΑΤΜ? Παπάρια μετρό θα πάρεις..Ψάξε βρες ψιλά. Ε σιγά...πάω στο γκισέ θα πεις...Ποιό γκισέ ρε καραμήτρο??(δεν μαθαίνεις ε?). ΟΥΡΤ!!

Και επειδή είμαι σε κέφια σήμερα πάρτε και ένα μπόνους)Αγαπητοί Γάλλοι πολίτες. Σας πάω γενικά. Μερικοί από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στην ζωή μου είναι Γάλλοι. ΑΛΛΑ! Όταν σας ρωτάω αν μιλάτε αγγλικά..Μην μην ΜΗΝ μου λέτε ναι και μετά με κοιτάτε λες και μιλάω κάποια σπάνια διάλεκτο σουαχίλι. Όσο εύκολα λες το yes…άλλο τόσο εύκολα μπορείς να πεις το no. ΟΥΡΤ

Κοίτα να δεις που τα γαλλικά τελικά μου φάνηκαν χρήσιμα.Ακόμα στο αεροδρόμιο θα ήμουν αν δεν μιλούσα προσπαθώντας να πάρω τγαίνο.

Πλυντήριο στεγνωτήριο ο Αστραχάν

Μην με κοιτάς εμένα έτσι εντάξει? Αυτάρεσκο, ασπριδερό, δήθεν σύγχρονο, εντοιχισμένο, με κρυφά κουμπάκια κωλοπλυντήριο. Α συγνώμη..Κωλοπλυντήριο-στενγωτήριο. Ουστ κωλογαμίδι μου έχεις φάει την ζωή. Πλένεις ε? Και υποτίθεται στεγνώνεις? Έχω κάνει το σπίτι τσαντήρι με το να απλώνω ρούχα όπου βρω. Πλένω 5 κιλά, αλλά στεγνώνω 2,5 μόνο... Όπου 2,5 σημαίνει πρακτικά μισή πετσέτα για δυόμιση ώρες. Την οποία την βγάζεις και νωπή και εννοείτε πως μυρίζει γιατί έχει σαπίσει τόση ώρα ε?

Κωλοπλυντήριο-στεγνωτήριο που βάζεις νερό στην πλύση όποτε γουστάρεις.. Θα σε ανοίξω ρε και θα σε κάνω βίδες ακούς? Στα παπάρια σου..Εντοιχισμένο είσαι και δεν σε κουνάει κανείς από την θέση σου ε? Φταίω εγώ να σε βάλω να πλύνεις ρε γαμήδι ρουλεμάν και μπίλιες? Μετά να δούμε ποιός έχει το πάνω χέρι. Επιπλέον σου είπε κανείς ρε ότι είναι λογική η διαρύθμιση των κουμπιών σου? Ξεκινάμε από τα δεξιά προς τα αριστερά, κάτι σαν την αραβική γραφή δηλαδή, με την εξής σειρά. A, B, C (καλά μέχρι εδώ), Μ (τι Μ ρε ζώον??), F, D,E, ??? Ρε λευκόχρωμο κατακάθι της κόλασης εμένα τολμάς και κοροιδεύεις ρε? Ρε θα σου ανοίξω τον κάδο της ώρα της πλύσης με εκείνο το μίζερο στρογγυλό κουμπάκι που δεν δουλεύει πάλι. Ρε θα σου βάλω να πλύνεις λάσπη, μαζούτ και βαζελίνη. Θα σου μπουκώσω τον σωλήνα του νερού στον οποίο δεν μπορώ να έχω πρόσβαση γιατί τον πατάς ρε σκατόπραμα!

Έχεις και πρόγραμμα εξπρές ρε μαλακισμένο. Που ακούστηκε ρε απολειφάδι τις βιομηχανικής επανάστασης πρόγραμμα εξπρές που κρατάει 2 ώρες? Τι νομίζεις ότι είσαι ρε ραγισμένη βίδα σαπισμένου ποταμόπλοιου? Θα κάνω εξάσκηση τα βολέ και τα ντιρέκτ μου στην πλαστική,  γκρί- θανατί, στραβή πόρτα σου ρε. Μην με κοιτάς έτσι ρε χαλασμένη σολ χορδή του μπάσσου του Joey DeMaio. Ρε σπασμένη μπακέτα του Joey Jordison θα σε πετάξω στο ποτάμι να ξεβραστείς στον Ατλαντικό εκεί που σου αξίζει. Θα σε θάψω στο ΧΥΤΑ στα Λιόσια να κάνεις παρέα με υπόλοιπα αποβράσματα της κοινωνίας. Θα σε κάψω, θα σε πολτοποιήσω, θα σε εξαχνώσω, θα σε εξαυλώσω, θα σε τσακίσω, θα σε ψήσω, θα σε βράσω, θα ζεστάνω λάδι και θα το πετάξω πάνω σου και μετά θα σε βάλω να σε αυτοπλύνεις κωλοσαπίλα της πλυντηριακής επιστήμης.

Κωλογαμοσκατοσαπιλοπλυντήριο-στεγνωτήριο....δούλεψε επιτέλους....σε παρακαλώ γλυκούλι μου..σε γλυκοπαρακαλώ φως των ματιών μου και μουσική των αυτιών μου..σε ικετεύω βενζίνη της μηχανής μου και γρανάζι του κινητήρα μου..ΔΟΥΛΕΨΕ ΡΕ ΓΑΜΗΔΙ ΜΗΝ ΣΕ ΛΟΥΣΩ ΒΕΝΖΙΝΗ!

Αστραχάν μου εσύ..

Νοεμώρι. Μια μικρή σταγόνα μόνο αρκεί για έναν ωκεανό παραδείσου.

Αγαπητές κυρίες και κύριοι, παιδιά και γέροντες, άνθρωποι, ζώα και λοιπές μορφές έλλογης και μη ζωής

Σας μάζεψα εδώ για να σας μιλήσω για ένα νέο επαναστατικό προιόν το οποία θα αλλάξει την ζωή σας έτσι όπως την γνωρίζατε. Τα έχετε ξανακούσει θα μου πείτε? Για να δούμε αν μπορείτε να επικαλεστείτε αυτό μετά από τα λίγα λόγια που θα σας πω για το Νοεμώρι.

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αυξάνει το προσδόκιμο ζωής οποιουδήποτε ζώντος οργανισμού κατά 67,84%?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι κάνει τις αρθρώσεις σας να μοιάζουν καινούργιες, έτοιμες να κατακτήσουν εκείνο το βουνό που ποτέ δεν ανεβήκατε?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι δίνει εκπληκτική γεύση σε οποιοδήποτε φαγητό η ποτό προστεθεί?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι άριστο συντηρητικό βρώσιμων και μη ειδών?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί αύξηση σεξουαλικής επιθυμίας?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί χαλάρωση και καλό ύπνο?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι το καλύτερο energy drink που ανακαλύφθηκε ποτέ?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι διώχνει πονοκεφάλους, πονοδόντους, πονόλαιμους και κάθε είδους πόνο που μπορεί κάποιος να αποκτήσει?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί άμεση ίαση όλων των γνωστών στην ανθρωπότητα ασθενειών?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί άμεση ίαση όλων των γνωστών στον γαλαξία ασθενειών, μεταξύ των οποίων και της βρωμοποδαλάγρας του γάμμα Κενταύρου?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι άριστο λιπαντικό, στιλβωτικό, αποσκληρηντικό, αντισκωριακό, αντιμικροβιακό, αντιβιωτικό και λευκαντικό?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι χαρίζει πλούσια μαλλιά γεμάτα υγεία?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι αυτό που προσδίδει στα Lay’s την ικανότητα του να μην μπορεί κανείς να φάει μόνο ένα?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι δομικό συστατικό του κρυπτονίτη, των light sabers και του adamantium?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι προκαλεί μείωση κατανάλωσης σε καύσιμα 95% και άυξηση χιλιομέτρων και ετών φωτός κατά 89%?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι μυστικό συστατικό στην συνταγή της Coca Cola, των μυρωδικών του KFC,της Jack Daniels sauce και του μαγικού ζωμού του Πανοραμίξ?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι εξολοθρεύει κατσαρίδες, έντομα, αράχνες και κουνούπια κατά γενιές?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι ήταν η αληθινή αιτία που οι Ελλήνες πήγαν να κατακτήσουν την Τροία?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αποτελεί σταθερή τροφή των παραγωγών του NoizGround?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι αν πασαλειφθεί σε μια επιφάνεια της δίνει τέτοιο συντελεστή τριβής που κολλάει πάνω σε τεφλόν?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι μειώνει την εντροπία των κλειστών συστημάτων στα οποία προσέρχεται?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι τρέχει στο κενό με ταχύτητα ίση με 94,67c?

-Γνωρίζετε ότι το Νοεμώρι είναι κυριολεκτικά δια πάσαν νόσον, μαλακίαν και χρήση που μπορείτε να φανταστείτε?

Σας κούρασα νομίζω αλλά έπρεπε να αναφερθώ σε μερικές μόνο από τις ιδιότητες αυτού του θαυματουργού υλικού. Η παρασκευή αυτού του προιόντος έγινε σε συνεργασία με μια λαμπρή επιστήμονα εκ Πατραίων. Εκεί ήταν οπού πρωτοπαρατήρησε την επήρεια του Νοεμώρι σε ανθρώπους όπου είχαν αντικαταστήσει μεγάλες ποσότητες του αίματος τους με Μαυροδάφνη κατά την διάρκεια του καρναβαλιού. Ξυπνούσαν με φρέσκο δέρμα χωρίς καμία επίδραση του γνωστού σε όλους μας hangover. Μετέπειτα στις αρχές τις επιστημονικής της καριέρας ως νοσηλεύτριας είδε την επουλωτική δράση αυτού του θαύματος στις μονάδες εντατικής θεραπείας που εργαζόταν σκληρά. Αποκρύπτω το όνομα της για προφανείς λόγους αν και την βλέπετε όλοι σας καθήμενη δίπλα μου. Σας ανακοινώνουμε λοιπόν ότι έχουμε την αποκλειστική διάθεση Νοεμώρι για πάντα. Αν βαρεθήκατε λοιπόν την μέτρια ζωή σας, την χωρίς ουσία ύπαρξή σας, επικοινωνείστε μαζί μας. Νοεμώρι. Μια μικρή σταγόνα μόνο αρκεί για έναν ωκεανό παραδείσου.

(Φήμες ότι η μητέρα του Τσακ Νόρρις τον θήλαζε με Νοεμώρι κρίνονται παντελώς αληθείς)

Εδώ στον ναό

Κατέβασε την ζελατίνα του κράνους με ένα ελαφρό κλικ. Κλειστά μάτια, βαθιά ανάσα και ξεκίνησε. Σήμερα θα πήγαιναν παρέα σε ένα αγαπημένο του μέρος. Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Σαγηνευτικό μέρος, μυστηριακό, πανέμορφο, ειδικά τις βραδιές του καλοκαιριού σαν αυτήν. Κάτι έχει ο φωτισμός εκεί ψηλά στον βράχο που τον ταξιδεύει. Από αυτό το βράδυ και μετά θα έπαυε να είναι δικό του το μέρος και θα γινόταν δικό τους. Τους…τι όμορφη λέξη..πόσο ωραία ηχεί.

Έφτασε κάτω από το σπίτι της και μετά την καθιερωμένη κλήση την περίμενε να κατέβει. Αθλητικό μαύρο παπούτσι, ανοιχτό μωβ παντελόνι με τσέπες, ζακέτα μαύρη και τα μαλλιά της πιασμένα σε γαλλική κοτσίδα. Τα έξυπνα της μάτια, μεγάλα και εκφραστικά, τονίζουν τις ασυνήθιστες γωνίες του προσώπου της. Ξωτικά δεν υπάρχουν, έτσι νόμιζε τουλάχιστον, αλλά αν υπήρχαν, τα δικά της χαρακτηριστικά θα είχαν. Από την πρώτη φορά της άρεσε να φοράει το δικό του κράνος, και έτσι αυτός κατέληγε να φοράει το δεύτερο, αυτό που προόριζε αρχικά για δικό της. Να πούμε και μια αλήθεια? Του άρεσε αυτό πολύ, γιατί μετά, αφού την άφηνε συνήθως στο σπίτι, το κράνος του είχε ποτίσει την γλυκιά μυρωδιά της. Δεν ήταν μια χαζομυρωδιά κολώνιας. Ήταν το άρωμα που ανέβλυζε το ίδιο της το δέρμα, γλυκό, γήινο, σχεδόν μωρουδιακό.

-Που θα πάμε σήμερα?

-Μια βόλτα θα σε πάω, σε ένα μέρος που λατρεύω και πιστεύω θα σου αρέσει

Δεν χρειαζόταν ποτέ να πει τίποτα παραπάνω. Τον εμπιστευόταν σε κάθε του κίνηση, σχεδόν του αφηνόταν, σαν κοριτσάκι χαμένο στα όνειρα της μαζί του. Ξεκίνησαν λοιπόν προς Σούνιο. Είναι τόσο όμορφη η Αττική το βράδυ. Τα βουνά της Κερατέας, οι στροφές να φιδογυρίζουν πριν από το Λαύριο, οι εναλλαγές της φύσης από βουνό σε πεδιάδα και μετά σε θάλασσα. Μυρωδιές παντού από θάμνους και λουλούδια και μια γλυκιά υγρασία να νοτίζει τον αέρα. Καλοκαίρι μεν, τέλος του δε. Σχεδόν φθινόπωρο.

Ο ναός ξεπροβάλει από απόσταση. Ψηλός εκεί στον βράχο να δεσπόζει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αν μη τι άλλο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σίγουρα φοβερό γούστο για το που να βάλουν τους ναούς τους. Τέτοιες εξυπνάδες τις πετάει συνέχεια και αυτή χαμογελάει.

-Μιλάς πολύ το ξέρεις? Μιλάς συνέχεια

-Το ξέρω αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω αλλιώς. Πες μου όμως..σου αρέσει εδώ?

Χαζή ερώτηση της έκανε..Φαίνεται στο βλέμμα της πόσο της αρέσει. Σπινθήρες βγάζει, γεμίζει φως. Την παρατηρεί ότι έχει στυλώσει την ματιά της πάνω στις κολώνες του

-Πες μου..πες μου τι σκέφτεσαι

-Μου λέω ότι θα είμαι εδώ..Με ακούς? Θα είμαι εδώ.

Αγκαλιά. Τοποθετεί τα χέρια του πάνω της ώστε τα σώματα τους να είναι σχεδόν πλαγιαστά. Αυτή βάζει τα χέρια της κάτω από τους ώμους του και τα σηκώνει προς τα πάνω. Σχεδόν κλειδωμένοι. Τα μαλλιά της μυρίζουν υπέροχα. Ανταλάσσουν ένα φιλί, ζεστό και γεμάτο από αγάπη. Τα λόγια της ηχούν στα αυτιά του. Θα είναι εκεί του είπε..Θα είναι εκεί

Μια μηχανική φωνή ακούγεται σίγα σιγά στο βάθος

Τέλος προσομοίωσης «Σούνιο, ναός Ποσειδώνα»

Βγάζει το κράνος, και αποσυνδέει αργά τα καλώδια από τους κροτάφους του. Νιώθει κουρασμένος πολύ πιά. Τα πόδια του εδώ και καιρό τον έχουν εγκαταλείψει και μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο τελευταίας τεχνολογίας που του δίνει έναν σημαντικό βαθμό ελευθερίας που με παλαιότερα μοντέλα δεν θα ήταν δυνατός. Κοιτάει την προβολή του ημερολογίου στον τοίχο του. Πόσα χρόνια πάνε άραγε? Με έναν σύντομο υπολογισμό είναι σχεδόν 60. Είναι η τελευταία του προσομοίωση. Η αγαπημένη του. Αυτή που κάθε Σεπτέμβριο, την ξαναζούσε.

Πηγαίνει στο σαλόνι του, εκεί που έχει το κασελάκι. Ένα μαύρο δαχτυλίδι, μια τούφα από μαλλιά, ένα εισιτήριο από σινεμά, μια απόδειξη από ένα καφέ, λευκή πιά χωρίς να μπορεί να διακρίνει τίποτα. Μια φωτογραφία της. Μια φωτογραφία της με κάτι που του είχε γράψει από πίσω. Μια φωτογραφία που έχει χάσει το χρώμα της, ξεθωριασμένη και φαγωμένη. Ότι πιο πολύτιμο έχει από αυτήν. Την πιάνει στα ροζιασμένα χέρια του και αφηρημένα την χαιδεύει. Ένα τελευταίο φιλί λοιπόν.

Έναρξη αποσύνδεσης.

Ένα, ένα τα μηχανήματα που τον κρατάνε στην ζωή αρχίζουν να σβήνουν. Επιτέλους θα ξεκουραστεί. Κοιτάει πάλι την φωτογραφία με τα θολά του μάτια. Δεν μπορεί πια να δακρύσει, να νιώσει το εξαγνιστικό αυτό υγρό να κυλάει στα μάγουλα του. Ένα βούρκωμα μόνο που δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε κάτι πιο έντονο.

-Πότε δεν άξιζα να έχω το δικαίωμα να σε αγαπάω. Θα είσαι εδώ. Εδώ στον ναό.

Τέλος διαδικασίας

Εκεί στον ναό.

Φωτιά και πάγος

Παλιά ένιωθε πανίσχυρος. Βλέπεις δεν ήταν ποτέ τυχαίος. Ένα πλάσμα διαφορετικό από τα υπόλοιπα που περπατάνε και αναπνέουν σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα πλάσμα φτιαγμένο από πάγο. Αθάνατο. Γιατί αθάνατο? Θα το μάθεις σε λίγο, κάνε ελάχιστη μονάχα υπομονή. Όπως κάθε μορφή πάγου είναι σκληρή, αλλά αν χαραχτεί κατάλληλα θρυμματίζεται αμέσως. Γοητευόταν δύσκολα, αλλά όταν το πάθαινε ήταν σημαντικό, δυνατό, αληθινό, ωμό μερικές φορές.

Αυτή δεν ήταν σαν αυτόν. Διαφορετική παντελώς. Ευέλικτη, δυνατή, χωρίς τίποτα να μπορεί να την κρατήσει πουθενά. Η ζέστη της χαρακτήριζε ολόκληρους πολιτισμούς, και στο όνομα της γαλουχήθηκε σχεδόν ολόκληρο το σύμπαν. Έκαιγε δυνατά, με μια κόκκινη θερμότητα που σε αγκάλιαζε και σε άφηνε να χαθείς μέσα της. Θελκτική μα συνάμα επικίνδυνη. Σε προκαλούσε να την κοιτάς, αλλά ήξερες καλά πως δεν μπορείς να την ακουμπήσεις κάν. Μια φλόγα δυνατή, να μοιράζει ζέστη και φως, θαλπωρή και αγαλίαση, αλλά και κάψιμο και πόνο αν δεν την σεβόσουν όπως τις άξιζε.

-Την θέλω..την θέλω τόσο πολύ…

-Μην την θες..δεν βλέπεις ότι μόνο σε καλό δεν θα βγει? Εσύ πάγος, αυτή καθαρή, δυνατή φλόγα..τι νομίζεις μπορεί να γίνει?

-Είμαι ανήμπορος..τυφλός..δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα..μου λείπει και ας μην την είχα ποτέ. Ίσως αυτό να είναι το χειρότερο.. Μου λείπει, ακούς?

-Μπορεί να είναι ένας άγγελος, μπορεί να είναι ένας δαίμονας..το σκέφτηκες αυτό? Εσύ είσαι αγέρωχος..καθαρός..αμόλυντος..σκληρός

-Ακούς τι σου λέω??Την θέλω..

-Αυτή όμως? Σκέφτηκες αυτή τι θέλει? Σκέφτηκες αυτή αν θέλει? Σκέφτηκες τι μπορεί να τις κάνεις?Τι μπορεί να σου κάνει?

Δεν κρατήθηκε και την πλησίασε..δεν κρατήθηκε και την πήρε κοντά του..

Δεν κρατήθηκε και τον δέχτηκε κοντά της..δεν κρατήθηκε και τον σκέφτηκε κοντά της.

Δεν κρατήθηκαν..και ονειρεύτηκαν μαζί, έζησαν μαζί. Ο πάγος ερωτεύτηκε την φλόγα. Η φλόγα ερωτεύτηκε τον πάγο. Ο πάγος την αγκάλιασε, άρχισε να λιώνει, να γίνεται νερό και μετά ατμός. Ανέβηκε στον ουρανό, και ενώθηκω με τα σύννεφα. Τα σύννεφα δεν μπορούσαν να βλέπουν τον πανίσχυρο και παντοδύναμο πάγο να έχει χαθεί πια και έβαλαν τα κλάμματα. Μέσα από αυτά τα δάκρυα ο πάγος κύλησε πάλι στην Γη..Όταν ο καιρός κρύωσε βρέθηκε πάλι εκεί..Αγέρωχος, ψηλός και δυνατός. Θυμάσαι τι σου είπα και πριν? Αθάνατος..

Η φλόγα όμως? Η φλόγα όταν ενώθηκε με τον πάγο, όταν τον έκανε ατμό, χάθηκε. Δεν υπήρχε μετά κάτι να την αναγεννήσει. Όπως όλα τα πανέμορφα πράγματα στον κόσμο, όπως όλα τα μαγικά πράγματα, όπως όλα τα πράγματα που κάνουν τον κόσμο να αξίζει, δεν μένει για πάντα. Η φλόγα δεν ζει πια, δεν μεταδίδει την ζέστη της. 

-Στάσου..την βλέπω…είναι εκεί..σιγοκαίει πάλι..και ξέρω ότι θα μεγαλώσει ξανά, θα σαγηνέψει, θα ζεστάνει

-Όχι..δεν είναι η δικιά μου φλόγα αυτή…την δικιά μου την έσβησα..με την δύναμη μου..με το χάος μου..με το είναι μου..Την φλόγα μου την έσβησα…ακούς? Την έσβησα. Και εγώ…μην με κοιτάς έτσι σαν με ξέρεις..μπορεί κάποτε να με ήξερες..αλλά δεν είμαι εγώ..είμαι διαφορετικός..όταν έσβησα την φλόγα μου..κάτι έφυγε από μέσα..Κάτι που δεν μπορώ να ξέρω τι..αλλά λείπει.. Ξέρεις κάτι? Μου λείπει..μου λείπει..

Μου λείπει και κάποτε την είχα. Και τελικά αυτό είναι που το κάνει χειρότερο. Ότι κάποτε την είχα.

Το ανολοκλήρωτο κάτι

Ένα κείμενο τριγυρίζει εδώ και καιρό στο κεφάλι μου. Όλο ξεκινάω να το γράψω αλλά όλο κάτι συμβαίνει και το αφήνω στην τύχη του, σαν σκόρπιες φράσεις και λέξεις να περιφέρονται στο κενό χωρίς ποτέ να μετουσιώνονται σε κάτι. Μια λευκή πετρούλα, λεία αλλά και άγρια συνάμα, παρέα με μια άλλη να κάθονται σε ένα παγκάκι, μια βουτιά σε μια γαλανή θάλασσα, ένας περίπατος σε ένα μονοπάτι που ποτέ δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί, μια καλημέρα, ένα καλώς ήρθες, ακόμα και ένα άντε στο διάολο. Ζηλεύω, ή πιό σωστά θαυμάζω τους ανθρώπους που βάζουν το μυαλό τους σε μια σειρά, δίνουν μορφή στις σκέψεις τους και τις οργανώνουν σε κάτι κατανοητό και στρωτό.

Δεν μπορώ να το κάνω δυστυχώς τόσο συχνά όσο θα ήθελα, ούτε καν τόσο συχνά όσο το έχω ανάγκη. Μου θυμίζει πάρα πολλές φορές την ίδια μου την ζωή. Αρχές που ποτέ δεν εξελίχθηκαν σε συνέχειες και τελειώματα. Χαμένες ευκαιρίες, ξαφνικές αλλαγές αλλά και ουρανοκατέβατες εμπνεύσεις που αντί να ξεκινήσουν, αποφάσισαν να έρθουν ήδη τελειωμένες.

Άρχισες τα παχιά λόγια θα μου πεις πάλι, αυτά τα λόγια που μόνο εσύ καταλαβαίνεις. Ξέρεις τι θα σου απαντήσω? Αφού έτσι μου βγαίνει ρε συ τι να κάνω. Μακάρι να έγραφα για πλάκα κάθε φορά, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Δεν ελέγχεις πως μετατρέπουν τα δάχτυλα σου την σκέψη σου.. Παπάρια? Ίσως, δεν ξέρω ρε συ. Καθήμενος ημιξάπλα στην πολυθρόνα μου, αγναντεύοντας το ποτάμι, δημιουργώ και εγώ λοιπόν την δικιά μου ιστορία. Μία από τις πολλές τουλάχιστον. Εσύ τι κάνεις θα μάθω άραγε? Άσε..την ξέρω την απάντηση. Μερικές φορές είναι όντως αργά.

Ελλαδοσκωτία

Αεροδρόμιο Schiphol. Πουρνό πουρνό περιμένοντας πτήση για Ελλαδιστάν, καλοκαιρινές διακοπές, περίπου. Το περίπου έγκειτε στο γεγονός ότι έχω να κάνω περί των 2348923904823 πραγμάτων και ειλικρινά δεν έχω ιδέα από το που να πρωτοξεκινήσω.

Πάμε στα καθέκαστα..Αυτές τις μέρες άλλαξα διαμέρισμα και είχα τα κλασσικά μαλακισμένα τρεξίματα με συμβόλαια κλπ. Μεταξύ αυτών αποφάσισα να βάλω και internet……Ωχ…πολλές τελείες....Πως λένε όπου έχει πολλές τελείες, αργεί η φράση να τελειώσει? Ε ναι λοιπόν κάτι τέτοιο. Θα αναφέρω συνοπτικά, ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ επαναλαμβάνω τις περιπέτειες ενός μελλοντικού wannabe internet surfer (τρομάρα μου)

1)Σάββατο πρωί. Πάω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστυτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου (λέμε τώρα). Αγοράζω το πακέτο που είχα βάλει στο μάτι και μου λένε από το μαγαζί ότι πρέπει να πάρω τηλέφωνο να ενεργοποιήσω την υπηρεσία. Τυπικό βρεττανικό πάντως ρε συ.. Υπάρχει το μαγαζί, σου παρέχουν μια υπηρεσία αλλά παρ’όλα αυτά θα πρέπει να κάνεις και ένα τηλέφωνο. Τέλως πάντων μην σε πρήζω, οπότε ας συνεχίσω. Παίρνη τηλέφωνο λοιπόν και ενώ όλα βαίνουν καλώς χτυπάω τον σκόπελο νούμερο 1. Η τράπεζα μου δεν έχει ενημερωθεί για την αλλαγή του διαμερίσματος και καθότι η κάρτα μου εμφανίζεται να είναι στην παλιά μου διεύθυνση ενώ η χρέωση θα γίνει για το νέο σπίτι, δεν μπορούν να συνεχίσουν.

2)Κανένα απολύτως πρόβλημα. Εκμεταλεύομαι το γεγονός ότι οι τράπεζες εδώ στην Σκωτλανδία είναι ανοιχτές το Σάββατο και πάω και αλλάζω την διεύθυνση. Τσακ μπαμ δουλειά. Πίσω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου.

3)Με βάζουν στο τηλέφωνο με έναν υπεύθυνο. Όλα ωραία και καλά μέχρι που κολλάει το σύστημα του και δεν μπορούν να συνεχίσουν.

4)Με δίνει σε μια συνάδελφο του. Ξεκινάμε πάλι από την αρχή (γιατί εννοείτε πως όταν κράσαρε το σύστημα του άλλου, χάθηκαν όλα μου τα στοιχεία). Όλα ωραια και καλά μέχρι που συμβαίνει τα εξής. Ο ταχυδρομικός κωδικός που μου έχει δώσει το μεσιτικό γραφείο δεν συμφωνεί με τον ταχυδρομικό κώδικα που δίνει το επίσημο site των ταχυδρομείων (ναι λοιπόν κατάφερα να πω την λέξη ταχυδρομείο – ταχυδρομικός 3 φορές σε μια φράση, μπράβο μου). Πρέπει λοιπόν να πάω στο μεσιτικό γραφείο και να μου αλλάξουν το ταχυδρομικό κώδικα που κατάφεραν να κάνουν λάθος. Ναι και απ’ότι κατάλαβες στο κατάστημα…δεν μπορούν να συνεχίσουν.

5)Ξαναπάω τράπεζα, ξανααλλάζω (σίγουρα δεν γράφεται έτσι αυτό αλλά δεν με νοιάζει) διεύθυνση με τον νέο κώδικα. Δυστυχώς έχει πάει αργά και δεν προλαβαίνω να ξαναπάω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου.

6)Δευτέρα πρωί πάω στο μεσιτκό γραφείο, βλέπουν ότι όντως έχουν κάνει μαλακία και αλλάζουν των κώδικα.

7)Πίσω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου. Παίρνω τηλ..όλα ωραία και καλά αλλά… Έχοντας ένα δεύτερο παλιό καρτοκινητό της ίδιας εταιρίας δικαιούμαι έκτπωση μεγάλη. Έλα όμως που επειδή δεν το έχω μαζί μου εκείνη την στιγμή, δεν μπορούν να μου στείλουν επιβεβαίωση μέσω sms και μάντεψε….δεν μπορούν να συνεχίσουν.

8)Πάω σπίτι λοιπόν, έχω και το άλλο κινητό ανά χείρας και παίρνω τηλέφωνο από αυτό (ναι….μετά από τόσα ταξίδια στο κατάστημα…μπορούσα τελικά να πάρω από το παλιό μου καρτοκινητό). Όλα βαίνουν καλώς και γίνεται η σύνδεση μου. Ξεκινώ για το γραφείο να κάνω και λίγη δουλειά επιτέλους. Γιούπι! Τέλος??Παπάρια τέλος…

9) Στέλνεται μαιλ επιβεβαίωσης στοιχείων..μπαίνω να τα επιβεβαιώσω και εγώ..και βλέπω ότι κάνανε την διεύθυνση μου λάθος….Άντε πάλι τηλέφωνο…Οκ μου λένε..αλλά δεν μπορεί να διορθωθεί και θα πρέπει να κάνω την παραγγελία από την αρχή…Αλλά επειδή είμαι γραφείο…guess what….δεν έχω μαζί μου το παλιό καρτοκινητό...

10)Έρχεται το παλιό καρτοκινητό στα χέρια μου λοιπόν και ξαναπαίρνω τηλ…μετά από 3 διαφορετικούς τύπους και σύνολο κοντά μία ώρα στην αναμονή μιλάω με μια κοπέλα πολύ βοηθητική…Όλα βαίνουν καλώς…Αλλά επειδή έκανα register το modem μου πριν και ακύρωσα την παραγγελία (βλέπε 9) δεν μπορώ να ξανακάνω register το ίδιο..Άρα θα πρέπει να το αλλάξω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου.

11)Φέυγω τρέχοντας από το πανεπιστήμιο, παίρνω το modem, τρέχω να προλάβω να πάω στο κατάστημα της εταιρίας που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου ώστε να το αλλάξω για να κάνω επιτέλους την εγγραφή στην υπηρεσία και….

12)Σιγά μην προλάβαινα…όταν επιστρέψω Γλασκωβία πάλι…

Η εταιρία που αποφάσισα να εμπιστευτώ την τύχη μου στα άγνωστα κύματα του διαδικτύου υποστηρίζει στο κουτί της ότι θες 3 βήματα για να απολαύσεις την υπηρεσία της. Τα ονομάζει ως 1) αγορά κουτιού 2)τηλέφωνο 3)μικρή αναμονή. Ποια τρία ρε καραμήτρο??? Την Arsenal μου μέσα..(ναι..O2 είναι). Μήπως η Σκωτλανδία αρχίζει και εξελλήνιζεται?

H πόρνη της δροσιάς

Με λένε...δεν έχει σημασία πως με λένε. Οι γονείς μου με φωνάζουν με ένα όνομα που θυμίζει λουλούδια. Μεγάλωσα σε ένα νησί του Ιονίου ψηλά στα βόρεια. Από μικρή τα λουλούδια με γοήτευαν και τα χάζευα. Λογικό λοιπόν που η φωτογραφία με κέρδισε. Μετακόμισα θυμάμαι στην πρωτεύουσα, αυτή την αδηφάγα πόλη πριν από κάποια χρόνια κυνηγώντας τα όνειρα μου.

Ένα σπίτι κοντά στο λιμάνι έγινε ο δικός μου χώρος. Μικρός αλλά πολύ όμορφος στα μάτια μου. Το καταφύγιο μου, που με προφυλάσει από όλα τα κακά του κόσμου. Ο χώρος μου. Όπως όλα τα καταφύγια ήταν ιδανικό να με προφυλάσει από τα κρύα και τις βροχές του χειμώνα. Αλλά....αλλά....

Ήταν ένας ζεστός Ιούλιος πριν από μερικά χρόνια.. Ο χώρος μου είχε γίνει ζεστός..πολύ ζεστός..Τοίχοι θερμοί να μου προκαλούν δύσπνοια. Τότε ήρθε. Ήρθε ο Κώστας. Δεν τον ήξερα πριν. Μου έκανε πρόταση..Δεν ήξερα πως να αντιδράσω..Στην αρχή νευρίασα,προσβλήθηκα.. μετά όμως..Δεν μπορούσα να αντισταθώ.. Ήμουν μόνη, εγώ και τα μουσκεμένα μου μπλουζάκια από τον ιδρώτα..Και δεν ήταν μόνος..Λυπάμαι που το λέω..Ήταν και εκείνη μαζί του...Hitachi την λέγαν.. Hitachi 16.000 btu..Δεν αντιστάθηκα.. Ήταν η πρώτη φορά που ξύπνησα μακριά από το καταφύγιο μου.

Σήμερα λοιπόν... Ο Κώστας και η Hitachi του παραμένουν..Αλλά δεν είναι οι μόνοι.. Είναι και ο Αντώνης με το Haier, H Μαρία με το Sony ακόμα και ο Γιώργος ο Νίκος και Χάρης..με το Sanyo 22.000 btu. Και τόσοι τόσοι άλλοι πια..Ναι λοιπόν..Δεν ξυπνάω στο καταφύγιο μου..Δεν μπαίνω πια σε αυτό. Κάθε μέρα και σε άλλο μέρος.. Δεν ντρέπομαι πια..

Είμαι μια πόρνη. Πόρνη της δροσιάς

«Ένα έπος στην μάχη μιας νέας αθώας κοπέλας να αντισταθεί στην λαίλαπα της τεχνολογίας των air condition» Περιοδικό Ψυκτικός Κόσμος
«Ένα καυτό θέμα με μια δροσερή κατάληξη» Περιοδικό Σύγχρονος Υδραυλικός
«Αν διαβάσετε ένα βιβλίο αυτό το καλοκαίρι, φροντίστε να είναι αυτό» Εφημερίδα Η Δημοκρατική Ψύξη

Ζεστόκρυο πάλι

Περίεργη μέρα σήμερα. Από αυτές που χαρακτηρίζονται με περίπλοκους χαρακτηρισμούς. Ίσως και αυτοαναίρουμενους. Θα έλεγα ότι έχει ζεστόκρυο και ότι την νιώθω γλυκόπικρη. Ζεστόκρυο λόγω του καιρού, γλυκόπικρη λόγω του παρελθόντος. Τέτοια ώρα, άλλη χρονιά, ανυπομονούσα, ανέβαινα βουνά και έγδερνα πόδια. Τώρα αναρωτιέμαι και ετοιμάζομαι για ένα live που δεν θα ήθελα να πάω μόνος μου.

-Άρχισες?
-Που ξεπετάχτηκες εσύ τώρα?
-Τσ τσ τσ...ξεχνάς...είμαι πάντα εδώ ρε..μέσα σου, γύρω σου, πριν από εσένα και μετά από εσένα
-Μου σπας τα ούμπαλα μερικές φορές το ξέρεις?
-Φυσικά, αλλά (και) γιαυτό είμαι εδώ
-Τέλος πάντων. Δεν αλλάζει κάτι. Πες ότι απλά ήθελα να γράψω
-Οκ..αν αυτό νιώθεις. Δεν σου χαλάω χατήρι
-Οκ...αυτό νιώθω λοιπόν..νομίζω.

Άκουσμα AOR.Van Stephenson - Together tonight.

-Πας γυρεύοντας.
-Ώχου ντάξει μωρέ.

Πάλι έχει συννεφιά και ζεστόκρυο. Κάτω ακούω βράζει ο τόπος. Τι σου έλεγα λοιπόν? Αυτοαναιρούμενα πράγματα.

Έμπνευση σου λέω...

Έχω καιρό να γράψω, πράγμα στο οποίο είμαι αρκετά συνηθισμένος θα έλεγα. Αλλά αυτήν την φορά είναι κάπως διαφορετικά. Δεν απέχω λόγω έλειψης έμπνευσης αλλά μάλλον λόγω υπερφόρτωσης της. Είδα τόσα πολλά νέα πράγματα αυτόν τον καιρό που γέμισα τόσο πολύ που κυριολεκτικά δεν ήξερα με τίποτα που θα μπορούσα να σχεδιάσω μια αρχή ή έστω μια μέση ρε συ. Ξέρεις βέβαια μάλλον τι ακολουθεί ε? Ένα από τα γνωστά μου δοκίμια στο τίποτα.

Η μήπως να το ονομάσω «Ωδή στο κάτι». Μου κάνει πιο μουσικό, και μιας και μόλις τελείωσα μια εκπομπή λέω να πάω προς αυτήν την κατεύθυνση λοιπόν.

Ξεκινάμε λοιπόν. Μουσική στο βάθος, κατάλληλο mood από λυκόφως να μπαίνει από το παράθυρο (ξέρεις εδώ στα βόρεια εν νυχτώνει και πολύ) και ξεκινάμε.

«Ωδή στο κάτι».

Ώπα για περίμενε λίγο ρε συ. Πριν ξεκινήσω να γράφω λέω να πάω να πάρω λίγο νεράκι να πιώ γιατί έχει στεγνώσει το λαρύγγι μου τόση ώρα που μιλούσα και σιγοδυνατοτραγουδούσα . Και να σου πω..μιας και θα κάνω τον κόπο να πάω ως την κουζίνα να μην τσιμπήσω και ένα μηλαράκι να πάρω? Αποτυχία αγορά πάντως φίλε. Πήρα sweet gala και μόνο sweet δεν είναι. Κάτι σαν αγκινάρα με σως από ποδαρόζουμο το οποίο έχει ξυνίσει μου φέρνει. Και ήμουν ανάμεσα σε αυτά και σε κάτι άλλα εκεί δίπλα, ξέρεις τα κλασσικά πράσινα μωρέ που ψιλογυαλίζουν..Granny smith νομίζω πως… Έκανα την αποτυχημένη επιλογή , κλασσικά, να πάρω αυτά όμως. Όποτε σκάσε και τρώγε.

Που ήμουν? Α ναι.. «Ωδή στο κάτι» λοιπόν

Μμμμ…μήπως να πάω λίγο να πλύνω και τα δόντια μου γιατί η κωλοφλύδα του μήλου έχει κολλήσει ανάμεσα? Θα βάλω και στοματικό διάλυμα γιατί νιώθω πολύ σωστός σήμερα.

Επανήλθα…παπάρια επανήλθα.. Πάω πάλι προς το μπάνιο για να επιστρέψω στην φύση λίγο από το νερό που ήπια πριν.

Μισό λεπτάκι μόνο πριν ξεκινήσω να βάλω καμιά εμπνευστική μουσικούλα. Κάτι σαν αυτά που παίζει ο αρχάγγελος στον σταθμό (να την κάνω την διαφήμηση? Άντε να την κάνω… www.noizground.com είναι αν και πλέον πρέπει να τον ξέρετε. Αν όχι να τον μάθετε). Λοιπόν..έβαλα κάτι σε massive attack και είμαι έτοιμος να ετοιμάσω το αριστούργημα μου..

«Ωδή στο κάτι»

Ρε συ…δώσε μου μισό μόνο λεπτάκι να δω ένα βίντεο αφιέρωμα που έχει κάνει ένα site στον τελευταίο λόγο που είχε μείνει στο Ελλαδιστάν μας να παρακολουθούμε τον βάζελο. Έφυγε σήμερα προς Ιταλία. Στην με διαφορά πιο ρατσιστική ομάδα εκει πέρα. Από το να μείνει σε αυτό που κάποτε ήθελε να ονομάζεται ποδόσφαιρο Ελλάδος, καλά έκανε.

Ωραίο το βιντεάκι δεν λέω..αλλά μήπως λίιιιγο πριν ξεκινήσω να δω και το δεύτερο? Στην τελική έμπνευση τρελλή έχω δεν πάει πουθενά.

Στο υπόσχομαι..διαβάζω και αυτήν την είδηση για τον εκτυπωτή που κάνει γλυπτά από σοκολάτα και ξεκινάω.

Mmmmm chocolate..(σε ύφος Homer Simpson)

Ξέρεις κάτι? Βαρέθηκα…Εμπνευσμένη καλημεροσπερανύχτα σου λοιπόν

Γρουκ,φρρρρρ,κλικ,φλτς,πλικ,τάτά τάρααάάά τάτά τάραάάά

Κλικ κλικ τα πλήκτρα του λάπτοπ.

Φρρρρρ.. Ένα ανεπαίσθητο βουίσμα στο βάθος από εκείνο το πράγμα που έχω πάρει για να ψύχει το λαπτοπ, το οποίο αυτήν την στιγμή δεν θυμάμαι καθόλου μα καθόλου πως λέγεται.

Ραδιόφωνο να παίζει μια τυχαία playlist κυρίως σε rock ακούσματα, www.noizground.com . Είναι αυτό που λένε ότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει μάλλον.

Φλτς φλτς ..Νερό να τρέχει στους σωλήνες του πάνω διαμερίμασματος. Κάποιος θα κάνει ντουζ μάλλον. Έχουν μείνει λίγοι στην εστία που μένω.

Πλικ πλικ κάνει αυτό το χαζό ψιλόβροχο που χτυπάει στο τζάμι. Τελείως αναποφάσιστο είναι πάντως. Βροχή κανονική δεν θέλει να γίνει. Απλή συννεφιά δεν του αρκεί και έτσι απλά μας βασανίζει μην έχοντας αποφασίσει τι ακριβώς είναι. Σου χαμογελάει αυτάρεσκα και σου λέει «Για να σε δω..τι θα κάνεις…θα ανοίξεις την ομπρέλα ή όχι?»

Γρουκ γρουκ τα δάχτυλα μου την ώρα που ξύνουν την μεταλλική mesh επιφάνεια του πράγματος που κάνει φρρρρρ και ψύχει το πράγμα που κάνει κλικ κλικ, ενώ ταυτόχρονα ο χρήστης του ακούει φλτς φλτς το νερό,πλικ πλικ το ψιλόβροψο και κάτι reggaeοειδές στο ράδιο λοιπόν.

Ωραίο soundtrack για σκέψεις. Και φιλοσοφικές και επιστημονικές. Μου ήρθε φλασιά λίγο πριν σχετικά με την δουλειά μου. Πολύ χαίρομαι που δουλεύω κάπου που στιγμές σαν αυτήν είναι δημιουργικές και με αναπάντεχα αποτελέσματα. Πάμε λοιπόν μια ακόμα..

Γρουκ,φρρρρρ,κλικ,φλτς,πλικ,τάτά τάρααάάά τάτά τάραάάά. Ναι ρε συ σοβαρά..έτσι ακούγεται..

Θα το ηχογραφήσω να το έχω να με εμπνέει:)

Ένα καλοκαίρι που σαν φθινόπωρο μυρίζει

-Ξύπνα
-Πωπω..τι θες τώρα πάλι?Άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα.
Γυρνάω πλευρά, βάζω το μαξιλάρι μου πάνω από το κεφάλι μου και απομονώνομαι σε αυτό το κουκούλι που φτιάχνω με το πάπλωμα μου. Έχει κρύο σήμερα και πάντα λάτρευα την ζέστη που δημιουργώ μόνος μου. Είναι ζεστά και νιώθω αγαλίαση, κάτι να με σκεπάζει ολόκληρο, σπιθαμή προς σπιθαμή, να μην αφήνει το κρύο να εισέλθει.
-Ξύπνα..είναι ώρα να φεύγουμε
-Κιόλας?
Πότε δεν μου έφυγε αυτή η συνήθεια από μικρό παιδί.
-Ναι κιόλας
-Καλά καλά…

Σηκώνομαι. Το πρόσωπο μου έχει χαραχτεί με απαλές γραμμές από την πίεση του μαξιλαριού. Πηγαίνω στο μπάνιο και μου ρίχνω λίγο κρύο νερό. Αξύριστος με τα μαλλιά μου να είναι κλασσικά μπουρδουκλωμένα. Κάτι ανάμεσα σε σπαστά και κατσαρά. Κάποιοι φίλοι τα λένε άφρο, άλλοι ότι είμαι σαν μπαμπουίνος. Τα τραβάω πίσω και βάζω μια στέκα να τα κρατήσω σε κάπως πιο ανθρώπινα επίπεδα. Νιώθω περίεργα σήμερα. Κάπως σαν να είμαι εκτός. Σαν το κορμί μου να μην είναι δικό μου. Κάποια γνώριμα σημάδια έχει αλλά νιώθει κάπως ξένο. Σαν να έχεις βάλει ένα μικρό ανθρωπάκι μέσα στο σώμα ενός γίγαντα. Αγνοώ επιδεικτικά και κατευθύνομαι στον κουζίνα να βάλω κάτι στο στόμα μου.
-Άντε, τελείωνε
-Να σου πω...ξέρεις πολύ καλά πως αν δεν φάω κάτι δεν πάω πουθενά.
Κατεβάζω ένα ποτήρι γάλα και τρώω λαίμαργα μια μπάρα δημητριακών. Πάλι δεν πήγα να ψωνίσω και το σπίτι έχει μείνει άδειο. Επιμένω και κάνω την ίδια χαζομάρα ξανά και ξανά..Που θα πάει..θα μάθω κάποτε.
-Πόδια η μηχανή?
-Κάνεις όμως κάτι ερωτήσεις..και τα δύο. Μηχανή μέχρι ένα σημείο και στο τέλος πόδια. Εκεί ψηλά και χαμηλά θα το καταλάβεις.
Ιεροτελεστία. Κοντομάνικο,τζιν,μπλούζα,μπότες,μπουφάν,φουλάρι στον λαιμό. Κατεβαίνω τα σκαλιά, κουμπώνω το μπουφάν μέχρι πάνω και σκύβω να λύσω την κλειδαριά της μηχανής. Πατάω την μίζα και φοράω το κράνος. Το κουμπώνω και βάζω αργά τα γάντια μου.Πρώτα το αριστερό με τα δάχτυλα να ανοίγουν και να κλείνουν για να εφαρμόσουν καλύτερα στο εσωτερικό του γαντιού.
-Φύγαμε?
-Φύγαμε.
Στροφές ο δρόμος πολλές, όμορφες. Αλλάζω κατευθύνσεις, αλλάζω αέρα, αλλάζω βλέμμα, αλλάζω ύψος. Νιώθω ένα τσίμπημα στον ώμο μου.
-Φτάσαμε.

Πατάω αργά αργά εκτός δρόμου και ακούω αυτόν τον γνώριμο θόρυβο από ρόδες να κυλάνε πάνω σε πέτρες και ξερό χώμα. Σταματάμε. Και είχες δίκιο..είναι εκεί κάτω.. Χαμηλά αλλά ταυτόχρονα ψηλά. Αρχίζει να κάνει ζέστη. Βγάζω το κράνος, βγάζω και το μπουφάν και τα αφήνω πάνω στην σέλα. Ώρα να ξεκινήσουμε.

Ένα λιβάδι διασχίζουμε. Ένα λιβάδι που κατεβαίνει συνέχεια. Νομίζω έχει λουλούδια αν και γνωρίζω πως δεν μπορεί να έχει λουλούδια εδώ. Χρουτς χρατς κάνουν οι μπότες μου πάνω στο χώμα. Εσύ πάλι αθόρυβος. Εκεί αλλά σαν μην είσαι εκεί.
-Πως το κάνεις αυτό?
-Δεν ξέρεις?
-Θα σε ρωτούσα νομίζεις αν ήξερα?
-Κάνε λίγο υπομονή.
Χαμογελάς. Αυτό το πανέμορφο, αληθινό, διαπεραστικό, αγνό χαμόγελο που αφοπλίζει.
Μυρίζουν τα αρμυρίκια και ρίχνουν μια όμορφη και δροσερή σκιά γύρω μας. Βλέπω ότι έχουμε ελάχιστα ακόμα. Είναι εκείνα τα πλατιά σκαλιά και μετά φτάσαμε. Κάποτε τα είχα ανέβει ξυπόλητος και δεν αντέχα, τώρα είμαι πιο σωστά προετοιμασμένος. Φτάσαμε. Δροσερές λευκές πέτρες στοιχίζουν το κτήριο που είμαστε. Πουτάνα φυσική, λέω από μέσα μου, παντού είσαι. Δεν στο λέω δυνατά γιατί ξέρω τι θα ακούσω πάλι.
-Φτάσαμε λοιπόν.
-Όντως
-Τι βλέπεις?
-Θάλασσα. Κολυμπάω με μια μάσκα και μαζεύω πέτρες, φέυγω πίσω από τα βράχια. Θυμάμαι όταν μάθαινα να κολυμπάω πως έτρεμα όταν με ακουμπούσες. Κρύο ήταν? Αγριεύομαι που βλέπω μπλέ χωρίς πάτο και γυρίσω πίσω. Ασφάλεια. Ψεύτικη αλλά μου αρκεί. Στην τελική δεν έχω τις αντοχές να πάω τόσο βαθιά.Ανέβασμα από τα βράχια στην προβλήτα. Ξάπλωμα στην καυτή πέτρα. Βουτιά..Και πάλι από την αρχή
-Τι φοβάσαι?
-Την απουσία της φωνής, του ήχου. Θα ξυπνήσω μια μέρα και δεν θα θυμάμαι την χροιά της φωνής. Την έντασή της.
-Ίσως κάποτε την ξεχάσεις. Δεν θα ξεχάσεις ποτέ όμως ότι την άκουγες. Και απευθυνόταν σε εσένα, ήταν και δικιά σου. Σε διαμόρφωνε, σε γέμιζε, σε συμβούλευε, σε μάλωνε.
-Αρκεί?
-Εσύ θα μου πεις.
Χαμογελάς πάλι. Ένα καλοκαίρι που σαν φθινόπωρο μυρίζει.

Ανοίγω μάτια. Γραμμές στο στήθος μου από το μαξιλάρι. Γδέρνω απαλά τα χέρια μου στο κοντοκουρεμένο κεφάλι μου. Κοιτάω τα σημάδια μου.

Αρκεί.
Χαμογελάω.

Ρε συ..ιδρώνουν?

Σήμερα απλά θα γράψω. Θα γράψω χωρίς σκοπό, χωρίς κατευθύνση, χωρίς αιτία. Θα ακούσω τον θόρυβο του πληκτρολογίου μου,παρέα πάντα με ήχους από ένα πιάνο σε ένα τραγούδι που κυριολεκτικά με έχει στοιχειώσει σήμερα.

Θα γράψω για την ημέρα μου, για το απόγευμά μου και ,το μέχρι τώρα, βράδυ μου. Ίσως γράψω για το τι έκανα, που πήγα, τι έφαγα, τι είδα και τα σκέφτηκα. Ίσως να μην κάνω τίποτα απ’όλα αυτά. Είχε ζέστη χθες, σήμερα πάλι όχι. Περίεργος καιρός. Αυτό που χαρακτηρίζω ως ζεστόκρυο.

Ας ξεκινήσω να λέω για το σήμερα αρχίζοντας από το χθες.Είδα μια ταινία που λες χθες, την Στρέλλα και συνειδητοποίησα ότι οι σύγχρονοι έλληνες κινηματογραφιστές για κάποιον λόγο προσπαθούν επιτηδευμένα να «σοκάρουν» την πουριτανή (μην ξεράσω) μας κοινωνία. Δύο ελληνικές ταινίες για τις οποίες έγινε μεγάλος ντόρος τελευταία, η προαναφερθείσα και ο κυνόδοντας, έχουν κάποια κοινά. Είναι αργές, είναι βαθυστόχαστες και δείχνουν και πούτσους (ω ναι το είπα, ντροπή και αίσχος μου,πιπέρι,κλπ κλπ) απλά για να τους δείξουν. Μην με ρωτάς γιατί δεν είπα μια πιο σωστή λέξη όπως πέη, έτσι μου ήρθε. Δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, δεν βοηθάνε την πλοκή, δεν είναι μέρος μιας αισθητικής φωτογράφισης, απλά είναι εκεί. Τους δείχνουν με ακριβώς την ίδια λογική που μας έχει φλομώσει το σινεμά στα βυζιά και στους κώλους. Απλά για να τραβήξουν κόσμο. Γιατί όμως ρε γαμώτο μου δίνεται η εντύπωση πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις γίνονται με την λογική του «Ελάτε τώρα να σας δείξω πόσο θα σας σοκάρω»..Πολύ επιτηδευμένο ρε γαμώτο. Η μαλακία είναι ότι και οι δύο ταινίες έχουν αρκέτες καλές σκηνές, συμπαθητικούς ηθοποιούς αλλά χάνουν πάρα πολλούς πόντους γιατί παραπροσπαθούν να το παίξουν ιδιαίτερες.

Παπάρια Γιώργο, δεν καταλαβαίνεις, δεν έχεις την κατάλληλη κουλτούρα, θα γυρίσεις και θα μου πεις..Μπορεί ρε συ..τι να σου πω..στην τελική την άποψη μου λέω. Μετά την Στρέλλα είδα μια σειρά sci-fi και πριν κοιμηθώ διάβασα για ζόμπια (το τρίτο σχετικό βιβλίο στην σειρά) οπότε δύσκολα χαρακτηρίζομαι ως άνθρωπος (μόνο) βαθιού πνεύματος. Α και να σου πω..μην ψάχνεις συνέχεια στην «κριτική» της ταινίας..Δεν έχει.

Έτσι λοιπόν το χθες έγινε σήμερα. Σήμερα όπου χαζεύοντας σε ένα site με συνταγές για να πάρω μια γνώμη για κάτι που ήθελα να φτιάξω άκουσα ίσως την πιο φανταστική φράση που έχω ακούσει ποτέ. Ιδρωμένα κρεμμύδια.. Ναι λοιπόν…ιδρωμένα κρεμμύδια. Και ξέρεις ε? Όντας οπτικός τύπος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν είδα μερικά κρεμμυδάκια σε ένα τηγάνι να σιγοβραζοτηγανίζονται. Αλλά είδα μερικά ανθρωπόμορφα κρεμμύδια φορώντας σορτσάκια και λευκή τενιστική κορδέλα στα μαλλιά αλλά Boris Becker να τρέχουν πάνω σε έναν διάδρομο και να έχουν γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Αυτή η εικόνα μου έχει καρφωθεί τόσο πολύ, που είμαι σίγουρος πως κάποια κύτταρα στον εγκέφαλο μου αυτήν την στιγμή απεργούν και έχουν κολλήσει freeze frame αυτήν την σκηνή πάνω στους νευρώνες μου.

Αυτή ήταν η μέρα μου. Οτιδήποτε άλλο συνέβησε ωχριά πραγματικά μπροστά στο μεγαλείο της φράσης. Δεν θέλω να σκεφτώ τίποτα μα τίποτα άλλο σε φόβο μην χαλάσω την εικόνα. Μπορεί να νομίζεις ότι αστειεύομαι αλλά δεν.Μα ιδρωμένα κρεμμύδια? Και κάτσε τώρα εσύ να βρεις κάποια σύνδεση ανάμεσα στην Στρέλλα, τους Sirenia που ακούω από το πρωί και τα κακόμοιρα τα ιδρωμένα κρεμμυδάκια. Αποτυχία πλήρης. Χαιρετώ σε.

Σήμερα..?νομίζω...

Aur Onnad Meren nin gil...aur Onnad Meren..No ce ammaer ab lû thent.No in elenath hîlar nan hâd gîn.

Αστέρια

Pain of salvation – Second Love στο βάθος.
- Αγάπη..τι είναι αυτό? Μια κοινωνική σύμβαση? Ένα trend? Ένα εξιδανικευμένο ψέμα για παιδάκια? Ένας εξευγενισμένος τρόπος να κάνεις εμπόριο σάρκας και να ντύνεις με όμορφα λόγια αυτό που λες φιλία?
-Πότε κοίταξες τελευταία φορά τα αστέρια? Απλά να τα κοιτάς, χωρίς να σκέφτεσαι κάτι για αυτά η να θες να πεις κάτι.
-Δεν το κάνω πια..όταν δε, κάνω την απόπειρα δεν βλέπω τίποτα,πνιγμένα από τα φώτα μιας πόλης
-Εκεί είναι ρε. Μπορεί και να είναι πνιγμένα δεν ξέρω..αλλά είναι εκεί. Εγώ πως τα βλέπω?
-Τα ψάχνεις ίσως?
-Ε και? Κακό είναι τα ψάχνω?
-Που είναι το μαγικό στο να τα ψάχνεις? Που είναι αυτό το μυστηριακό που σε κάνει να τα μορφοποιείς σε έκφραση γαλήνης,αγάπης,ξεγνοιασιάς?
-Δεν είναι μόνο αυτό και το ξέρεις.
-Αν το ήξερα νομίζεις δεν θα τα έβλεπα και εγώ?
-Από πότε χρειάζεται να ξέρεις για να θες κάτι?
-…δεν ξέρω
-Ε τότε σκάσε και θέλε:)

Αγανάκτησες?

Απόπειρα μεσημεριανού γραψίματος νούμερο 824. Ψάχνω να βρω εκείνο το συμβολάκι που σημαίνει νούμερο εντομεταξύ, ξέρεις εκείνο που μοιάζει με το πλέγμα που φτιάχνουμε για να παίξουμε τρίλιζα, αλλά απέτυχα. Έχει πάρα πολλά σύμβολα το writer (η αντίστοιχη πλατφόρμα του word στο openoffice) και κάπου χάνομαι. Είμαι στο πανεπιστήμιο και κυριολέκτικα έπηξα σε κάτι που διάβαζα και είπα να κάνω ένα μικρό διάλλειμα. Έβαλα να ακούσω λίγο ραδιόφωνο ελληνικό. Βουρ λοιπόν στην αγαπημένη μου αθλητική συχνότητα. Παίζαμε μπάσκετ με τον γαύρο χθες, κερδίσαμε και έχει βουίξει το ραδιόφωνο για διαιτητικά σχόλια. Ναι για να σε προλάβω δεν ξέρω αν λέγονται έτσι. Πιθανόν έτσι όπως το έγραψα να παραπέμπει σε θέματα σχετικά με δίαιτες και όχι διαιτησίες. Όπως και να έχει φαντάζομαι κατάλαβες τι ήθελα να γράψω. Εδώ που τα λέμε θα ήταν πολύ σουρεάλ η παρακάτω κουβέντα.

“Καλησπέρα Μπάμπη, είμαι ο Γιώργος και είμαι παναθηναικός και θέλω να μιλήσω για το χθεσινό μάτς. Λοιπόν μπάμπη που λες έκανα κάτι φοβερά φιλέτα σολωμού χθες με ρύζι μπασμάτι”

Αφού λοιπόν ξεκαθάρισα πως η φράση διαιτητικά σχόλια αναφέρεται σε διαιτησία και όχι σε δίαιτα λέω να συνεχίσω. Κάνει παύση λοιπόν η ραδιοφωνική κουβεντά και σκάει μύτη ένα πολιτικό (όπως είθισται να λέει) δελτίο ειδήσεων. Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα, στον λευκό πύργο, στην Κόρινθο, στην Πάτρα κλπ κλπ κλπ. Να φανώ ερειστικός? Αποτύχαμε να δείξουμε αν είμαστε αγανακτισμένοι τον Οκτώβρη. Ναι τότε που ήταν οι δημοτικές εκλογές? Τότε που η αποχή έδειξε 50φεύγα?? Ναι τότε...Τότε που θα μπορούσαμε να έχουμε βγάλει κάποιον άλλο, οποιονδήποτε αλλά με την αποχή, βγάλαμε δημάρχους με πλασματικό ποσοστό άνω του 50% ενώ το πραγματικό ήταν δεν ήταν 20% επί τον ψηφοφόρων. Προσοχή..Όχι ψηφισάντων..ψηφοφόρων (α ρε πως το μιλάς το επισήμο το ελληνικό...γλωσσοπλάστης σκέτος είσαι). Εφόσον λοιπόν τον Οκτώβρη υπήρξε πλήρης αποτυχία να δείξουμε αγανάκτηση, την δείχνουμε τώρα. Α..και που είσαι..Είχε φοιτητικές εκλογές τις προάλλες. Το γνωστό πραγματικά άθλια ηλίθιο παραμύθι. Μερικά καμμένα μυαλά να πανυγηρίζουν λες και είναι στο γήπεδο. Πάλι ερειστικός θα ακουστώ, πάλι κολλημένο κωλόπαιδο ίσως. Και είχα μια έννοια τεράστια για τον χαρακτηρισμό να σου πω την αλήθεια.

Μερικά μπλε παιδάκια, μερικά πράσινα παιδάκια και μερικά κόκκινα-ροζ παιδάκια. Απλά λυπηρό. Παιδιά τόσο νέα (νίωθω παντελώς παππούς όταν μιλάω έτσι) με πλήρως σχηματισμένη κομματική ταυτότητα. Παιδιά στην τεράστια πλειοψηφία τους με απειροελάχιστη γνώση περί πολιτικής και κοινωνίας αλλά ήδη οπαδοί. Οπαδοί τίνος όμως? Κάποιας ιδέας? Αρχίδια..Κάποιον ανθρώπων? Επίσης αρχίδια. Οπαδοί ενός βολέματος?Εδώ είμαστε.

Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως σιχαίνομαι κάθε είδους οπαδισμό. Ανεγκεφαλία σε όλο της το μεγαλείο. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τα σπορ μπορώ να δώσω ένα ελαφρυντικό. Υπάρχουν άνρθωποι που γίναν οπαδοί από ένα γκολ του Βαζέχα, από ένα κάρφωμα του Τάρλατς, από ένα τάκλιν του Μανωλά κοκ. Στην κομματική από τι γίναν οπαδοί? Ναι ξέρω,όπως και εσύ την απάντηση. Όπως επίσης να συμπληρώσω πως η λέξη “κομματική” δεν είναι καθόλου τυχαία στην θέση της λέξης “πολιτικής”.

Ούτε το παίζω πολιτικός επιστήμονας, ούτε ειδήμων. Ένα νεαρό μυαλό είμαι απλά που κάνει σκέψεις και νιώθει λύπες. Πολλές και καθημερινές. Μου φαίνεται πως μου ήρθε πάλι όρεξη για διάβασμα. Βουρ στις ιδιότητες θερμοπλαστικών υλικών μου λοιπόν. Χαιρετώ σε.

ΥΓ: Τα κατάφερα. Η κατάρα του μεσημεριανού γραψίματος έφυγε! Σε κανένα χρόνο υπό το φυσικό φώς πάλι. Και ναι..Όπου φυσικό φως βάλε φώτα γιατί βρέχει και έχει θεοσκότεινο ουρανό. Η σκέψη μετράει όμως n'est-ce pas?

Τίτλος δεν παίζει..

Νιώθω πως θέλω να γράψω κάτι, αλλά διατηρώντας την απίστευτη πρωτοτυπία μου, δεν ξέρω τι. Παρασύρθηκα από το, πραγματικά υπέροχο, blog ενός φίλου του αδερφού μου και από ένα βιβλίο που ήρθε στα χέρια μου σήμερα. Κάθε φορά που κοιτάω αυτά που έχω γράψει κατά καιρούς συνειδητοποιώ πως κανένα ταλέντο δεν έχω στην γραφή. Ο προαναφερθείς φίλος του αδερφού μου έχει μια πένα..μα μια πένα απίστευτη. Κάθε του λέξη μεταφράζεται σε μία εικόνα, σε έναν ήχο, σε μια αίσθηση που σου αφήνει κάτι. Δεν ικανοποιείται μόνο η όραση σου βλέποντας τα κείμενα του, αλλά κινεί και κάτι πιο βαθύ μέσα σου. Σάμπως αυτό δεν κάνουν όλοι οι ταλαντούχοι γραφείς του κόσμου? Μπορεί να εξιτάρουν την όραση σου μόνο αρχικά, αλλά μετά σιγά σιγά όλες οι αισθήσεις σου ξυπνάνε και μεταμορφώνουν κάτι απλές κουκίδες σε μια σελίδα χαρτί, έστω εικονική, σε κάτι ζωντανό που σου «μιλάει». Θα γυρίσεις τώρα και θα μου πεις και εσύ, με το δίκιο σου, ότι οι άνθρωποι που σκέφτονται βαριά και βαθυστόχαστα το έχουν αυτό. Παπάρια θα σου απαντήσω εγώ (δεν λέω την λέξη αρχίδια μην παρεξηγηθείς). Ξέρω ένα σωρό ανθρώπους που ενώ κάνουν βαριές και βαθιές σκέψεις, όταν φτάνει η σειρά να τις μεταφέρουν σε ένα κομμάτι χαρτί, το χάνουν εντελώς. Πως το λένε μωρέ…Δεν το έχουν..δεν μπορούν να γράψουν..Ενώ σκέφτονται, δεν μπορούν να το αποδώσουν. Κάπου σε αυτήν την κατηγορία λοιπόν μερικές φορές πέφτω και εγώ. Όχι βέβαια ότι κάνω και τίποτα σοβαρές σκέψεις συνέχεια.

Απεναντίας θα έλεγα. Για κάθε βαθυστόχαστη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό, καμία 500αρία ανάλαφρες χαζομαρούλες έρχονται να δώσουν το περιτύλιγμα. Σαν ένα πολύ ακριβό και ωραίο δαχτυλίδι που έχεις τυλίξει με αρκετό χαρτί που φτάνει από εδώ στην Κίνα και πίσω. Να σου πω την αλήθεια δεν με χαλάει καθόλου..το επιδιώκω κιόλας μερικές φορές. Κολλάει το μυαλό μου με την σκέψη και θέλω να ξεφεύγει. Είναι και η φύση της δουλειάς μου έτσι, όλο σκέψη σκέψη σκέψη που δεν είναι καθόλου κακό. Φοβερή τραγική ειρωνία πάντως. Πέρισυ τέτοια εποχή έβγαζα το ψωμί μου (περίπου) σε μία δουλεία που η σκέψη μόνο κακό έκανε. Και επίσης να σου πω πως ενώ τα ορθογραφικά δεν είναι τίποτα περίεργο σε εμένα, η λέξη δουλεία δεν τονίστηκε κατά λάθος στο ει. Έχει ο καιρός γυρίσματα που λένε.

Για να επανέλθω λίγο σε κάτι που ξεκίνησα να λέω, αλλά κλασσικά έχασα στην πορεία. Εμπνέυστηκα λοιπόν από το blog του Γιώργου(νομίζω Γιώργος, μια φορά τον έχω δει τον άνθρωπο πριν απ 4-5 χρόνια στην Μυτιλήνη και πολύ αμφιβάλλω αν θυμάται και ποιος είμαι) και ένα παντελώς χαζό βιβλίο το οποίο στάνταρ θα λατρέψω. Περί τίνος πρόκειται? Είναι το φανταστικό ημερολόγιο, μέρα με την μέρα, ενός τύπου που ζει ένα zombie apocalypse. Ούτε μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε διάλογοι ούτε τίποτα. Ένας μονόλογος μικρών παραγράφων. Και ξέρεις ε? Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος του κόσμου που θα γκρινιάξω για μακρόσυρτες περιγραφές. Ο Τόλκιν στον Άρχοντα (όχι στον Νότη, σε αυτών των δαχτυλιδιών βρε) περιέγραφε για σχεδόν μισή σελίδα μία πόρτα..και μου άρεσε. Πίσω στο θέμα μας..Zombie apocalypse. Ναι λοιπόν (και) τέτοια μου αρέσουν.

Έκανα μια μικρή παύση να δω τι σκατά έχω γράψει πάλι. Φρύδια.Κανένα νόημα δεν βγαίνει. Λέω να το σβήσω αλλά από την άλλη τι πειράζει? Σάμπως και βγάζω νόημα πολλές φορές? Ας το θεωρήσω λοιπόν μια τυχαία καταχώρηση στο ημερολόγιο μου σε έναν μέτα-αποκαλυπτικό κόσμο που κατατρέχεται από ζόμπια, κινούμενα σώματα δηλαδή δίχως σκέψη, ζωντανοί νεκροί με μοναδικό σκοπό να φάνε τους άλλους. Χμμ…κάτι σαν τον δικό μας κόσμο δηλαδή. Θα επανέλθω κάποια στιγμή. Αύριο, μεθαύριο, σε κανένα μήνα δεν ξέρω. Θα εξαρτηθεί από το πότε θα έχω έμπνευση πάλι για να μην γράψω τίποτα αξιόλογο.

Αααα και κάτι τελευταίο.. Όταν ήμουν δευτέρα λυκείου νομίζω κρατούσα ημερολόγιο..Ένα μπλε τετραδιάκι, από εκείνα τα κλασσικά που αγοράζουν οι ελληνίδες μανάδες κατά εκατοντάδες στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς. Ξέρεις, εκείνο με το μπλέ πλαστικό που σιγά σιγά ξεφλούδιζες και εσύ για να αποκαλύψεις το γκρι χαρτί από κάτω? Α γειά σου.. Αυτό. Που λες κρατούσα ένα ημερολόγιο, είχα γράψει καμία 50αριά φορές.. Πολύ θα ήθελα να δω που είναι και τι έγραφα μέσα. Άσε που όταν γίνω μεγάλος και τρανός θα έχει αξία συλλεκτική. Εννοείτε πως δεν έχω ιδέα βέβαια που είναι γιατί έτσι απλά μια μέρα δεν ξαναασχολήθηκα μαζί του. Τι περίμενες δηλαδή? Προκοπή? Απαπα…λες και δεν με ξέρεις. Χαιρετώ σε.

Φτάσαμε πλέον...

Φτάσαμε πλέον εδώ..Είναι καλύτερα?Είναι χειρότερα?Σίγουρα είναι διαφορετικά.. Αναρωτιέμαι.. Που είσαι?Είσαι καλά?Φροντίζεις τον εαυτό σου?Γιατί να τον φροντίσω θα μου πεις..Για μια ιδέα.Για ένα όνειρο.Για εσένα,για εμένα,για κάποιον φίλο,για κάποια φίλη,για ένα παιδί.Για όλους και για όλα.

Δεν έχει κρύο πια. Ένα πέπλο που μπορείς να κόψεις με το χέρι σου μόνο. Μπλέκεται στα δάχτυλα και τα κάνει υγρά,κρύα,ξένα. Καλύτερα?Όχι.Χειρότερα?Δεν ξέρω..Διαφορετικά? Σίγουρα. Δεν είναι πάντα η διαφορετικότητα καλύτερη. Γόμες..γόμες που να σβήνουν καταστάσεις υπάρχουν?Σαν αυτές τις πορτοκαλί μπλε που αφήνουν παντού πραγματάκια και μυρίζουν. Όμορφα μυρίζουν.Πολύ όμορφα.